Τα εκατόν δώδεκα βιολιά της Ερεπίας 🎻

Day 5,783, 01:30 • Published in Greece Greece • by Makrugiannis



Το άρθρο αφορά αποκλειστικά και μόνο το παιχνίδι erepublik και τους λογαριασμούς-χαρακτήρες του.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα της πραγματικής ζωής είναι τελείως συμπτωματική❗️



Στο θέατρο του παραλόγου επικράτησε απόλυτη σιωπή.
Το κοινό μπολιασμένο με υπομονή,περίμενε την έναρξη κρατώντας την ανάσα του.
Είχε συνηθίσει άλλως τε στην μειωμένη πρόσληψη οξυγόνου 😷


Ο μαέστρος της ορχήστρας εμφανίστηκε στη σκηνή,έφτιαξε το παπιγιόν του
και χτύπησε τρεις φορές τη μπαγκέτα του στο αναλόγιο.
Το κύρος του ήταν αδιαμφισβήτητο,πάντα κομψός,πάντα περιποιημένος.
Κανένας δεν θα μπορούσε να τον φανταστεί με τις πιτζάμες σαν κοινό άνθρωπο.
Η φαντασία του κοινού περιοριζόνταν στο προφανές,στο πρόδηλο.
Σε ό,τι διαδραματίζεται μόνον επάνω στην σκηνή.
Λες και δεν υπήρχαν παρασκήνια,καμαρίνια,
φωτιστές,ηχολήπτες.
Στο θέατρο του παραλόγου,αυτό φάνταζε πολύ λογικό.
Ό,τι δεν φαίνεται δεν υπάρχει!


Οι εκατόν δώδεκα βιο-ληστές ακροβολίστηκαν κι έπιασαν τις προκαθορισμένες θέσεις τους.
Ο ήχος της πρώτης νότας κατέκλυσε την αίθουσα σαν κύμα,χαϊδεύοντας απαλά τα αυτιά των ακροατών.
Αυτοί οι εκατόν δώδεκα βίο-ληστές,ενέπνεαν μια σιγουριά στο κοινό,μια ασφάλεια το δίχως άλλο.
Είχαν όλοι αφεθεί ολοκληρωτικά στις με επιμέλεια επιλεγμένες συχνότητες που απορρέαν συντονισμένα από τα εκατόν δώδεκα μουσικά εργαλεία,καθιστώντας αβίαστα εαυτούς τα άβουλα όργανα στα χέρια των βιοληστών.


Προϊόντος του χρόνου,τα ηχητικά κύματα άρχισαν να γίνονται πιο ορμητικά,τα βιολιά άρχισαν να βγάζουν ήχους που χτυπούσαν σαν σφυριά στα μηνίγγια.
Το κοινό όμως μετ´ολίγον ήρχισε να συνηθίζει χωρίς να αντιδρά.
Ήταν τόσο καλά μελετημένες και σωστά επιλεγμένες οι νότες,ώστε με μικρές κάθε φορά δόσεις,το κοινό να αντέχει και τελικά να αποδέχεται κάθε τι που στην αρχή,με το πρώτο άκουσμα,ίσως να ξένιζε.

Έφτασε η στιγμή της κορύφωσης του έργου,τα ορμητικά ηχητικά κύματα άρχισαν να πλημμυρίζουν την αίθουσα με μανία,να σπάνε τα φράγματα του αέρος,να εισχωρούν μέσα από κάθε δίοδο στα κεφάλια του κοινού,να τους πνίγουν…

Το τέλος του έργου δεν ακολούθησε το συνηθισμένο χειροκρότημα.
Η αυλαία έπεσε σαν σάβανο,μα η αίθουσα παρέμενε γεμάτη από νοητικά πτώματα όσο κι αν φώναζαν από τα μεγάφωνα:
Εκκενώστε!