Den exoume paei pouthena

Day 1,851, 08:23 • Published in Greece Croatia • by Tasos 1917

Εδώ και κάποιες μέρες είμαι προβληματισμένος. Βλέπω μία κυβέρνηση που παλεύει με κατεστημένες ιδέες και αντιλήψεις, και από την άλλη μία εκκωφαντική σιωπή από την «άλλη πλευρά». Νιώθω την -απέλπιδα- προσπάθεια κάποιων να επιβιώσουν πολιτικά μένοντας, προσωρινά στις σκιές, και την ανακούφιση άλλων, γιατί τώρα ανέλαβε κάποιος που δεν αρέσκεται σε μαγκιές, μεγαλοστομίες και ιταμές πρακτικές. Κοινώς, έχει ηρεμήσει το κεφαλάκι μας.

Η ησυχία όμως ελλοχεύει πολλούς κινδύνους. Μπορεί κάποιοι από χαρακτήρα να την αναζητούν και να την επιζητούν αλλά στην πολιτική αρένα γεννά φόβο και αβεβαιότητα. Το γιατί σιωπούν ορισμένοι το ξέρουμε ήδη. «Έχουν λερωμένη τη φωλιά τους θα πούμε» και δεν θα έχουμε και άδικο. Γιατί σιωπούν όμως όλοι εκείνοι που ζητούσαν ticket για donation list και ονόματα; Για ποιο λόγο επαναπαυτήκαμε, θαρρώντας πως με την εκλογή νέου προέδρου λύσαμε με το μαγικό ραβδί του Μέρλιν τα επιτακτικά προβλήματα;



Η πιο εύλογη δικαιολογία είναι να μη σπείρουμε την διχόνοια σε μια κοινότητα που έπιασε πάτο. Να πιάσουμε το νήμα από την αρχή με νέο πρόεδρο. Να κοιτάξουμε την δουλειά μας τώρα που μας δόθηκε η ευκαιρία και να αποδείξουμε σ’ όλους πως ένας άλλος τρόπος παιχνιδιού είναι εφικτός. Όλα αυτά είναι θεμιτά και κατανοητά. Αλλά αυτό που δεν έχουν καταλάβει όλοι εκείνοι που συμμερίζονται αυτές τις απόψεις είναι ότι η διχόνοια παραμένει όταν υπάρχει σκιά, φήμη, συκοφαντία και ανοχή. Εκείνο που νικά την έριδα είναι η αλήθεια. Η αλήθεια επαναφέρει την ισορροπία, χωρίς να διαταράσσει καμία υπόληψη.

Μην κάνουμε εκείνο, στο οποίο αρέσκονταν πολλοί από δω μέσα. Η σιωπή είναι ενοχή. Και εάν κάτι έχουμε αποδείξει εδώ μέσα είναι ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, εμείς βροντοφωνάζαμε. Ακόμα και όταν όλοι διάλεγαν one way ticket για αλλού, εμείς μιλούσαμε. Οφείλουμε πρώτα στους εαυτούς μας, στη κυβέρνηση που βγήκε με το κεντρικό σύνθημα πώς «όλοι μας πρέπει να λάβουμε τις τύχες στα χέρια μας», αλλά και στη κοινότητα την ίδια, να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε.

Άλλωστε ποιος είναι ο μεγάλος εχθρός της σιωπής; Τι είναι εκείνο που μας χαρίζει υπόσταση σ’ έναν συγκεκριμένο χώρο; Τι μας καθορίζει ως πολίτες σ’ αυτήν την εικονική έστω κοινότητα; Τι μας ξεχωρίζει και μας χαρακτηρίζει από εκείνους που βολικά κουρνιάζουν στα ίδια τους τα μυθεύματα; Η δράση.



Πώς μπορούμε να διώξουμε την αδράνεια; Να εξοστρακίσουμε την αδιαφορία και την επιβαλλόμενη πολιτική της αποχαύνωσης ; Με ποιο τρόπο γίνεται να νικήσουμε εκείνη τη περίφημη «κοινή λογική» που προσπάθησαν να μας επιβάλλουν; Με την αντίδραση φυσικά.





