Dilemmas

Day 1,440, 18:57 • Published in Poland Greece • by Menoetius

To my polish friends this is an article referring to real life so it is only in greek 😉



Μετά απο σκέψη για τα επόμενα άρθρα ήρθα αντιμέτωπος με το δίλλημα εάν έπρεπε να καλουπώσω κάπου κάπως τον τρόπο γραφής μου η όχι.
Το να σε διαβάζουν 50 άτομα και τα μισά να ναι συνφαλαγγίτες μπορώ να πω με απογοήτευσε.Και φυσικά το άρθρο για τα gold ανα λέβελ ούτε που το υπολογίζω και για αυτό δεν ζήτουσα και sub.
Mετα απο τον πονοκέφαλο που μου διημιουργήθηκε ξαναδιάβασα τα πρώτα μου δύο άρθρα για να καταλάβω ότι δεν με νοιάζει.
Απλά θα κάνω αυτό για το οποίο ξεκίνησα να γράφω, να διαφέρω.




Βάλτε να παίζει και διαβάστε...http://www.youtube.com/watch?v=eJ2CT3ClX0w
Πρόσφατα ήρθα σε ένα δίλλημα.
Και ενω νόμιζα ότι ήμουν αρκετά δυνατός να αντιμετωπίσω τα πάντα μέσα σε μια στιγμή κατάφερα να γυρίσω στα παιδικά μου χρόνια
τότε που κρυβόμουν κάτω απο ένα τραπέζι με δακρυσμένα μάτια και σκυμμένο κεφάλι προσπαθώντας να κρυφτώ απο την μητέρα μου.
Τότε το πρόβλημα ήταν ενα σπασμένο μικρό πορσελάνινο φίδι και ο φόβος μου ήταν η μητέρα μου.
Μακάρι όλα τα προβλήματα μου να 'χαν την φιγούρα της μητέρας μου να προσπαθεί να με μαλώσει και όλες οι αποτυχίες μου να ταν ένα μικρό πορσελάνινο φίδι.





Αλλά μεγαλώσαμε.Σωστά;
Πέφτω σε μια ατέρμονη σκέψη και ακολουθώ την λογική των εμπειριών μου και το μόνο μου αποφασίζω είναι να αναβάλλω το δίλλημα μου.
Μα μεγαλώσαμε.Σωστα;
Εμείς δεν είμαστε αυτοί που βιαζόμασταν να γνωρίσουμε το αύριο;Να πάρουμε τις ευθύνες στα χέρια μας;Να δείξουμε στους δικούς μας ανθρώπους ότι είμαστε δυνατότεροι απο αυτούς;






Mεγαλώνοντας είχα την κακή συνήθεια να δένομαι με καταστάσεις πρόσωπα και γεγονότα.Αυτό με οδήγησε στο να απογοητεύομαι απο την αφέλεια της σκέψης μου οτι οι καλές στιγμές έρχονται για να σε κάνουν να διαπιστώσεις την δύναμη των πιο απλών πραγμάτων και οι κακές στιγμές για να σε διδάξουν.
Δυστηχώς μετά απο κάποιο καιρό που τα μαθήματα που έπαιρνα κατέστρεφαν κάθε χαρά κατάλαβα οτι οι κακές στιγμές υπάρχουν ως απόδειξη της ανικανότητας μας να αρκεστούμε σε αυτα που αγαπάμε.



Κάθε σκέψη που κάνω πλέον έχει συγκεκριμένους στόχους και διαστάσεις.Το πλεονέκτημα του να μπορώ να φαντάζομαι έχει κατακερματιστεί απο το ιδίωμα του να οργανώνω μηχανικά.
Κάθε φορά που φτάνουμε σε κάποιο σοβαρό δίλλημα θέλουμε κάποιον άνθρωπο να μας πάρει κυριολεκτικά απο το χέρι και να μας δείξει τον δρόμο.
Κάποτε αυτη ήταν η μητέρα μας που μας έδινε τις λύσεις και αυτη που με μια πνοή της, φτιάχναμε το μεγαλύτερο χαμόγελο στο πρόσωπο μας.



Μα τωρα μεγαλώσαμε.Σωστά;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ο αντίλογος μ’ ανάθρεψε, με πότισε το μίσος. Κ.Παλαμάς
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~