Μερικές σκόρπιες σκέψεις vol2

Day 5,881, 07:12 • Published in Greece Greece • by GeorgeIV

Αγαπητές και αγαπητοί πολίτες της eGreece καλησπέρα.

Μιας και ο φίλτατος έτερος αρθρογράφος Μακρυγιάννης δε έχει επιστρέψει στο μετερίζι της αρθρογραφίας και επειδή έδωσα μια υπόσχεση να προσπαθήσω να καλύψω εγώ το κενό αυτό είπα να αφιερώσω λίγο χρόνο να γράψω λίγες λέξεις (συζητήσιμο) σε ένα άρθρο.

Ο θάνατος του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε μου έφερε άλλη μια φορά στο μυαλό τα πως και τα γιατί της ελληνικής χρεοκοπίας. Το να μιλήσουμε για τα πως και τα γιατί του Σόϊμπλε το βρίσκω λιγάκι αδιάφορο γιατί δε ανήκουμε στο γερμανικό εκλογικό σώμα.

Πολλά τα ερωτήματα και τα ερωτηματικά όλα αυτά τα χρόνια από τη ημέρα που ο τότε Πρωθυπουργός Γ.Α. Παπανδρέου από το Καστελλόριζο ουσιαστικά παραδέχτηκε τη αδυναμία εξυπηρέτησης των εξωτερικών χρεών της χώρας. Διαβάζοντας τη βιβλιογραφία που παρήχθη πριν και κατά τη διάρκεια της δημοσιονομικής κρίσης κάποιος μπορεί να διακρίνει κάποιες διαφορετικές ομάδες σκέψης.

Η πρώτη (και προς το παρόν η κυρίαρχη ) ήταν η λογική ότι η ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας έφερε και φέρει το πλουσιοπάροχο συνταξιοδοτικό πρόγραμμα της χώρας μας. Για πολλές δεκαετίες και ακόμη και σήμερα οι συντάξεις πληρώνονται μέσω κρατικών επιχορηγήσεων και όχι από τα αποθεματικά των ταμείων , αναγκάζοντας τη χώρα είτε να δανειστεί το έλλειμα αυτό είτε να επιβάλει βαρύτατη φορολογία στερώντας κεφάλαια από τομείς όπως το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων , τη ιδιωτική πρωτοβουλία κτλ. Για να γίνει αντιληπτό το σύστημά μας μέχρι πρότινος ήταν ανταποδοτικό με ποσοστά αναπλήρωσης που πλησίαζαν το 100% ενώ στις περισσότερες χώρες που έχουν ανταποδοτικό αναδιανεμητικό σύστημα ισχύει στο 60-80% . Σήμερα προωθείται η σταδιακή αλλαγή του συστήματος σε κεφαλαιοποιητικό βάζοντας μπροστά τη υπογεννητικότητα ως κρίσιμο στοιχείο καθώς ήδη η διαφορά μεταξύ εργαζομένων και συνταξιούχων τείνει να πλησιάζει τη μονάδα.


Η δεύτερη άποψη μιλούσε και μιλάει για προβλήματα που προέρχονται από τη αρχιτεκτονική της ΕΕ και της Ευρωζώνης , είτε δηλαδή ευθύνεται το σκληρό νόμισμα με τους κανόνες του που δε επιτρέπει σε λιγότερο ισχυρές οικονομικά χώρες να χαλαρώνουν τη ισχύ του νομίσματος ώστε να αυξήσουν τη ανταγωνιστικότητά τους με άλλες χώρες , είτε γενικότερα η έλλειψη της πλήρους φεντεραλοποίησης της ένωσης που δε επιτρέπει τη ομαλή λειτουργία της Ευρωπαϊκής οικονομίας ώστε να μη υπάρχουν χώρες μέλη πολλών ταχυτήτων. Αυτή η άποψη έχει ακόμη κάποιες βάσεις υπό τη προϋπόθεση ότι η Ευρώπη είναι πραγματικά έτοιμη να προχωρήσει στη δημιουργία της πλήρους ενωμένης Ευρώπης , πράγμα το οποίο το εκλογικό σώμα φαίνεται να αποστρέφεται , αυξάνοντας τα ποσοστά των ευρωσκεπτικιστών και εθνικιστικών δυνάμεων.


