Join the new world

καλησπερα αγαπητοι συμπαικτες,
εχω ξεκινησει τη συγγραφη ενος βιβλιου και θα ηθελα να μου πειτε την γνωμη σας.παραθετω λοιπον μια μικρη εισαγωγη.περιμενω αποψεις!!!

ΠΡΟΛΟΓΟΣ


H νύχτα είχε πέσει εδώ και τέσσερεις ώρες.Την πόλη της Κόρδοβας στην νότια Ισπανία κάλυπτε ένα πέπλο ηρεμίας και γαλήνης που προμήνυε μια ήσυχη νυχτα, πράγμα σπάνιο από την κατάληψη της.Οι Καρχηδόνιοι είχαν καταφέρει να κάμψουν την άμυνα της πόλης εδώ και ένα μήνα, αναγκάζοντας τα φιλοπόλεμα γαλατικά φύλα να υποχωρίσουν προς τα ενδότερα.Οι συνεχείς φασαρίες όμως ,στους δρόμους της πόλης ανάγκαζαν τους εφέδρους να μένουν σε επιφυλακή όλη μέρα και συχνά όλη νύχτα.Τα νέυρα των ανδρών είχαν σπάσει, το ηθικό αντίθετα ήταν ακμαίο.
-Μα τους θεούς,αυτοί οι χωρικοί έχουν κότσια!Τους σφάζουμε κατά εκατοντάδες μα επιμενουν!
-Δε το περίμενες,έτσι Μάγων;Φαίνεται όμως πως σημερα θα κάτσουν ήσυχοι.
Συζητώντας εύθημα οι δύο σκοποί προσπέρασαν δύο αγόρια δώδεκα με δεκατριών ετών που ζητιάνευαν σε μια γωνία.

Μόλις όμως έστριψαν σ’ένα σοκάκι ακούστηκαν ποδοβολητά και μετα ένα διαπεραστικό σφύριγμα---
-Μάγων!...μα ο νεαρός δόκιμος δεν ανέπνεε πια.Κάτι ή μάλλον κάποιος του ειχε καταφέρει ένα επιδέξιο χτύπημα στο κεφάλι με ένα βαρύ κομμάτι μέταλλο, προφανώς κλεμμένο από κάποιο σιδηρουργείο.
-Που είστε δειλοί;Φανερωθείτε!Θα σας...ηταν οι μόνες λεξεις που πρόλαβε να προφέρει ο παλαίμαχος .Είχε αναλάβει το παιδί από τα επτά του χρόνια και τωρα το έβλεπε νεκρό, ενώ ο ίδιος ένιωθε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν.Οι ισπανοί μεθυσμένοι από το κατορθωμά τους ξέχασαν να αποτελειώσουν το θύμα τους και βάλθηκαν να χωρέυουν γυρω του.
Ο ήχος της σαλπιγκας του ιππικού, τους πάγωσε.Ο πρώτος ιππέας έδωσε το σήμα για επίθεση και ευθής εγκλώβισε σε ένα στενό τρεις επαναστάτες με τον τεράστιο όγκο του καθαρόαιμου αλόγου του.Ακολούθησαν κι οι υπόλοιποι…

O δοιηκητής της μοίρας πλησίασε μέσα από τον κλοιό των αιχμαλώτων τα δύο σώματα.Ένας νεαρός δόκιμος και ο παλαίμαχος επιμελητής του κοίτωνταν πεσμένοι.Τα μάτια τους ήταν γυάλινα.Η χρυσοποίκιλτη περικεφαλαία με τα λευκά φτερά έπεσε από τα χέρια του.Τα μάτια του κοκκίνισαν.Στάλες ιδρώτα κυλούσαν στο μπρούτζινο δέρμα του και εσταζαν από την οστεώδη μύτη του κάθως τον πλημμυρίζε μια ασυγκράτητη οργή.
-Στρατηγέ;...τον πλησίασε ένας αξιωματικός.
-Σκοτώστε τους.



