Ena poihma sta xronia ths krishs

Day 1,526, 05:04 • Published in Greece Greece • by Faethongr
Επειδή έχω διαβάσει ενδιαφέρουσες σκέψεις τελευταία και επειδή θεωρώ ότι οι παρούσες αντίξοες συνθήκες μάς κάνουν, έστω και βιαίως, λίγο πιο σοφούς, δημοσιεύω τα παρακάτω στιχάκια μου, όχι με σκοπό την αισθητική τέρψη αλλά για να κοινωνήσω ορισμένες σκέψεις μου. Ίσως το να δημοσιεύω ένα ποίημα θεωρηθεί λίγο ψωνίστικο, αλλά ειλικρινά νομίζω ότι αν όχι εδώ όπου λαμβάνουν χώρα τόσο σπουδαίες συζητήσεις, τότε πού αλλού;

Άτμητος

βωμολοχούντες ποιητές
συνθέτουν οργισμένα στιχάκια
καλομαθημένα αστόπαιδα
εδραιώνουν την ανομία της ευμάρειας
επήλυδες ουρούν
στην πλατεία «Συνοχής»
υψηλά καταρτισμένοι απαίδευτοι
υμνούν την μητροπολιτική τους άγνοια

(Θα πούνε πως αυτή η γενιά
ήτο καταδικασμένη
από το Πρόβλημα.
Αγνοούν πως αυτή η γενιά
είναι το Πρόβλημα)

Πες μου λοιπόν
για το νόημα
του να είσαι
ελεύθερος
όταν δεν ξέρεις τι
να την κάνεις αυτήν την
ελευθερία

Εξήγησέ μου
πώς είναι δυνατόν
να έχω φωνή
όταν κραυγάζω
ταυτόχρονα
με άλλους μυριάδες,
όταν
ο Λόγος
χάνεται σε έναν ωκεανό
σημαινόντων

- ανηρημένος-

από την πολύβουη κενότητα;

Στην σκιά της Πολιτείας
τριγυρνάω ως ά-τομο

υπό το βάρος της
επιβληθείσης ατομικής αυτάρκειας

Αναζητώντας:
α. μια φυλή ή
β. ένα έθνος ή
γ. μια κοινωνική τάξη ή
δ. έναν λαό ή
ε. τους πιστούς ενός αξιόπιστου θεού

ή έστω την αλληλέγγυα συντροφιά συνδαιτημόνων ενός μπαρ

για να λειώσω εαυτόν σαν φλουρί χρυσό
στο χυτήριο του υπέρ-εγώ
ρέοντας αργά σε μια ουσία υπέρτερη

αναζητώντας
λύτρωση
από αυτήν την
ατομική, άτεγτη, άτμητη
ελευθερία