Join the new world

Καλησπέρα ξανά κοινότητα!! Αυτή τη φορά θα πρωτοτυπήσω και θα γράψω ένα άρθρο με θέμα το οποίο έτσι και αλλιώς είναι δύσκολο, περίπλοκο και σπάνια χρησιμοποιήσιμο σε άρθρο, και δη περισσότερο από ένα αγόρι όπως εγώ…’όμως επειδή είναι πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και την έχω ζήσει από πολύ κοντά, μιας και είναι απολύτως αληθινή, είπα να την μοιραστώ και μαζί σας…

Όπως λοιπόν κάποιοι από εσάς καταλάβατε, θα ασχοληθώ με μία ιστορία αγάπης μεταξύ δύο εφήβων, απολύτως αληθινή και θα το επαναλάβω αρκετές φορές ακόμα, γιατί σε πολλούς σίγουρα θα φανεί κάτι ψεύτικο και φανταστικό…Ας αφήσουμε όμως τους προλόγους, και ας περάσουμε στο story…

Και οι δύο φοιτούσαν στο ίδιο γυμνάσιο και μετέπειτα στο ίδιο λύκειο. Ίδιας ηλικίας παιδιά, απλά σε διαφορετικό τμήμα. Ποτέ όμως δεν απέκτησαν στενές σχέσεις, ούτε μιλούσαν ποτέ, απλά γνωρίζονταν φατσικά όπως λέμε. Όλα άλλαξαν όμως, όταν μια νύχτα, εκείνος είδε ένα όνειρο, στο οποίο πρωταγωνιστές ήταν οι δύο τους…Την άλλη μέρα όταν ξύπνησε, σκεφτόταν το όνειρο και μη μπορώντας να βγάλει άκρη, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «οκ, εντάξει, ένα τρελό όνειρο ήταν και τίποτα παραπάνω, στα όνειρα συμβαίνουν τα πάντα» και σηκώθηκε να ετοιμαστεί για να πάει στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Περπατώντας και ψάχνοντας να βρει μια θέση να σταθεί, το βλέμμα του έπεσε σε μια κοπέλα στο πλήθος.. Ναι καλά μαντέψατε, ήταν εκείνη…Από εκείνη τη στιγμή και μετά, δεν μπορούσε να σταματήσει να την σκέφτεται.. Λίγο ο συνδυασμός των δύο γεγονότων, η μικρή χρονική τους απόσταση, συν το ότι η κοπέλα ήταν και του γούστου του, αποφάσισε να κινήσει τις διαδικασίες γνωριμίας τους. Μη έχοντας όμως καμία επαφή στο παρελθόν ούτε μαζί της ούτε με κάποιον από την παρέα της, κάτι τέτοιο φάνταζε πολύ δύσκολο.. Ευτυχώς όμως ήταν δικτυωμένος και είχε πολλές γνωριμίες και ήξερε και κάποια παιδιά από την τάξη της, έτσι σιγά σιγά πήρε τις απαραίτητες πληροφορίες και υποδείξεις και τον επόμενο ένα μήνα κάθε διάλλειμα το περνούσε στην τάξη της, σε σημείο που οι συμμαθητές της άρχιζαν να παραξενεύονται και να τον ειρωνεύονται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά χωρίς να πτοείται ποτέ αυτός!!

‘Έτσι άρχιζαν σιγά-σιγά να γνωρίζονται και να γίνονται φίλοι. Όταν ήταν μαζί πάντα περνούσαν ωραία και αυτός επεδίωκε να περνά όλο και περισσότερο χρόνο μαζί της, γιατί εν τω μεταξύ, την είχε δαγκώσει την λαμαρίνα…Είχε πάθει πλάκα μαζί της, τόσο από την ομορφιά της, από τον χαρακτήρα της αλλά και από τις πολλές ομοιότητες που είχαν οι δύο τους…Μία από αυτές είναι η αγάπη τους για το τένις. Αυτός πήγαινε παλιότερα 6 χρόνια, ενώ εκείνη το αγαπούσε πολύ σαν άθλημα και το παρακολουθούσε.. Με αυτά και μ’ αυτά, κατέληξε να ξαναξεκινήσει το τένις, μόνο και μόνο για να περνάει ώρα μαζί της, καθώς εκείνη αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη της στο άθλημα που αγαπούσε… Σε μια από τις φορές λοιπόν που πηγαίνανε μαζί στην προπόνηση, μετά από ακριβώς έναν μήνα γνωριμίας, αποφάσισε να της εκμυστηρευτεί τα αισθήματά του για αυτή.. Αφού της είπε τι ένιωθε για αυτή, περίμενε την απόκρισή της.. «Το είχα ψιλοκαταλάβει», ήταν η απάντηση της.. «Απλά να ξέρεις δεν μπορώ να σου απαντήσω τώρα, θέλω λίγο χρόνο να το σκεφτώ», συμπλήρωσε… « Τουλάχιστον έχω ελπίδες;», ρώτησε γεμάτος αγωνία αυτός. « Αν δεν είχες δεν θα σου ζητούσα χρόνο», απάντησε…