Η τρίτη άποψη μιλάει για το λάθος της χώρας να τοποθετεί διαρκώς μεγάλα ποσοστά του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος για τη κάλυψη των αμυντικών της αναγκών , αποστερώντας πόρους από άλλους σημαντικότερους τομείς που έχουν ανάγκη από ανθρώπινο και οικονομικό κεφάλαιο. Κύριος εκφραστής της άποψης αυτής ήταν ο Γεώργιος Δερτιλής.


Τώρα , αφήνοντας για λίγο τις απόψεις των άλλων επιτρέψτε μου να πω και εγώ τη δική μου. Βλέποντας τα πράγματα όσο το δυνατόν ψυχρά , η Ελλάδα από τη πρώτη μέρα της ανεξαρτησίας της μέχρι σήμερα σπάνια είχε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς ή ακόμα περισσότερο ισοσκελισμένο το εμπορικό ισοζύγιο ή το ισοζύγιο πληρωμών . Στη προσπάθειά τους οι Έλληνες να ζουν ως Ευρωπαίοι πολλές φορές αναγκάζονταν να κάνουν πράγματα τα οποία δε είχαν καμία απολύτως λογική ή να εισάγουν ουσιαστικά νόμους , συντάγματα ολόκληρα από άλλες χώρες της Ευρώπης ή από τις ΗΠΑ που εντέλει η ελληνική πραγματικότητα τα διαστρέβλωνε όσο χρειαζόταν για να ενυπάρχει η ψευδαίσθηση της ευρωπαϊκοφάνειας.

Αν κάτι βοήθησε τη Ελλάδα να δημιουργηθεί να στεριώσει και να αναπτυχθεί αυτό ήταν σίγουρα η παιδεία . Τα σχολεία έμαθαν τη γλώσσα στα παιδιά, έδωσαν τα απαραίτητα εφόδια , άνοιξαν τους ορίζοντες σε όλο και περισσότερους πολίτες και σταδιακά κατάφεραν να στεριώσουν τη ίδια τη ύπαρξη του κράτους.

Η εκπαίδευση λοιπόν βοήθησε να δημιουργηθούν οι σύγχρονοι Έλληνες και κατά συνέπεια τη σύγχρονη Ελλάδα. Βέβαια, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να έχει μεγάλες αγκυλώσεις και να σέρνει τα βαρίδια του Ρουμ Μιλλέτ , τα οποία είναι βαθιά εντειχισμένα μέσα της . Η εκπαίδευση όμως είναι αυτή που θα μας δώσει εντέλει τα εφόδια και τα καύσιμα να ξεφύγουμε από τη λογική της ψωροκώσταινας. Η εκπαίδευση θα δημιουργήσει τα επόμενα στελέχη εταιριών , θα φέρει κεφάλαια από το εξωτερικό (που δυστυχώς χρειαζόμαστε μιας και τα εγχώρια κεφάλαια δε επαρκούν) και κατά συνέπεια καλύτερους μισθούς και γενικότερα αυτό που κυνηγάμε σα χώρα και σα λαός από το 1821. ΜΙΑ ΙΣΟΤΙΜΗ ΑΝ ΟΧΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΧΑΡΤΗ ΣΤΟ ΚΛΑΜΠ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ.


Βλέποντας τις περιπτώσεις που η χώρα πέτυχε μεγάλες αλλαγές παρατηρεί ότι οι προσπάθειες γίνονταν κυρίως μέσω του κράτους άρα είναι καθήκον της χώρας, του κράτους, της οποιασδήποτε κυβέρνησης να έχει το θάρρος να αλλάξει άμεσα το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας σε τέτοιο βαθμό που να επιτρέψει στη χώρα να ξεκολλήσει από το πάτο που βρίσκεται εδώ και αρκετές δεκαετίες. Το σχολείο εντέλει θα φέρει αυτές τις πολυπόθητες αλλαγές μέσα στη κοινωνία . Όσο το σχολείο συνεχίζει να είναι πάρκινγκ παιδιών και τίποτε περισσότερο απλά θα συνεχίσει να ισχύει η λογική της ψωροκώσταινας , οπού οι διάφορες ομάδες συμφερόντων θα λυμαίνονται τις ίδιες τις σάρκες της χώρας.


Με εκτίμηση,

Aquitanian News.