Ντου it.

Day 1,785, 10:39 • Published in Greece Greece • by stroumfita4

Δεν είναι τίποτα. 365 σελίδες να διαβάσεις και μετά να τις εφαρμόσεις. Είναι και αυτό το ρημαδόερεπ, σε κάθε σελίδα που ξεπετάς, παίρνεις και τη τζούρα σου, ενα F5 δρόμος. Δεν είναι τίποτα. Ένα τιμόνι να στρίψεις, ένα μοχλό να χαϊδέψεις ή δε τον χαϊδεύεις και απλά τον πιάνεις? Κάτι τέτοιο τέλοσπάντων, δεν ενθυμούμαι,δε τα πάω καλά με τους μοχλούς. Δεν είναι τίποτα. Πρέπει, λένε, να προσέχεις πολύ στο δρόμο, να ανάβεις φλας, αν θες να στρίψεις (τσιγάρο). Κι αν θες να παρκάρεις να κάνεις το σταυρό σου, να βρεις χώρο για νταλίκα. Δεν είναι τίποτα (ΛΕΝΕ). Δεν αμφιβάλλω ρε μάστορα, δεν είναι, απλά είμαι καθυστερημένη και δε μπορώ. Δεν έχω αίσθηση του χώρου, του χρόνου και του τόπου. Αλλά, έλα που δεν αντέχει η μύτη μου άλλους οργασμούς. Είτε θα κατέβω με προκάτ στους δρόμους ‘ΚΑΤΩ Η ΜΟΝΑΡΧΊΑ ΤΗΣ ΜΑΣΧΑΛΙΛΑΣ ΣΤΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ’ ή θα βγάλω δίπλωμα. Μουνόδρομος!

Είναι και αυτή η ρημάδα η δουλειά στη μέση, πότε την σκέφτομαι, πότε την ξανασκέφτομαι, μετά συνειδητοποιώ πως δε φτάνει μόνο να τη σκέφτομαι. Πρέπει να δραστηριοποιηθώ, να ψάξω, λέει η μάνα μου. Τι ξέρει και αυτή μωρέ?? Ένα βύσμα, ένα κάτι να βρω και θα βάλω μπρος τα όνειρα μου. Για την ώρα είναι στην αναμονή. Έχω πατήσει pause. Το τζιπάκι με περιμένει στη γωνία, και η διώροφη μεζονέτα μου πεταρίζει τα βλέφαρα.

Θα ταν όλα πολύ πιο εύκολα, αν έπαιρναν τη φυσική τους ροή. Πτυχίο, δουλειά, λεφτά! ΛΕΦΤΆ! Αυτή είναι η «Ρώμη» που τα πάντα καταλήγουν. Και δε βρίσκεις δουλειά με ένα κλικ στο ‘work’, ούτε γίνεσαι φιτ με ένα κλικ στο ‘training’. Θέλει ιδρώτα, αντοχή και επιμονή. Και άντε ωραία τα παχιά λόγια, στις παχιές πράξεις κολλάμε. Όσες φορές και αν προσπάθησα να καθωσπρεπίσω και να φερθώ σύμφωνα με την ηλικία μου, μια μούντζα και ένα κουτί χαρτομάντιλα ταχτάριζαν τα θέλω μου.

Και ωραία, μια λύση είναι να τρέχω στα εξωτερικά, όπου θα μου ανοιχτεί μια λαμπρή καριέρα, με παχουλούς μισθούς, με τζιπάκια και συναφιά να μου κλείνουν τους οφθαλμούς, αλλά ρε φιλαράκι δε ψήνομαι να αφήσω τους ανθρώπους μου πίσω. Δε μπορείς να βρεις εύκολα κάποιον να αντέχει τον στραβό σου χαρακτήρα και τα υστερικά, άνευ προηγουμένου ξεσπάσματα σου,γιατί δε σου άφησε και σένα γεμιστά με κιμά να φας. Δε μπορείς να βρεις εύκολα κάποιον να ταιριάζεις τόσο που φοβάσαι, πως αν το χάσεις, θα ξεκολλήσεις ένα μέρος σου. Και σε τέτοιες περιπτώσεις ηλεκτροκολλήσεις και οξυγονοκολλήσεις δε πιάνουν. ΝτεΦΑΚτο κατάσταση. Ούτε θέλω να με τυραννούν φράσεις τύπου ‘τι να κάνει τώ ρα’. Γιατί όταν κάποιος είναι τόσο χαζοσυναισθηματικός δύσκολα αποχωρίζεται πράγματα και ανθρώπους. Φτάνει σε τέτοια επίπεδα το θυμικό σου, που θαρρείς πως και τα αντικείμενα νιώθουν, και δε μπορείς να αποχωριστείς ούτε το κρεβάτι, ούτε τη συλλογή κόμιξ σου, που τελευταία η σχέση σας έχει υπερθερμανθεί τόσο, που πάντα έχεις στη τσάντα σου ένα και το γλυκοκοιτάς (άρρωστη!).

Το λοιπόν, βρίσκεις ένα σωρό ακόμα λόγους που δε θα μπορούσες να κάνεις βήμα μακρυά. Το φαί της μαμάς, το γεμάτο ψυγείο και τα 5 λεπτά δρόμου, που σας χωρίζουν από το κομμωτήριο της.

Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς ορθά κοφτά, πως δεν έχεις το στομάχι να πεις ένα αντίο , και αναρωτιέσαι ‘Στα δύσκολα πως θα αντέξω?'. Βέβαια, όσο κι αν προσπαθείς να αποφύγεις τις σκέψεις περί μετανάστευσης, πέφτει το μάτι σου στις ζωδιακές σου εξελίξεις. ‘Μεγάλες αποφάσεις θα πάρεις που θα σε οδηγήσουν σε νέο κύκλο ζωής’. Τελευταία, η μεγαλύτερη απόφαση που πήρα ήταν τι χρώμα τσάντα να πάρω. Και σκέφτομαι, ΜΩΡΕ ΛΕΣ??? ΠΟΥΤΕ! Εμείς τα αντιδραστικά (γκουχου γκουχου) στοιχεία δε πιστεύουμε σε ζώδια και Ερμήδες.

Νόμιζα πως η διαδικασία της ωρίμανσης θα ήταν ανώδυνη. Η συνειδητοποίηση ευκολάκι. Ένα κλικ δρόμος. Χαζό κορίτσι. Πάτα κλικ και μάθε να κυλάς, όχι να κατρακυλάς. Είναι πολύ μεγάλη η ζωή για να χωράει στα χέρια μου, θα δοκιμάσω όμως.. Τέρμα τα do και τα undo, ΏΡΑ ΓΙΑ ΝΤΟΥ!