Εξε-ληgmen eς καταστάs εις!

Day 1,645, 10:57 • Published in Greece Greece • by stroumfita4

Δεν ήμουν ποτέ υπέρμαχος της στασιμότητας, ούτε πολέμιος του διαφορετικού. Εν τούτοις, όμως, η εύκολη ζωή δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Με εξιτάρει η θέα ενός κοτόπουλου με πορτοκάλι, αλλά θα προτιμούσα το κλασικό κοτόπουλο με ρύζι.

Το λοιπόν, λένε πως η εξέλιξη των πραγμάτων είναι τόσο αναπόφευκτη, όσο και η δύση του ήλιου. Είσαι όμως έτοιμος να πληρώσεις το αντίτιμο της εξέλιξης στο βωμό της διευκόλυνσης?

Κάποτε ήσουν παιδί. Είχες πολλούς «πραγματικούς» φίλους. Έβγαινες στις αλάνες και στα πάρκα, έπαιζες κυνηγητό, κρυφτό, σκοινάκι, μήλα και δε γυρνούσες πριν την ανατολή του ήλιου. Σκισμένα παντελόνια, ανεβασμένα μπατζάκια, μώλωπες και τα συναφή δεν έλειπαν από το μενού. Δεν είχες κινητό να επικοινωνήσεις με τους φίλους σου, αλλά ήξερες πως θα τους βρεις στο γνωστο παρκάκι. Μεγάλωνες και ζούσες τη παιδικότητα σου, γιατί οι συνθήκες το επέτρεπαν. Ένιωσες τα πρώτα σκιρτήματα και πάλι ήσουν διστακτική. Και όταν ήθελες να επικοινωνήσεις με έναν δικό σου άνθρωπο από μακρυά, έτρεχες να αγοράσεις τηλεκάρτα και ξεροστάλιαζες στο καρτοτηλέφωνο μέχρι που ερχόταν κάποιος να σου θυμίσει πως υπάρχουν κι άλλοι στην ουρά!

Οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν άμεσες και αληθινές! Τα αγόρια ήταν οι κυνηγοί και τα κορίτσια τα θηράματα. Σε κυνηγούσαν και είχαν επιμονή και υπομονή. Έλεγες το σ΄αγαπώ και κοιτούσες τον άλλον κατάματα, το ένιωθες ρε φίλε! Του ανακοίνωνες πως θέλεις να χωρίσετε, αυτοπροσώπως, στη χείριστη έστελνες περιστέρι! Έντυνες τη ζωή σου, με τη δική σου μουσική επένδυση και όχι με δανεισμένες νότες και στροφές, όχι μέσα από pixels.

Και στους καβγάδες έδινες ρεσιτάλ, με κουτάλια νουτέλας να εκτοξεύονται στα ταβάνια, τα πόδια και οι λέξεις να φευγουν προς πάσα κατεύθυνση και ξεσπούσες τη θύελλα σου, με ανάμνηση καναν μώλωπα, καταλήγοντας να χαχανίζετε παρέα με την υστερία στο τετράγωνο (υστερία^2).

Και τώρα είμαστε σε εποχή εξελΗγμένης λιτότητass. Το ίντερνετ έχει γίνει κολλητός μας, το erepublik αυτοκόλλητος. Ανανεώνεσαι με το F5, διαγράφεις ανθρώπους με το delete, ξαναζεις καταστάσεις με το rewind, διορθώνεις λάθη με το backspace. Kάνεις insert στις αναμνήσεις, και μιλάς με στόμφο καταπίνοντας το Caps Lock. Έχεις 4567 εικονικούς φίλους, γελάς με συντομεύσεις. Έχεις 3 κινητά και μιλάς στο τηλέφωνο 7 ώρες τη μέρα. Ρωτάς κάποιον «Έχεις σχέση?» και προσπαθεί να θυμηθεί πότε πήγε τελευταία φορά τουαλέτα. Χωρίζεις μέσω εσεμεσιάς ή στη καλύτερη εκεί που γνώρισες το έτερον ήμισυ, μέσω ΦέισΤΣΙμπουκ (γιατί ήμεθα και αισθηματίες)! Πλέον, η αγάπη έχει συντηρητικά και ημερομηνία λήξης, όπως τα γιαουρτάκια, βγαίνει και σε καραμέλες και πουλιέται στα περίπτερα της γειτονιάς. Σου χτυπάνε το κουδούνι και αντί να ανοίξεις πόρτα, μπερδεύεσαι και ανοίγεις πόδια.


Σιχαίνομαι την εποχή που ζω, την αβεβαιότητα, την αμφιβολία, το μίσος για όσους κυβερνούν , το άγχος τι θα γίνει τριγύρω μου τώρα, σε λίγους μήνες, σε λίγα χρόνια. Φοβάμαι. Και ο φόβος όταν το αφήνεις γυμνό, χωρίς κάποιον μπαμπούλα να τον επενδύει, είναι μεγαλύτερος. Δε ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι, ότι δε θα βρω δουλειά με κύρος, ότι δε θα πετύχω τους στόχους μου, ότι θα πάψω πια να μαι ανέμελη, ότι δε θα ξανασκιρτήσω ποτέ για κανέναν? Πάντως, αυτή η εξέλιξη, με χει αφήσει στάσιμη, με χει καθηλώσει μπροστά από ένα λάπτοπ, έτοιμη να καταβροχθίσω το πληκτρολόγιο. Και δε ξέρω τίποτα, παρά μόνο πως ΖΗΤΕΊΤΑΙ ΌΡΑΜΑ (λιγουρεύτηκα τα caps lock), ένα όραμα ικανό να με αφυπνίσει και παρά τη καντάντια της εποχής να μου δώσει χάρτη και πυξίδα, να ταξιδέψω με ΠΡΟΟΡΙΣΜΌ. Χωρίς τη συνδρομή των άστρων. Και ας χάνει ο ΠΑΟΚ.

Υ.Γ.: Εχει κανείς χρονομηχανή?