دمکراسی و مبارزهء طبقاتی در ایران مجازی، توهم یا واقعیت؟

Day 1,967, 13:09 Published in Iran Norway by babk

دمکراسی و مبارزهء طبقاتی در ایران مجازی، توهم یا واقعیت؟

بدون شک غالب شهروندان ایران مجازی برای سرگرمی ساکن این میهن گشته اند. بسیاری از آنان جوانانی هستند که برایشان آمیزه ای از امکان جنگیدن و دریافت مدالهای افتخار و هیجانات ناشی از این روند انگیزه اصلی حضور و صرف وقت در محیط را تشکیل میدهد. با این تواصیف ساختارهائی هر چند ضعیف در ایران مجازی موجودند که به مقولاتی از قبیل دمکراسی و مبارزه طبقاتی معنی داده و عملکرد اینگونه مقولات را ممکن میسازند.

برای شما نمونه ای می آورم از اوضاع حاکم بر میهن مجازی در طی یک هفتهء گذشته تا سخن ملموستر شود و مرز میان توهم و واقعیت را بهتر درک کنیم.

اندکی پس از پیشروی نیروی اشغالگر مقدونی در میهمن مجازی که بدلیل عدم مواجهه با مقاومت سازمانیافته از سوی دولت و نیروهای نظامی ایران متاسفانه شتاب یافته و اکنون بخش عمده میهن مجازی را به چنگال اشغالگر سپرده است، دولت سابق (دولت Amir GH) در پایان نامهء خود به اختصار اشاره به پذیرش توافقنامه ای از سوی دولت نمود که بر اساس آن، دولت ایران میپذیرد کلیهء مناطق را به نیروی اشغالگر واگذار نماید با این شرط که سه منطقه به ایران بازگردانده شود و ...

محاسبهء دولت و ٬بزرگان٬ مبتنی بر این واقعیت بود که خزانهء دولت خالیست و دولت پیش از این در جنگهای پیمان Eden (پیمانی که ما حتی به عنوان عضو کامل آن بشمار نمیرویم) امکانات خود را به مصرف رسانده، امکان مقاومت جدی در مقابل مقدونیها را ندارد. دولت قبلی بدون طرح مسئله با مردم و اجازهء شکل گرفتن افکار عمومی بر سر این قرارداد و به طبع آن بدون آنکه اجازه دهد افکار عمومی از طریق نمایندگان خود در مجلس نسبت به توافقنامه عکس العمل نشان دهد، مسئله را بدست خود فیصله داده و به عنوان بهترین راه حل برای میهن تبلیغ نمود. بدیهی است که دولت و ٬بزرگان٬ نزدیک به دولت خواهان این نیستند که به عنوان افرادی ناکارآمد که نتیجهء ضعیفی برای میهن حاصل نموده اند، شناخته شوند بنابراین با دور زدن ملت و مجلس و تبلیغ رسانه ای گسترده جهت کسب ٬بهترین نتیجه٬ از مذاکرات کار را یکسره نمودند.

وجود مجلس در ایران مجازی و امکان مخالفت آن با توافقنامه بدلیل فشار افکار عمومی، گواهی بر این است که مقوله و موازین دمکراتیک دارای ابزار ویژه در این فضای مجازی هستند. مردم باید از مضمون کامل توافقنامه (و نه به اختصار) آگاه گشته و در بارهء ان به بحث پرداخته، جوانب مختلف آن را بدون اعتنا به اظهارات ٬بزرگان٬ (ما باتجربه تریم و بیشتر از شما میدانیم - این را همه حاکمان میگویند به مردم و نه فقط در فضای مجازی) توافقنامه را سبک سنگین کرده و در نهایت به نمایندگان خود در مجلس بگویند که چگونه رای دهند اگر برای انتخابات آینده میل به حفظ صندلی خود دارند. احزاب و نمایندگانشان در مجلس نیز مجبور بودند بر له یا علیه این توافقنامه استدلال کرده و موضعگیری نموده و میزان وفاداری خود به میهن و منافع عمومی را به نمایش گذارند.

این روند میشد چرخهء دولت - مردم - مجلس: متن توافقنامه از سوی دولت - واکنش افکار عمومی از طرف ملت - استیضاح دولت، قرارداد صلح با دشمن و یا پذیرش توافقنامه از سوی مجلس. بر اساس نتیجهء این چرخه دولت واکنش نشان داده و دمکراسی رعایت شده بود. بنابراین مقولهء دمکراسی در ایران مجازی نه یک توهم بلکه واقعیت است. واقعیتی که در این نمونه مورد مطالعه زیر پا گذاشته شد.

شاید بد نباشد نیم نگاهی نیز بیندازیم به نتیجهء زیر پا گذاردن دمکراسی:

در آغاز حملهء مقدونی به ایران مجازی جمعیت ایران بیش از مقدونیه بود. میهن ما در رده بندی بین المللی مقام ۱۷ به لحاظ جمعیت را دارا بود. امروز پس از تصرف بخش اعظم میهن توسط نیروی اشغالگر، جمعیت میهن مجازیمان با سقوط ۴ پله و از دست دادن تعدادی از هموطنان در مقام ۲۱ قرار دارد و جمعیتش کمتر از مقدونیه است.
دولت سابق این را در معادلات خود منظور نکرده بود که عدم مقاومت در مقابل اشغالگر چه تاثیری بر روحیهء ملت و خصوصا ٬تازه واردین٬ (که من مایلم این قشر جامعهء مجازی را همان طبقهء کارگر تعبیر کنم) خواهد داشت.

ما که برای بازپس گیری کامل میهن به هر حال باید باز خزانه را در جنگ و جنگهای آتی خالی کنیم. بهتر نبود با افتخار و تا به آخر در مقابل اشغالگر مقاومت میکردیم و همهء ملت خصوصا طبقهء کارگر این را میدید و چه بسی همین ملت نیروی بیشتری از دنیای واقعی برای کمک به میهن مجازی به میدان کشانده بود و یا حداقل با خود میگفت اگر میهن از دست رفت، سرافکنده نیستیم زیرا همه تا به آخر نبرد کردیم و بعد با علاقه و انگیزهء بیشتر خود و شخصیت مجازی خود را برای خدمت به میهن میساخت. یادتان باشد در دنیای واقعی و جنگها این همیشه طبقهء کارگر است که بیشترین جانبازی را از خود نشان داده و در خط اول ایستاده است. بدون حفظ و بسیج نیروی این تودهء کثیر، بورژواها (به تعبیر من ٬بزرگان٬) در هیچ جنگی پیروز میدان نبوده اند.



رای - اشتراک