Κεφάλαιο 1


Γύρισε την πλάτη του στο αποτρόπαιο θέαμα της εκτέλεσης.Απεχθανόταν τέτοιες μεθόδους, αλλά δεν είχε επιλογή.Οι φιλελεύθεροι Ισπανοί είχαν τραβήξει μόνοι τους την κοφτερή λεπίδα στο λαιμό τους από τη στιγμή που επιτέθηκαν στους άντρες του.
Άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στα σκοτεινά σοκάκια της Κόρδοβας,ουσιαστικά μικροί διάδρομοι που ίσα χωρούσαν να περάσουν δύο άντρες διπλα δίπλα.Κατά την διάρκεια της ημέρας τα δρομάκια αυτά έσφιζαν από ζώη μαρτυρώντας την έντονη δραστηριότητα των Ισπανών.Θα μπορούσε κανείς να ξεγελαστεί κανεις και να τα χαρακτηρίσει χαριτωμένα.Όταν όμως ο ήλιος βυθιζόταν στην αγκαλιά των λοφίσκων του Χίσπαλις,όπως ονόμαζαν οι ντόπιοι την περιοχή τους,οι ηλιόλουστοι δρομάκοι βυθίζονταν μαζί τους όχι στις μυθικές αγκάλες της μητέρας γης,αλλά στο ίδιο το Καθαρτήριο,όπου λάβαινε χώρα κάθε λογής παρανομία.Λαθρεμπόριο,εμπορία σαρκός,τυχερά παιχνίδια,μεθύσι.Ήταν από τις αγαπημένες ασχολίες των κατοίκων,που προσπαθούσαν να ξεχάσουν την πικρή μοίρα της κατάκτησης πνίγοντας τον καημό τους στο ποτό και αναζητώντας τον έρωτα σε διαφορετική πόρτα κάθε βράδυ,ίσως και περισσότερες από μία.Αναστέναξε σε μια στιγμή αποδεχόμενος πως η επιβολή του καρχηδονιακού νόμου ήταν αυτή που οδηγούσε την πόλη στην παρακμή.Κραυγές και σπαραγμοί οδύνης διέκοψαν τις σκέψεις του…Σήκωσε τα μάτια και κατάλαβε πως ο γιγαντόσωμος υπασπιστής του έκανε πάλι τα ίδια.Ο Κράγος.Ο μαύρος γίγαντας!Τον είχε βρει πάμφτωχο,διχώς υποδήματα σ’ένα χωριό της Κοκυ’ί’ας,πίσω από την οροσείρα του Άτλαντα.Ο δοιηκητής του τον έστειλε εκεί να αντιμετωπίσει δήθεν μια ολιγομελή συμμορία ληστών που βασάνιζε τους ντόπιους.Μόλις μπήκε στον οικισμό από τον κεντρικό δρόμο,ο Κράγος όρθωσε το πελώριο ανάστημά του και τον παρακάλεσε να τον δεχτεί ως απλό στρατιώτη του.Πόσο λάθος έκανε να αμφιβάλει γι’αυτόν τοτε!Του απάντησε σκληρά πως τέτοιο όγκο σάρκας και όστου δυσκολα τον κουμαντάρεις στην μάχη και τον έδιωξε γυρνώντας του την πλάτη και διατάζοντας τους δικούς του να κατασκηνώσουν εκεί.Την δεύτερη μέρα έγινε η επίθεση των ληστών στους δώδεκα σαστισμένους πεζικάριούς του και είχαν καταφέρει να στριμώξουν αυτόν και τους άντρες του άσχημα,πολύ άσχημα.Και τότε ο Κράγος όρμησε από μια σκεπή, κραδαίνοντας ένα θεώρατο ξύλινο δοκάρι που άρπαξε από κάποιο γιαπί σαν ένας σίφουνας από γροθιές,κολτσιές και χτυπήματα ανοίγοντας κρανία και θρυματίζοντας κόκκαλα.Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα διέλυσε την ληστρική ομάδα και του χαμογέλασε βουτηγμένος στο αίμα και στην φαία ουσία.Αυτός ήταν ο υπασπιστής του!Ο θεώρατος Μαυριτανός!Ο μαύρος γίγαντας,όπως τον φώναζαν στο χωριό του.Ο Κράγος!