Και πώς είμαστε σίγουροι ότι θα δυσκολευτούν πάρα πολύ για να μας επαναλάβουν την «αλάνθαστη» οπτική τους; Ποια θα είναι η ασπίδα αναχαίτισης μας; Η αντίσταση.



Ίσως αυτό το άρθρο ξενίσει πολλούς. Ορισμένοι θα πουν «πώς γίνεται αντιπρόεδρος να βγαίνει και να λέει τέτοια πράγματα;» Του απαντώ πως το να έχω μία κυβερνητική θέση δεν σημαίνει τίποτα! Καλά διαβάσετε. Απολύτως τίποτα. Ούτε καλύτερος έγινα από σας, ούτε σε κάποια ανώτερη τάξη εισχώρησα. Απέκτησα όμως περισσότερες υποχρεώσεις από πριν. Αυτό είναι αλήθεια. Έχω όμως τα ίδια ακριβώς δικαιώματα μ’ όλους τους υπόλοιπους και μία θέση δεν θα με κάνει να τα απεμπολήσω. Άλλωστε το «οφίκιο» στο οποίο κάποιος με διόρισε δεν αντλεί καμία λαϊκή νομιμοποίηση. Ίσως ανοχή επειδή πήγα μαζί με το όλο πακέτο αλλά όχι νομιμοποίηση. Έτσι λοιπόν δεν θα έλθω με περισπούδαστο ύφος να σας μιλήσω για το βαρύτατο έργο της κυβέρνησης για να κάτσετε προσοχή. Ούτε να σας πω ότι κάθε κριτική που θα ασκήσετε θα δείξει πόσο πολιτικάντηδες ή άσχετοι είστε. Φυσικά ορισμένοι μας αδικούν. Φυσικά και ο φόρτος δουλειάς είναι τεράστιος και κουραστικός. Αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αφορά τους άλλους παίχτες παρά μονάχα τους «σκανδαλοθήρες»…

Αυτό το άρθρο είναι απάντηση και σ’ όλους εκείνους που δηλώνουν με τόση ευκολία πως τώρα που είμαστε πάνω στην «εξουσία» σταματήσαμε να μιλάμε και πως κάνουμε γαργάρα τα πάντα. Πως τώρα θα καταλάβουμε την ευκολία της κριτικής που γίνεται «έξω από το χορό». Οφείλω να ομολογήσω πως ακόμα περιμένω εκείνη τη ριμάδα την επιφοίτηση. Μάταια όμως. Συνεχίζω να βλέπω τα πράγμα όπως παλιά… Πρέπει να νιώθουν τραγικά άβολα όλοι αυτοί, που τώρα κάποιος από τη κυβέρνηση όχι μόνο δεν αποτρέπει την κριτική αλλά την ενθαρρύνει κιόλας.

ΥΓ1: Βάζω εικόνες μετά από λαϊκή απαίτηση, αν και δεν το θέλω.

ΥΓ2: Ο «ψηλός» όχι μόνο δεν παραιτήθηκε αλλά μου κατσικώθηκε κιόλας στα κυβερνητικά έδρανα!

ΥΓ3: Ο Δομάζος παραμένει να είναι Παναθηναϊκός ή τώρα με τον Αλαφουζέλη λέει να αλλάξει ομαδούλα;

ΥΓ4: κυβέρνηση χωρίς Philip of Macedonia είναι κόκορας χωρίς χυλοπίτες…

ΥΓ5: Ακόμα περιμένω απολογισμούς και κάποια ticket που έλεγαν ότι θα στείλουν οι ιθύνοντες για να μας τρίψουν στη μούρη τη donation list, που διατρανώνει το δίκαιο και το ευσταθές των –κατακρημνισμένων- επιχειρημάτων τους.