O AΓΩNAΣ ΓIA ANAΓNΩPIΣH ΣTO EREPUBLIK

Day 1,959, 11:44 • Published in Greece Greece • by tompola

Φίλες και φίλοι συμπαίκτες χαίρετε.
Πριν περίπου ενάμιση μήνα είχα δημοσιεύσει άρθρο με τίτλο "IΣTOPIA KAI O ΠAPAΓΩN "AΛΛAΓH" ΣTO EREPUBLIK" όπου αναφέρθηκα σε κάποιες σκέψεις σχετικά με το θέμα της ιστορικότητας και του πώς παράγεται ιστορία μέσα στο παιχνίδι του erepublik. Μάλιστα αποδείχτηκα και προφητικός! Υποστήριξα πως κάθε αλλαγή καλυτερεύει το παιχνίδι, και σήμερα βλέπουμε καταστάσεις σαν και αυτήν εδώ. Σας άρεσε τελικά ε;

Στο συγκεκριμένο άρθρο το οποίο θα θεωρήσω ως συνέχεια του προηγουμένου, θα ήθελα να μιλήσω σχετικά με την παρουσία μας μέσα στο παιχνίδι ως παίκτες και ως άτομα, τον λόγο για τον οποίο παίζουμε, και να παραθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με αυτό που θεωρώ την κινητήρια μηχανή του παιχνιδιού: την αρθρογραφία και τα feeds. Θα κλείσω το άρθρο με μια προτροπή όπως ακριβώς έκανα και στο προηγούμενο άρθρο.

Γνωρίζω πολύ καλά πως ένα τέτοιο άρθρο προφανώς δεν ανταποκρίνεται στα γούστα πολλών εδώ μέσα. Παρακαλώ αν θεωρείτε τη συγγραφή αυτού του άρθρου ανούσια μην μπείτε στον κόπο να γράψετε κάποιο σχόλιο. Σχόλια σε ανούσια άρθρα εμπίπτουν και αυτά στην κατηγορία του ανούσιου. Ευχαριστώ.