Έτσι πέρασε ο επόμενος μήνας και για τους δύο.. Συνέχισαν να βρίσκονται, αλλά καμία αναφορά στο θέμα, καθώς εκείνος ήταν αποφασισμένος να της δώσει όσο χρόνο χρειαζόταν για να σκεφτεί και δεν την ρωτούσε, παρά περίμενε την απάντησή της, και εκείνη προφανώς εκμεταλλευόταν το γεγονός ότι δεν πιεζόταν και είχε πάρει το θέμα στα χαλαρά.. Ο Δεκέμβριος λοιπόν ήταν βασανιστικός για τον ήρωά μας, καθώς από τη μία έσκαγε να μάθει την απάντησή της, από την άλλη όμως δεν την ρωτούσε, δεν την πίεζε και της έδινε χρόνο, καθώς αυτό πίστευε πως θα τον ευνοούσε. Επιπλέον, κάτι τέτοιο τον συμβούλευαν και οι φίλοι του( οι λίγοι που ήξεραν για την ιστορία), και έτσι δεν έκανε καμία κίνηση… Επειδή όμως κάποια στιγμή δεν άντεχε άλλο, στην 2η επέτειο γνωριμίας τους πήρε την απόφαση να την ρωτήσει… « Να σου πω την αλήθεια, δεν το έχω πολυσκεφτεί και δεν έχω αποφασίσει» ήταν η αποστομωτική απάντηση που έλαβε. Προς το παρόν έμεινε λίγο, αλλά μόλις βρήκε τα λόγια του προσπάθησε με το καλό και χωρίς εκνευρισμό να την πείσει να το σκεφτεί και να του απαντήσει το συντομότερον δυνατόν, κάτι που αυτή δεσμεύτηκε να κάνει.

Ο καιρός περνούσε και καμία ουσιαστική εξέλιξη δεν υπήρχε στο θέμα…Και τότε αποφάσισε να ρωτήσει αυτός. «Τόσο καιρό δεν σου απαντούσα γιατί πραγματικά δεν ξέρω.. Είσαι καλό παιδί και θέλω να ήμαστε μαζί, αλλά υπάρχουν και άλλα πράγματα στη μέση που με εμποδίζουν να αποφασίσω είτε θετικά είτε αρνητικά. Ίσως αν μου έδινες λίγο χρόνο ακόμα, να μπορούσα να αποφασίσω..» Εκείνος της έκανε τη χάρη, γιατί ήταν αποφασισμένος να μην τη χάσει και θα έκανε τα πάντα για να το πετύχει…Παρ’ όλα αυτά, οι φίλοι του δεν είχαν την ίδια γνώμη.. « Παίζει μαζί σου, σε έχει και σε κάνει ότι θέλει, ας την μωρέ την αχάριστη..» ήταν κάποια από τα σχόλια που ακουστήκαν. Όμως αυτός δεν τους άκουγε, έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν το σωστό και το καλύτερο…

Μέχρι που κάποια μέρα πήρε το θάρρος και την ρώτησε τι είναι αυτό που την εμπόδιζε και την έκανε να διστάζει… «Κοίτα να δεις.. Το καλοκαίρι στο χωριό μου έπαιξε κάτι με ένα παιδί.. Κάτι πολύ έντονο.. Αλλά λόγω της απόστασης αποφασίσαμε να χωρίσουμε.. Παρ’ όλα αυτά είπαμε να μην χωρίσουμε και την επόμενη φορά να ξαναπροσπαθήσουμε. Ε και γι’ αυτό δεν θέλω να δεσμευτώ..» Αυτός περιορίστηκε σε ένα απλό νεύμα κατανόησης.. Είχε έρθει πλέον σε αδιέξοδο.. Δεν ήξερε τι να κανει.. Από τη μια δεν ήθελε να εγκαταλείψει, αλλά από την άλλη με αυτά που άκουγε δεν ήξερε και πώς να αντιδράσει…Έτσι αποφάσισε για λίγο καιρό να το αφήσει και να μείνει στη φιλική σχέση.. Μέχρι που μια μέρα, μετά από ένα τριήμερο που αυτή είχε πάει στο χωριό της, όταν ξαναβρεθήκαν και τι ρώτησε πως πέρασε, αυτή αντέδρασε τελείως επιθετικά και απαίτησε να αλλάξουν θέμα. «Τόσο χάλια πέρασες; Μα καλά, τι έγινε τόσο πολύ; Έχει να κάνει με το παιδί που μου έλεγες;» ρώτησε γεμάτος ενδιαφέρον.. «Ναι, μαλώσαμε και τώρα δεν θέλω ούτε να τον βλέπω ούτε να τον ακούω γι’ αυτό σε παρακαλώ μην ξαναμιλήσεις επί αυτού». Αυτό ήταν!!! Ότι είχε αποφασίσει ήταν πλέον παρελθόν!! Ο δρόμος ήταν ανοιχτός ξανά!! Και όπως ήταν φυσικό, η συζήτηση πήγε πάλι εκεί. «Άρα λοιπόν τώρα μπορούμε να μαστε επιτέλους μαζί;» η αναμενόμενη ερώτησή του.. « Πολύ θα το ήθελα, αλλά μάλλον όχι.. Βλέπεις οι φίλοι μου δεν έχουν και την καλύτερη άποψη για σένα, ε και εγώ θέλω να μια σε μία σχέση όπου και εγώ θα νιώθω άνετα και οι άλλοι θα το αποδέχονται αυτό». «Θες να τους μιλήσω εγώ; Θα με ακουστούν και ίσως ντραπούν κιόλας και μας αφήσουν ήσυχους..» της πρότεινε. « Ακόμα όχι.. άσε που άμα τους μιλήσει κάποιος αυτός θα είμαι εγώ» απάντησε σε έναν τόνο που δεν σήκωνε πολλές αντιρρήσεις.. Έτσι το δέχτηκε αδιαμαρτύρητα και έκανε υπομονή μέχρι να τους μιλήσει και να δει τις εξελίξεις.. Μετά από κάποιες μέρες που την ρώτησε αν τους μίλησε, η απάντηση που πήρε ήταν θετική.! «Και πως αντέδρασαν;» ρώτησε γεμάτος απορία. «Ε εντάξει είπαν, κανένα πρόβλημα, κάνε ότι θες, εμείς απλά την γνώμη μας σου είπαμε.!». Δηλαδή όλα οκ απάντησε αυτός! «Ε και την άλλη φορά αυτό λέγανε, αλλά κάθε φορά που βρισκόμασταν με το αγόρι μου, όλο σχολίαζαν και μιλούσαν πίσω από την πλάτη μας.. και δεν θέλω να το ξαναζήσω αυτό.. καλύτερα να μείνουμε φίλοι και αν αλλάξει κάτι καλώς, αλλά με τα τωρινά δεδομένα δεν θέλω να προχωρήσω» ήταν η απάντηση που έλαβε έκπληκτος..

