Kyriaki vrady ki emele simera na einai to prwto arthro Meros 1o...

Day 1,720, 13:19 • Published in Greece Greece • by Giorgos Theodoropoulos


Κυριακή βράδυ 05/08/2012 και έμελλε σήμερα να είναι το πρώτο μου άρθρο μετά από 2 χρόνια παρουσίας στο e-republik. Αρχικά προβληματίσθηκα για το τι θα έγραφα. Ξέρω ότι μέσα από ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι ίσως να μην μπορείς να πεις πολλά ουσιαστικά πράγματα όμως περισσότερο είχα την ανάγκη μέσα από ένα «απρόσωπο» περιβάλλον να πω κι εγώ μια από τις ιστορίες της ζωής μου. Αλλά πια από όλες; Ο προβληματισμός μου για τη θεματολογία της ηλεκτρονικής εφημερίδας ξεπεράστηκε μόλις άνοιξα μερικούς φακέλους με φωτογραφίες από τη στρατιωτική μου θητεία. Αμέσως σκέφτηκα ότι σε ένα πολεμικό παιχνίδι ίσως να είναι και η πιο κατάλληλη αληθινή ιστορία. Μια θητεία δύσκολη αλλά με εμπειρίες, όμορφες στιγμές και ευχάριστες αναμνήσεις. Βασικό κομμάτι της ήταν «οι σειρές» μου, όλοι παιδιά τρελά, ήθελαν να ζήσουν το διαφορετικό, όπως κι εγώ. Αλλά ας τα πάρω από την αρχή. Θυμάμαι τη παρότρυνση ενός φίλου που είχε υπηρετήσει παλαιότερα στην 35 Μοίρα Καταδρομών στη Κύπρο να ακολουθήσω τα βήματά του. Τον άκουσα και δεν έχασα χρόνο. Διέκοψα την αναβολή και δήλωσα Ειδικές Δυνάμεις στο στρατολογικό κέντρο στο Ρουφ. Αυτό ήταν, η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει, λίγες εβδομάδες μετά, 9 Νοέμβριου ήταν, ξεκίνησα από το σπίτι μου πρωί – πρωί με ένα σάκο στη πλάτη για το Θησείο, από εκεί πήρα το κτελ για Νέα Πέραμο ψαρωμένος όσο δεν πάει. Έκατσα στη θέση μου χωρίς να ξέρω που πηγαίνω και τι πάω να κάνω εκεί. Μάλιστα δεν είχα και ιδέα για το που βρίσκεται το «Μεγάλο Πεύκο». Ρώτησα τον τύπο που έκοβε τα εισιτήρια που ακριβώς θα κατέβω κι εκείνος άνετος μου απάντησε «μην αγχώνεσαι θα σου πω ακριβώς που θα πας όταν έρθει η ώρα». Μπορώ να πω ότι η απάντηση αυτή δεν με ανακούφισε ιδιαίτερα. Εξάλλου είχα είδη πολλά στο μυαλό μου, παρ’ όλα αυτά κάθισα αναπαυτικά στο κάθισμα και προσπάθησα να απολαύσω τη διαδρομή. Πρόλαβα να κλείσω για λίγο τα μάτια μου, ίσως να κοιμήθηκα για κάνα εικοσάλεπτο όμως μια λακκούβα κατάφερε να με ταράξει και τι τύχη με το που ανοίγω τα μάτια μου βλέπω μια μεγάλη ταμπέλα να γράφει « Κέντρο Εκπαίδευσης Ειδικών Δυνάμεων σε 2 KM». Εδώ είμαστε λέω, φθάσαμε. Τα ψέματα τελειώσανε. Καθώς προχωρούσε το λεωφορείο ταυτόχρονα έβλεπα και τον ελεγκτή να πλησιάζει, έρχεται δίπλα μου και μου λέει «φθάσαμε, θα κατέβεις εδώ θα πάρεις το δρόμο προς τη παραλία και θα στρίψεις δεξιά, στο τέλος είναι το στρατόπεδο». Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια από τη μπροστινή πόρτα του λεωφορείου ακούω δίπλα μου μια φωνή να μου λέει «καλή θητεία παλικάρι μου και καλός πολίτης» κοντοστάθηκα γύρισα το κεφάλι μου, ήταν μια ηλικιωμένη κυρία καλή της ώρα που μου ευχήθηκε. Ήταν η πρώτη ευχή που δέχθηκα για καλός πολίτης πριν καλά καλά μπω. Χαμογέλασα, την ευχαρίστησα, κατέβηκα από το λεωφορείο πήρα το σάκο μου και άρχισα να κατηφορίζω προς τη παραλία. Έβλεπα κι άλλους κοντοκουρεμένους και φορτωμένους σα γαϊδούρια να πηγαίνουν προς την πύλη. Όταν έφθασα κοντά είδα τη μεγάλη επιγραφή του στρατοπέδου «Ανδρέας Καλίνσκι Κέντρο Εκπαίδευσης Ειδικών Δυνάμεων», μπροστά πριν την είσοδο υπήρχε ένας πάγκος από μια εταιρία με είδη ξυρίσματος, μια κοπέλα μου έδωσε ένα κουτί με αφρό και ξυραφάκια, ήταν και ιδιαίτερα όμορφη αλλά που όρεξη για τέτοια πράματα τώρα. Άπλωσα το χέρι μου πήρα το κουτί κι προχώρησα. Κοίταξα λίγο γύρω μου και είδα ότι όλοι χαιρετούσαν συγγενείς και φίλους, αγκαλιές, φιλιά, οι γονείς δάκρυζαν, εγώ πάλι ήμουν μόνος όπως και μερικά παιδιά που είχαν έρθει από την επαρχία. Είχα επιλέξει να βγω το προηγούμενο βράδυ με τη παρέα μου σε ένα μαγαζί, να τους κεράσω ένα ποτό και ουσιαστικά με αυτό τον τρόπο να τους χαιρετίσω, τους γονείς μου τους χαιρέτησα το πρωί πριν φύγω, ενώ με τη κοπέλα μου είχαμε χωρίσει εδώ και κάτι μήνες οπότε καμία επαφή, επιλογή μου λοιπόν να μπω μόνος. Δεν κοίταξα πίσω, εξάλλου δεν υπήρχε και λόγος δεν πήγαινα και στον πόλεμο. Κρατώντας το φύλλο κατάταξης στο χέρι έκανα το αποφασιστικό βήμα, το έδειξα στο σκοπό στη πύλη, μια παλιό σειρά με ξεθωριασμένο τον πράσινο μπερέ…

Συνεχίζεται…