ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟ&Iot a;Α ΣΤΗ ΝΙΤΟΠΙ&Alpha ; Part new

Day 1,359, 14:21 • Published in Greece Greece • by Bufo N

…Το να μπω στο δάσος ήταν σχετικά εύκολο, μιας και ο τύπος μου είχε δώσει συγκεκριμένες πληροφορίες (δεν αποκαλύπτονται για ευνόητους λόγους). Το θέμα ήταν τι κάνω από δω και πέρα. Οι ιστορίες που είχα ακούσει για τους Νιππότες, μιλούσαν για άγριους κι ατρόμητους ανθρώπους. Έπρεπε να είμαι προσεκτικός και ν’ αποφύγω τις συναντήσεις....Αλλά φευ....


Η πρώτη μου συνάντηση με έναν από αυτούς ήρθε όταν περπατώντας στο δάσος μου ήρθε μια ρέγκα στο κεφάλι. Είχε πέσει από έναν ΝΙ που καθόταν πάνω σε ένα δέντρο. “Παλικάρι, την πετάς λίγο εδώ πάνω?” μου είπε. Μέχρι να σκύψω να την μαζέψω, ο τύπος βρισκότανε ακριβώς μπροστά μου.

Ρίγη διαπέρασαν μονομιάς το κορμί μου. “ Έχω βιώσει την εγγενή στο σύστημα βία ” μου είπε. Αυτό ήταν. Τα κάνα πάνω μου. Πέταξα τη ρέγκα κάτω κι άρχισα να τρέχω. Όταν έφτασα σε απόσταση ασφαλείας, γύρισα και κοίταξα πίσω μου. Ο τύπος είχε ανέβει ξανά στο δέντρο και συνέχιζε να κάνει αυτό που έκανε πριν την συναντησή μας σα να μην τρέχει τίποτα. “Φτηνά την γλίτωσα” σκέφτηκα.

Θυμήθηκα την πρώτη συμβουλή που μου είχε δώσει ο τύπος που μου έδωσε τις οδηγίες για να βρω το δάσος. Οι ΝΙ λατρεύουν τα Shrubberies. Τι κρίμα που δεν είχα ιδέα ούτε τι είναι αλλά ούτε πως μοιάζουν. Θα ήταν πολύ βολικό να κουβαλάω μαζί μου κάνα δυο. Χωρίς αυτά, ήμουν αναγκασμένος να κρύβομαι συνέχεια.

Όπως και να χει, γύρω μου γινόταν πανικός. Κάποιες φορές, κραυγές σχίζανε τον αέρα. “NIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII” και “NININININININININININI”. Συνήθως μετά τις ιαχές έβλεπα αφιονισμένους τύπους να τρέχουν αριστερά και δεξιά σπέρνοντας τον πανικό. Αλλά αυτά συνέβαιναν όταν τα πράματα ήταν ήσυχα...

Γιατί άλλες φορές υπήρχε ένας περίεργος ξεσηκωμός. Οι ΝIππότες συγκεντρώνονταν όλοι μαζί και η κατάσταση μύριζε μπαρούτι.... Μια μέρα που κατάφερα να κρυφτώ κοντά στο σημείο συγκέντρωσης, κατάφερα ν’ ακούσω μερικά πράματα. Ένας νεαρός σε ηλικία ΝΙππότης (ίσως ο πιο νέος απ’ όλους), που όμως φαινόταν τόσο πολεμοχαρής που πάω στοίχημα πως στο δωμάτιο του έχει αφίσα με τον θεό του πολέμου, ρωτούσε “Τι θα γίνει μάγκες? Που βαράμε?” Δίπλα του, ένας τύπος με 6 αστέριαστην πανοπλία συμπλήρωσε “Ναι ρε, για ποιον ρίχνουμε?”, ενώ παραδίπλα καθόταν ένας τερατόμορφος ΝΙ που δεν έλεγε τίποτα και απλά του τρέχαν τα σάλια... Οι πιο πολλοί άρχισαν να φωνάζουν μαζί “Για την Ελλάδα, για την Ελλάδα”. Αλλά υπήρχε κι ένας PERIεργος τύπος που φώναζε “Για την Γελάδα, για την Γελάδα”. Κάπου εκεί, ένας ΝΙππότης, μάλλον ινδιάνικης καταγωγής, στράβωσε γιατί όπως είπε “μόνο για τις γελάδες ενδιαφέρεστε, για τα βουβάλια τίποτα.” Ήταν ώρα να την κάνω με ελαφρά. Δεν ήξερα που θα οδηγούσε η κατάσταση.