Το erepublik είναι ένα παιχνίδι κοινωνικής δικτύωσης. Προφανώς δηλαδή, αν προσπαθούσαμε να το χωρίσουμε σε δυο διακριτά κομμάτια θα παίρναμε τα εξής δυο μέρη: σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, και παιχνίδι. Ας το δούμε πολύ απλά σαν ένα facebook (ή σαν μία οποιαδήποτε συμβατική ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης) στο οποίο χωρίζεσαι σε ομάδες, έχεις αποστολές, νικάς, χάνεις, βγάζεις λεφτά, χτίζεις και κάνεις όλα όσα χαρακτηρίζουν ένα παιχνίδι στρατηγικής, και ως εκ τούτου κερδίζεις ορισμένους πόντους (μεταφράστε τους πόνους σε level, ranks, κλπ), οι οποίοι σε βοηθούν να χτίσεις -ή να καλύψεις- μια διαφορά ανάμεσα σε άλλους δικτυωμένους παίκτες.
Ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος Friedrich Hegel προσπαθώντας να δώσει ένα λόγο για τον οποίο δρα ο άνθρωπος, πέρα από την δράση που αφορά τις βιολογικές του ανάγκες, κατέληξε στο περίφημο «the struggle of recognition», ο αγώνας, ή η πάλη για την αναγνώριση. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να δούμε λεπτομερώς το τι θέλει να πει με αυτό ο Hegel, αλλά πιστεύω καταλαβαίνουμε όλοι πως αυτός ο αγώνας είναι μια παρατεταμένη διαδικασία, εντός του φάσματος και των ορίων της ιστορίας, όπου ο άνθρωπος επιχειρεί να εξέλθει από τη φυσική του κατάσταση, δηλαδή να κάνει αυτό που θα τον διακρίνει από τα άλλα ζώα. Να δράσει δηλαδή για να αναγνωριστεί από τον άλλον, απλά και μόνο για την ίδια την αναγνώριση.
Αυτή είναι η φύση του erepublik, αλλά και η φύση της κάθε σελίδας κοινωνικής δικτύωσης και παιχνιδιού κοινωνικής δικτύωσης. Στην ουσία το facebook από το erepublik διαφέρουν μόνο ως προς το ότι το κάθε ένα προσφέρει διαφορετικούς τρόπους, διαφορετικά όπλα για να επιτύχει κανείς αυτή την αναγνώριση. Στο facebook έχεις στη διάθεσή σου καλύτερες μηχανές προβολής εικόνων, άλμπουμ, πολλούς και διάφορους χώρους για να δειχθείς, να σχολιάσεις, να ανεβάσεις βίντεο που σε χαρακτηρίζουν (ή που θες να νομίζουν οι άλλοι πως σε χαρακτηρίζουν) και να πλασάρεις τον εαυτό σου στην κοινωνία κατά πώς εσύ θέλεις, και κατά πώς εσύ θέλεις να αναγνωριστείς από τους άλλους. Το erepublik είναι διαφορετικό. Δεν αναγνωρίζεσαι λόγω μιας μπικίνι φωτογραφίας, γιατί είναι ανώνυμο. Αυτό σημαίνει πως δεν αναγνωρίζεσαι και από το ποιος είσαι στην RL, ή από το μέγεθος της λίστας των φίλων σου. Στο erepublik η αναγνώριση ακολουθεί μια πιο γραμμική πορεία, και ως εκ τούτου θα έλεγε κανείς πως παρουσιάζει λιγότερο ενδιαφέρον (εντούτοις θα προτιμούσα να μελετήσω την κοινωνία του ερέπ παρά του fb ή του twitter ή οποιουδήποτε). Γραμμικό για τον απλούστατο λόγο πως, γενικά μιλώντας, όσο πιο μεγάλος είσαι στο επίπεδο, τόσο πιο αναγνωρισμένος είσαι από την κοινότητα. Όσο πιο πολύ καιρό είσαι ενεργός, τόσο πιο πολύ μεγαλώνουν οι αριθμοί σου, και τόσο πιο αναγνωρισμένος είσαι, δίνοντας μικρή δυνατότητα σε νέους παίκτες να αναγνωριστούν, όσο κι αν αυτοί προσπαθήσουν να παλέψουν (παρακαλώ ας αποβάλλουμε προς στιγμήν τη δυνατότητα του μικρού παίκτη να ξεπεράσει τον μεγάλο μέσω RL χρημάτων). Θα λέγαμε βέβαια, πως μετά την μεγάλη αλλαγή στον στρατιωτικό τομέα και την δημιουργία των division, η αναγνώριση είναι πιο προσιτή, παρόλα αυτά όμως αναγνωρισμένοι παραμένουν οι μεγάλοι παίκτες, αυτοί που λειτουργούν στα δυο μεγαλύτερα division, αυτοί που έχουν ουσιαστικά το μεγαλύτερο κομμάτι της μάχης στα χέρια τους. Το erep όμως προσφέρει ένα ακόμα μέσο αναγνώρισης. Τα feeds, και η αρθρογραφία αποτελούν τέλεια μέσα για να παλέψει κανείς για την αναγνώρισή του. Μάλιστα κατά τη γνώμη μου αποτελούν την κινητήρια μηχανή του παιχνιδιού. Είναι οι χώροι όπου δημιουργούνται οι παρατάξεις, εκφράζονται ιδέες, συνθέτοντας με τέτοιον τρόπο έναν μεγάλο λεκτικό κόσμο, που κάνει το πολεμικό κομμάτι του παιχνιδιού να φαίνεται δευτερεύον. Φυσικά και εδώ ο νέος δεν έχει την δυνατότητα να διακριθεί εκ του μηδενός. Απαιτείται και εδώ χρόνος, και τριβή με το γίγνεσθαι του παιχνιδιού, αλλά εν πάσει περιτπώσει, στην προκειμένη περίπτωση η αναγνώριση είναι τουλάχιστον εφικτή. Το να προσπαθήσει όμως ένας νεοσύλλεκτος να φτάσει λόγου χάριν τον Vasspana μόνο με χρόνο και προσπάθεια, είναι προφανώς αδύνατον.
Το erepublik έχει την τύχη, ή την ατυχία να βρίσκεται εντός δύο μεγάλων στρατοπέδων που έχουν καθορίσει τις τελευταίες γενιές. Είναι σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, και ταυτόχρονα παιχνίδι. Ατυχία, γιατί ορισμένα άτομα παίζουν το παιχνίδι με λανθασμένη προσέγγιση. Για αυτούς, εφόσον από τη μια το ερεπ είναι σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, τότε αποτελεί κάτι το σοβαρό, αποτελεί ένα χώρο όπου πιστεύει πως εφόσον λαμβάνουν μέρος αληθινοί άνθρωποι, τότε υπάρχει χώρος (ή μάλλον επιβάλλεται να υπάρχει χώρος) για ιδεολογίες, για εθνικισμό, για διένεξη. Για αυτούς το ότι το ερέπ είναι συγχρόνως και παιχνίδι δεν είναι ισότιμο με τη φράση «έλα μωρέ, παιχνίδι είναι» όπως θα έπρεπε κανείς να το εκλαμβάνει. Αντίθετα όταν λένε «παιχνίδι είναι», είναι για να κλέψουν, να εξυβρίσουν και να επιβληθούν με τη δικαιολογία πως παίζουν. Από την άλλη, το erepublik έχει την τύχη να ανήκει στα δυο στρατόπεδα, γιατί υπάρχουν άτομα ευσυνείδητα, που είναι ευαίσθητα ακριβώς γιατί έχουν να κάνουν με ανθρώπους. Συγχρόνως, απολαμβάνουν το παιχνίδι, για τον απλούστατο λόγο πως στην παραμικρή δυσκολία αρκεί ένα «έλα μωρέ. παιχνίδι είναι» για να μπουν ξανά σε ήπιους ρυθμούς. Περιχαρής, δηλώνω πως η πλειονότητα των ατόμων που γνωρίζω στο erepublik ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία.

Δυστυχώς η θεωρία του Hegel δεν έχει ωραία έκβαση, γιατί δηλώνει πως για να αναγνωριστεί κάποιος πρέπει να επιβληθεί πάνω στον άλλο. Από αυτή την άποψη δυστυχώς δικαιώνεται η πρώτη κατηγορία των παικτών, αυτών δηλαδή που καταστούν ατυχές το γεγονός πως το erepublik είναι παιχνίδι κοινωνικής δικτύωσης.

Αλλά ποιος είπε πως ο Hegel έχει δίκιο;

Προς όλους όσους αγωνίζονται για αναγνώριση εις βάρος των άλλων… Σέβομαι τον αγώνα σας, αλλά... παιχνίδι είναι.


φουνάχτε:
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΣΤΟ EREPUBLIK
http://www.erepublik.com/en/article/2238456/1/20