Μην ξέροντας τι να κάνει και όντας λίγο πολύ απελπισμένος, ο φίλος μας παράτησε την υπόθεση.. Βέβαια συνέχισε να μιλάει με την κοπέλα και να έχουν σχέσεις, αλλά καθαρά φιλικές. Παρ’ όλα αυτά , στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις τους που γίνονταν συνήθως Σάββατο νωρίς το απόγευμα, πάντα έθιγε το θέμα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, καθώς η στάση της ήταν αμετάπειστη και σταθερή. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σε μία συζήτησή τους του εξομολογήθηκε ότι ήθελε κάποιον άλλο.. Αυτό ήταν..! Είχε φτάσει πλέον στο ναδίρ..! Η ψυχολογία του δεν γινόταν να ναι χειρότερη… Δεν είχε πια λόγο να ζει, έτσι ένιωθε… Στα διαλλείματα στο σχολείο δεν πήγαινε πια στην τάξη της, παρά μόνο καθόταν στο μπαλκόνι και κοιτούσε με ένα απλανές βλέμμα στο προαύλιο, όχι κάτι συγκεκριμένο, έτσι στα χαμένα. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για περίπου δύο βδομάδες. Οι φίλοι του τον πείραζαν και τον έλεγαν καταθλιπτικό, μήπως και του αλλάξουν τη διάθεση, αλλά χωρίς επιτυχία… Τα παιδιά της τάξης του συνέχεια του έκαναν πλάκες, τον πείραζαν και γενικά ό,τι ήταν δυνατό για να του αλλάξουν τη διάθεση, επίσης ανεπιτυχώς… Μέχρι που μία μέρα σε ένα διάλειμμα είχε μία απρόσμενη επίσκεψη.. « Γεια!!! Χαθήκαμε, τι κάνεις;» ήταν τα λόγια της, χωρίς ωστόσο να λάβουν κάποια απάντηση.. «Κοίτα να δεις, δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι…Το ξέρω ότι σου είναι πολύ δύσκολο, αλλά κάνε μου τη χάρη σε παρακαλώ, γιατί έτσι νιώθω άσχημα κι εγώ..», συμπλήρωσε. «Καλά, αφού το θέτεις έτσι θα προσπαθήσω, γιατί δεν θέλω εσύ να είσαι χάλια εξαιτίας μου.» απάντησε σε έναν τόνο γεμάτο κατανόηση αλλά και στοργή συγχρόνως..

Αυτό λοιπόν είναι το ένα μέρος της ιστορίας μας.. Σε λίγες μέρες θα εκδοθεί και η συνέχεια, την οποία ελπίζω να αναμένετε με αγωνιά(?)…Έως τότε, διαδώστε αυτό το άρθρο όσο γίνεται, και φυσικά κάντε vote και sub και το σχόλιό σας με την άποψή σας! Σημειώτεον, αυτό το άρθρο μαζί με τη συνέχειά του θα συμμετάσχουν στο διαγωνισμό αρθρογραφίας του Υπουργείου Τύπου στο τέλος του μήνα και θα ήθελα την στήριξή σας και εκεί.!