Join the new world

Είναι κάποιες ουρανοκατέβατες στιγμές που χαζοχαμογελάτε και το χαμόγελο δεν κρύβεται πίσω από καμία προσωπίδα σοβαροφάνειας. Ζείτε, αναπνέεται , υπάρχετε, για την καθημερινή αναβίωση αυτής. Και εκεί που στέκεσαι με το χαμόγελο να φτάνει τους κροτάφους, έρχεται η στιγμή που το μπέρδεμα υποχθόνια σου τραβάει το συννεφοχαλάκι και τρως μια συγυρισμένη σαβούρα, και ξυπνάς στο κρεβάτι σάπιου νοσοκομείου από μια δυνατή σφαλιάρα από την πραγματικότητα. Η άλλοτε καλοκάγαθη αδερφή γίνεται καργιόλα (Ερμηνεία: παλιό κρεβάτι) που σου φωνάζει ότι η δόση αφέλειας που σου χαν δώσει ήταν υπερβολική και έπρεπε να ξυπνήσεις άμεσα. Κοιτάς έντρομος γύρω σου τι συμβαίνει… Αναρωτιέσαι αν όλα αυτά που έζησες ήταν αληθινά. Αν έζησες σε ένα όνειρο ή ακόμα ονειρεύεσαι. Τσιμπιέσαι, κοιτάς την πραγματικότητα και αυτή με ένα νεύμα σου λέει ότι ήρθε η ώρα να γυρίσεις σπίτι. Μα ήμουν σπίτι λες, και κατάκοπος κατεβάζεις το ένα πόδι για να πατήσει όχι άλλο ένα συννεφοχαλάκι αλλά ένα βρώμικο πλακάκι που κοιτώντας το αναρωτιέσαι ποιανού άλλου τα όνειρα κατέρρευσαν και σκορπίστηκαν πάνω του. Είσαι κουρασμένος από την ένταση του ονείρου. Ένιωσες να ζεις δυο και τρεις ζωές μαζί. Ο συντηρητής σε συνοδεύει δίνοντας σου τα απαραίτητα.. Πουκάμισο, παπούτσια, ζακέτα και την μιζέρια σου.. Στο τελευταίο όταν μου το έδωσε άρχισε να γελάει.. Αισχρός , σκέφτηκα. Ύστερα από κάνα δυο μέρες έμαθα ότι τον έλεγαν Ντε Φάκτο. Δεν ήξερα καταγωγή αλλά η σιγουριά του μου έσπαγε τα νεύρα.
Έφτασα κάτω από το σπίτι.. Δίστασα να μπω.. Το όνειρο μου είχε μπόλικες στιγμές από δαύτο. Με τρεμάμενα χέρια και τον δισταγμό να παίζει ρυθμό στην καρδιά μου ανοίγω και μπαίνω.
Παγώνω και μου πέφτουν τα κλειδιά από το χέρι. Έβλεπα την αφέλεια μπροστά μου με σάρκα και οστά. Δεν ήταν κάποια φαρμακευτική δόση. Υπήρχε.
Έζησα άραγε ότι είδα ή είμαι ακόμα στο όνειρο.
Γαμώτο.
Και τώρα;

Το κείμενο δεν έχει ιδιαίτερες πτυχές και δεν θέλει να διδάξει τίποτα, αν το θεωρείτε μπαρούφα το σέβομαι.
Για μένα σημαίνει κάτι παραπάνω.
Τα σέβη μου
Menoetius