Join the new world

Γεια σας,
Χρόνια πολλά, σε πιστεύοντες -και μη!

Έχω την χαρά να κατάγομαι από την Βοιώτια. Το επίθετό μου είναι αρκετά γνωστό στην ευρύτερη περιοχή της Κοπαΐδας και σε χωριά/κομοπόλεις όπως ο Αγιος Γεωργίος, ο Αλίαρτος και άλλα. Η περιοχή φημίζεται για τα αμνοερίφιά της και σπάνια βρίσκεις άνθρωπο που θα πάει εκδρομή στη Λειβαδειά και στα περίχωρά της και δε θα φάει τα φημισμένα σουβλάκια, τα παϊδάκια αρνιού ή προβατίνας. (Να σημειώσω κάπου εδώ για τους αγεωγράφητους φίλους ότι η Αράχωβα και οι Δελφοί υπάγονται στην Βοιωτία)

Το χωριό και το Πάσχα εκεί ήταν πάντα άρρηκτα συνδεδεμένα μαζί τους. Είναι οι 4-5 μέρες του χρόνου που η οικογένεια αποσυνδέεται από την καθημερινότητα και μπαίνει στους ρυθμούς του χωριού. Ξύπνημα το πρωί με τον κόκορα, καφέ με θέα όλη την Κοπαΐδα, Φαγητό στην αυλη με λαχανικά από τον κήπο και βόλτα στη φύση με τα άλλα παιδιά του χωριού και άπειρο παιχνίδι. Κρυφτό, μπάλα, ποδήλατα, κούνιες, αγώνες τρεξίματος... Τα είχαμε όλα. Και αταξίες πολλές! Τρικάβαλα με μηχανάκια, αυτοκίνητο χωρίς δίπλωμα και φυσικά γουρούνες πορτοκαλί να σκάνε σε εξατμήσεις, σε τούβλα, παράθυρα, σωλήνες παντου. Το βράδυ ύπνος με τα αϊδόνια και τον ήχο του ρέματος που τυχαίνει να περνάει μπροστά από το σπίτι φέροντας φρέσκο νερό για το πότισμα του κήπου.
Ψώνιζουμε πάντα από τις τοπικές αγορές για να στηρίξουμε την τοπική οικονομία και φυσικά ντόπια κρέατα που έρχονταν από τον γείτονα μας έχοντας τη σιγουριά ότι τρώμε αγνά. Ο Επιτάφιος της Μ. Παρασκευής είναι ένα μέσο κοινωνικοποίησης. Πας εκεί, βλέπεις όλο το χωριό, κουτσομπολεύεις και μετά πας στο καφενείο για μεζέδες με ούζο. Το Μ. Σάββατο, ετοιμαζόμαστε για το γλέντι της Κυριακή(αρνί κοκορέτσι, κρασί) Χριστός Ανέστη, μπουμπουμ και μαγειρίτσα 0:15 αφού κάνουμε διαγωνισμό ποιος έχει τα καλύτερα πυρομαχικά με ό,τι αυτό συνεπάγεται και η Κυριακή είναι μια άλλη ιστορία.

Στις περιοχές αυτές -και όχι μόνο- κάθε Κυριακή του Πάσχα ξυπνάγαμε στις 6 το πρωί και ετοιμάζαμε με όλη την γειτονιά ή όλο το χωριό τον λάκκο. Ο λάκκος ήταν συνήθως μια επίπεδη επιφάνεια(αυλή σπιτιού, δρόμος ή κεντρική πλατεία) γύρω από την οποία έμπαιναν τσιμεντόλιθοι ως βάσεις για μεγάλες ταύλες ή ξύλα. Στα ξύλα αυτά έμπαιναν πρόκες για να κάθεται η σούβλα και βάζαμε μπόλικο λάδι για να είναι έυκολο το γύρισμα. Κατόπιν βάζαμε δεκάδες κιλά κάρβουνα εντός της περιοχής αυτής και ανάβαμε φωτιά ώστε κάθε οικογένεια να βάλει τη σούβλα με το αρνί της(ή/και το κατσίκι) και να σουβλίσουμε όλοι μαζί. Συνήθως κάθε οικογένεια είχε τουλάχιστον 1 αρνί και 1 κοκορέτσι. Το κοκορέτσι ήταν το ορεκτικό before it was cool. Το τρώγαμε ως μεζέ μαζί με κρασί ή τσίπουρο πριν το κυρίως γεύμα. Φυσικά πάντα υπήρχε δυνατά μουσική με κλαρίνα με αποτέλεσμα να ξεκινάς να μεθάς από τις 12 το πρωί. Υπήρχαν φορές που ήμασταν 25 αρνιά στη σειρά. Το μεσημεριανό είχε αποκλειστικά αρνί και σαλάτα, κρασί και σπάνια πάτατες τηγανιτές και τζατζίκι. Ούτε πίτες είτε φαμφάρες ούτε τίποτα από τα σημερινά περιττά. Μην ξεχνάμε ότι τότε δεν υπήρχε ο πλούτος των σημερινών υλικών. Επιπλέον μην ξεχνάμε ότι κάποτε η νηστεία ήταν πράγματικά 40 μέρες χωρίς κρέας και η μετάβαση στην πανφαγία έπρεπε να γίνει σταδιακά(Αυτό εξυπηρετεί η μαγειρίτσα ασχετά αν δεν αρέσει σε πολλούς)

Σταδιάκά ο κόσμος έχτισε Barbecue στα σπίτια του και το έθιμο αυτό δυστυχώς χάθηκε απομονώνοντας κάθε οικογένεια στο σπίτι της. Το αρνί πλέον σουβλίζεται με μοτέρ και η φωτιά μπαίνει στις 11 το πρωί και στο τραπέζι υπάρχουν δέκαδες άχρηστα πράγματα στο Κυριακάτικο τραπέζι μαζί με το αρνί που εν τέλει κανείς δεν τρώει και πετιούνται όπως πίτες, πατάτες, σάλτσες κλπ. Τα παιδιά που κάποτε έπαιζαν με τα ποδήλατα και τις μπάλες όλα μαζί πλέον έχουν τους γονείς μαζί που φοβούνται μην σπάσει το νυχάκι τους ή είναι μέσα σε κάποια οθόνη την ώρα η φύση οργιάζει.
Επιπλέον τα χωριά άρχισαν να αδειάζουν από κόσμο είτε λόγω θανάτων είτε λόγω αστυφιλίας και κάθε χρόνο έρχονται λιγότεροι. Δεν είναι ότι είμαι αναχρονιστικός αλλά δεν είναι αυτό το Πάσχα όπως το θυμάμαι, δεν έχει την ίδια πλάκα. Αντί να είναι οι 5 μέρες του χρόνου που περιμένω πώς και πώς είναι οι 5 μέρες του χρόνου που νιώθω πιο άβολα από ποτέ. Ο καλύτερος σου φίλος από το χωριό φέτος δεν ήρθε και δεν απαντάει στις κλήσεις ή σου κρατάει μούτρα απο πέρυσι επειδή η κουτσομπόλα του χωριού του είπε ότι κάτι που δεν έχεις ιδέα ενώ η κόρη του γείτονα, η "έχω γκόμενα από το χωριό αλλα δεν την ξέρεις" έγινε 30 χρονών και ήρθαν στο χωριό με το νέο αμόρε της και έννιοτε τα παιδιά της και κάνει πως δε σε ξέρει. Κάθε γωνία που ήταν γεμάτη όμορφες στιγμές έχει γίνει μια γωνία αμηχανίας και αυτό δε μου αρέσει καθόλου.