Την επόμενη μέρα όλα ήταν ήσυχα. Προφανώς οι Νιππότες είχαν καταφέρει αυτό ακριβώς που ήθελαν, αφενός γιατί οι πληροφορίες μου έλεγαν ότι η Ελλάδα είχε κερδίσει μια σημαντική μάχη, αφετέρου γιατί ο περίεργος τύπος της προηγούμενης μέρας, καθόταν περιχαρής δίπλα σε μια Αγελάδα....Κοντά του βρισκόντουσαν δύο άλλοι ΝΙ, οι οποίοι μάλλον είχαν επωμιστεί την ευθύνη να επιδιορθώνουν τις πανοπλίες των Νιπποτών. Ο ένας απ’ αυτούς προτιμούσε να χρησιμοποιεί παλιά, σκουριασμένα υλικά, ενώ ο άλλος χρησιμοποιούσε ολοκαίνουρια υλικά που έλαμπαν (το που τα βρίσκει ίσως αποτελέσει μελλοντική έρευνα αν και πιθανολογώ πως τα έκλεβε από εταιρίες παραγωγής όπλων). Πιο κάτω, ένας ακόμα ΝΙ καθόταν δίπλα σε μια στοίβα ρέγκες και κάπνιζε μανιωδώς τα αγαπημένα του τσιγάρα. Ένας ΝΙ πέρασε από μπροστά του και ακολούθησε η παρακάτω συνομιλία:
“Τι κάνεις εκεί ρε?” “Τι φαίνεται να κάνω ρε συ? Ρέγκες καπνιστές φτιάχνω”. “Καλά ρε πλάκα με κάνεις? Θα βάλεις φωτιά όλα τα shrubberies….” Η συνομιλία δεν έβγαζε και πολύ λογική για μένα αλλά αυτοί οι δύο φάνηκαν να καταλαβαίνονται...
Η ησυχία όμως δεν έμελλε να κρατήσει πολύ. Κι’ αυτό γιατί λίγο αργότερα έφτασε τρέχοντας ένας ΝΙ, ο οποίος φορούσε από πάνω την πανοπλία των ΝΙ, κι από κάτω φουστανέλα, κι έφερε τα νέα.... Ένας νέος, ατρόμητος ΝΙ είχε εισέλθει στην ομάδα, και οι φήμες λέγανε ότι ήταν ικανός να φέρει μόνος του το Chaos. Ακολούθησε κινητοποίηση απ’ όλους τους ΝΙ. Σκέφτηκα πως για ακόμα μία φορά είχε έρθει η ώρα να την κοπανίσω...
Φεύγοντας, κι ενώ με το ένα μάτι κοιτούσα πίσω μου, σκόνταψα πάνω στον, μάλλον μοναδικό ΝΙ που είχε μείνει αραχτός. Φορούσε ολόκληρη την πανοπλία του κι έτσι δεν μπορούσα να δω χαρακτηριστικά. Είπα να το παίξω ψύχραιμος. “Συγνώμη φίλε” του είπα. “ποιος φίλος ρε? Δε βλέπεις ότι είμαι γυΝΙ?” μου απάντησε, και μου πέταξε ένα βελανίδι που κρατούσε στο κεφάλι...

Όταν κατάλαβα ότι είχα αρχίσει να τρέχω, είχα ήδη φτάσει καμιά δεκαριά χιλιόμετρα παρακάτω. Εκεί φυσικά, τα περίεργα συνεχίστηκαν. Γύρισα να κοιτάξω πίσω μου, και όταν ξαναγύρισα μπροστά το τοπίο είχε αλλάξει. Αντί για δάσος, μπροστά μου τώρα απλωνόταν μια παραλία. Σ’ αυτή καθόταν ένας τύπος παρέα με κάτι αιθέριες υπάρξεις και μιλούσε στο κινητό. “Βαρέθηκα ρε.” Έλεγε. “Θα την πέσω στην παραλία να απλώνω λάδι σε αιθέριες υπάρξεις”.
“Τέλεια!” Σκέφτηκα. “Ίσως να βρήκα τον μοναδικό λογικό άνθρωπο σ’ αυτό το μέρος”. Έπρεπε όμως να είμαι προσεκτικός. Τι θα γινόταν αν ήταν ένας απ’ αυτούς? Δεν μπορούσα να πάω έτσι όπως είμαι. Θα με καταλάβαιναν. Τότε μου ‘ρθε. Θα μεταμφιεστώ σε γυμνιστή. Ποιος θα υποπτευθεί έναν γυμνιστή? Θα τα κατάφερνα όμως?
Έβγαλα τα ρούχα μου και πλησίασα διακριτικά. Όλα φαινόταν να είναι κανονικά. Ο τύπος ήταν αραχτός σε μια ξαπλώστρα και δίπλα του είχε μπύρες, ένα ταπεράκι κεφτεδάκια, κάτι καρπούζια και κάνα δυο πιτόγυρα. Όλα καλά. Σκέφτηκα. Τότε όμως, ο τύπος γύρισε να πάρει το λάδι να αλείψει τις κοπέλες. Αντί να βάλει το λάδι στα χέρια όπως όλος ο κόσμος, αυτός το έβαλε σε ένα μπολάκι σαν αυτά που χρησιμοποιούμε το Πάσχα για να αλείφουμε το λαδολέμονο στο αρνί, πήρε μια ρέγκα, την βούτηξε στο λάδι κι άρχισε μ ‘ αυτή να άλειφει τις κοπέλες. Το σατανικό γέλιο του ακουγόταν σε όλη την παραλία.
Έτρεξα να βουτήξω στην θάλασσα με ένα μακροβούτι, άλλα έσκασα κάτω σαν το καρπούζι. Η παραλία είχε εξαφανιστεί και ήμουν πίσω στο δάσος.


Πίκος Απίκος
Ο Δαιμόνιος “gonzo” Δημοσιογράφος

Δείτε στο επόμενο και τελευταίο επεισόδιο: φυτρώνουν μπάμιες στην ΝΙτοπία? Υπάρχουν φαντάσματα? Και κυρίως, υπάρχει φυλή που να λέει Μη?