To proto rantevou

Day 1,563, 07:16 • Published in Greece Greece • by Fedias

Επιτέλους είχε μείνει μόνος. Κάθισε σε μια μικρή καρέκλα που βρήκε δίπλα του, έκλεισε τα μάτια και πήρε μια βαθιά ανάσα σιωπής. Η ζέστη από τα μηχανήματα και η μυρωδιά του μελανιού γέμισαν τα μάτια του με τις εικόνες πανικού που επικρατούσαν μέχρι πριν μερικά λεπτά. Δεν ένιωθε πλέον αγωνία, αν και το εγχείρημά του μόλις είχε ξεκινήσει. Βασικά ποτέ δεν τον απασχόλησε τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Αυτό που ήθελε το είχε πετύχει και τον περίμενε πάνω στο γραφείο του τρεις ορόφους πιο ψηλά από εκεί που βρισκόταν.

Σηκώθηκε αργά αργά, είχε ακόμα μερικά λεπτά μέχρι να ανατείλει ο ήλιος. Δεν πήρε το ασανσέρ, χαιρέτησε κάθε εξώφυλλο που συνάντησε στους τοίχους με ένα χαμόγελο σεβασμού. Στον πρώτο όροφο σταμάτησε για λίγο, έριξε ένα κέρμα μέσα στο μηχάνημα και πάτησε τα συνηθισμένα κουμπιά εκτός από ένα. Έξτρα ζάχαρη σήμερα. Ο καφές ζέσταινε την παλάμη του και το άρωμά του ικανοποιούσε την επιβράβευση που ζητούσε.

Η πόρτα του γραφείου του ήταν ανοικτή, προχώρησε σταθερά προς το παράθυρο με τα μάτια του καρφωμένα σε αυτό. Τα πρώτα χρώματα της ανατολής είχαν αρχίσει το παιχνίδι τους στον ουρανό. Τα μισοδιαλυμένα σύννεφα και οι σταγόνες της βροχής που μόλις είχε σταματήσει έκαναν το τοπίο να μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής. Ο ήχος των φρένων ενός αυτοκινήτου τον επανέφερε στην πραγματικότητα.

Συνήθως πήγαινε με το αμάξι του ή με λεωφορείο, δεν είχε κανένα πρόβλημα με αυτό. Σήμερα όμως προτίμησε να γυρίσει σπίτι του με τα πόδια όπως όταν είχε πρωτοξεκινήσει να δουλεύει στον εκδοτικό οίκο. Πολλά πράγματα είχαν αλλάξει, αυτά που άξιζαν όμως είχαν μείνει εκεί. Η απόλαυση του να περνάς έξω από τον παραδοσιακό φούρνο τέτοια ώρα ήταν ένα ακόμα κομματάκι της επιβράβευσης που μάζευε σήμερα.

-Το μωβ είναι πολύ ωραίο χρώμα, είπε στην υπάλληλο του ανθοπωλείου καθώς έβγαινε από αυτό. Έκοψε έναν μικρό ανθό από το μπουκετάκι που μόλις είχε αγοράσει και το έβαλε στο αυτί του. Η ιδέα πως κάποιοι θα γελούσαν με την εικόνα τού έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Είχε φτάσει σχεδόν όταν κοντοστάθηκε. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά. Είχε έρθει η ώρα. Πλησίαζε το περίπτερο διστακτικά σαν να ήταν το πρώτο του ραντεβού, την ώρα που ο ιδιοκτήτης τακτοποιούσε μια στοίβα εφημερίδες που μόλις παρέλαβε... Είχε κάνει το παν για να μην τη δει μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Ένα μήνα προετοίμαζε με τους συνεργάτες του την έκδοσή της. Ήθελαν όλα να είναι τέλεια, η υφή του χαρτιού, τα χρώματα, η γραμματοσειρά, η σελιδοποίηση... Και φυσικά η χρονική στιγμή, μερικές μέρες πριν τις προεδρικές εκλογές. Και σήμερα τη μέρα 1563 είχε έρθει η ώρα.

Έβγαλε ένα grd, χαμογέλασε στον περιπτερά και του είπε ευγενικά:
-Την e-Citizen Echo, παρακαλώ!


Shout
Το πρώτο ραντεβού
http://tinyurl.com/7n82b69