Join the new world

Βρηκα αυτο το ποιημα, του Maurice Ogden, το οποιο δεν το βρισκω σε κανενα βιβλιο και δεν βρηκα πουθενα μεταφραση.

Οι λιγες πηγες που υπαρχουν για το ποιημα και το συγγραφεα αναφερουν οτι μαλλον ειναι κριτικη κατα του μακαρθισμου. Εγω νομιζω ομως οτι ειναι πολυ επικαιρο για την σημερινη Ελλαδα.

Αποφασισα λοιπον να το μεταφρασω...

Ελπιζω να αρεσει στα λιγα ατομα που διαβαζουν εδω μεσα και αρθα που δεν περιεχουν μονο πισινους και ανεκδοτα με τον τοτο...


Ο ΔΗΜΙΟΣ



ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΩΤΗ

Ηρθε στην πολη μας ο Δημιος,με μυρωδια απο φλογες και αιμα. Και με άλλο αερα περπατουσε τους δρομους μας. Και εχτισε την κρεμαλα του στην αυλη του δικαστηριου.

Το πλαισιο στηθηκε στην ακρη του δικαστηριου, πλατυ μονο οσο μια πορτα, και ψηλο οσο, η λιγο παραπανω, από το κασωμα της πυλης του.

Και αναρωτηθηκαμε, οποτε ειχαμε χρονο, ποιος ο εγκληματιας, ποιο το εγκλημα, το οποιο ο δημιος θα εκρινε με το συστραμενο κιτρινο κανναβενιο σχοινι, στην πολυασχολη παλαμη του.

Και όπως ειμασταν ετσι αθωοι, με τρομο περνουδαμε μπροστα από τα μολυβενια ματια του, ωσπου ενας από μας φωναξε: “Δημιε, ποιος είναι αυτος για τον οποιο σηκωνεις την κρεμαλα.”

Τοτε μια σπιθα ανδρωθηκε στα μολυβενια ματια, και έναν γριφο μας εδωσε αντι για ν απαντησει: “Οποιος με υπηρετησει καλυτερα,” μας ειπε, “Θ’ ανταμοιφθει με της κρεμαλας το σχοινι”

Και κατεβηκε κατω, και απλωσε το χερι του σε έναν ανδρα που ηρθε από ξενη γη και ανασαναμε τοτε και παλι, διοτι του αλλου ο πονος στα χερια του Δημιου, για μας ηταν ανακουφιση.

Και της κρεμαλας του το πλαισιο, στον κηπο του δικαστηριου, ωσπου να βγει ο ηλιος αυριο, θα ειχε ξεστηθει και φυγει. Οποτε του καναμε χωρο, και κανενας μας δεν αρθρωσε λεξη, με σεβασμο για του δημιου την καπα.

ΣΤΡΟΦΗ 2

Της αυριανης ο ηλιος κοιταξε μειληχια τις σκεπες και τις οδους της ησυχης μας πολης και, την ακουνητη και μαυρη μες’ στον πρωινο αερα, την κρεμαλα στην πλατεια του δικαστηριου.

Και ο Δημιος εστεκε, με τη γνωστη του σταση, και το κιτρινο κανναβενιο σχοινι στο πολυασχολο του χερι, με τα μολυβενια του ματια και το σαγονι του σα λογχη, και με τον αερα του γνωστη και του μεθοδικου.

Και φωναξαμε: “Δημιε, δεν ξεμπερδεψες, χθες, με τον ξενο;” Και τοτε σωπασαμε και σταθηκαμε σαστισμενοι: “Ω, μα δεν ηταν γι αυτόν η κρεαμαλα.”

Και του φυγε ένα γελιο και μας κοιταξε και ειπε: “Μα πιστεψατε ότι θα εμπαινα σε ολο αυτό τον κοπο για να κρεμασω έναν ανθρωπο; Το εκανα μονο για να τεντωσω το σχοινι μου, γιατι είναι καινουριο.”

Και καποιος φωναξε, “Φονια!” Καποιος φωναξε “Ντροπη!” Κι αναμεσο μας ο Δημιος ηρθε και προχωρησε προς το μερος του. “Θαρρειτε μηπως,” ειπε αυτος, “πως γι’ αυτόν στεκει η κρεμαλα;”

Και απλωσε το χερι του στο μπρατσο του αντρα αυτου, και από τον φοβο οπισθοχωρησαμε εμεις, και του καναμε και δρομο να περασει, και κανενας μας δεν αρθωσε λεξη, με φοβο για του δημιου την καπα.

Τη νυχτα εκεινη, ειδαμε με εκπληξη τρομερη, ότι του Δημιου η κρεμαλα τρανεψε σε μεγεθος. Ταισμενο από το αιμα κατω από το αυλακι της, το ξυλο ειχε πιασει ριζα.

Και ηταν τωρα οσο πλατια, η και λιγο παραπανω, από τα σκαλια που οδηγουν στου δικαστηριου την πυλη, ψηλη οσο η επιγραφη, η σχεδον τοσο εστω, που βρισκοταν πανω από του δικαστηριου τον τοιχο.

ΣΤΡΟΦΗ 3

Και ο τριτος που πηρε – το ακουσαμε ολοι να το λενε – ηταν τοκογλυφος και απιστος μαζι, Και: «Τι δα,” ειπε ο Δημιος, “δουλειες εχετε ‘σεις μ αυτόν που παει για κρεμασμα, και είναι και Οβριος;”

Και φωναξαμε εμεις: “Μηπως είναι αυτος εδώ αυτος που καλα και πιστα σε υπηρετησε;” Χαμογελασε ο Δημιος: “Είναι ένα σχεδιο πανουργο, να δοκιμασω θελω, αν της κρεμαλας το δοκαρι το βαρος αντεχει”

Του τεταρτου του ανδρα το τραγουδι, σκοτεινο και με κατηγορια, εγδαιρνε σκληρα και για πολύ από πανω μας κάθε παρηγορια, και “Τι σας νοιαζει,” o Δημιος μας ανταπαντησε, “Τι εγνοια εχετε ‘σεις για τους καταδικασμενους – καταδικασμενους συναμα και μαυρους;”

Ο πεμπτος. Ο εκτος. Και παλι φωναξαμε ‘μεις: “Δημιε, Δημιε, μηπως είναι αυτος;” “Κολπο είναι,” μας ειπε, “που σκαρωνουν οι δημιοι για να ρυθμισουμε της κρεμαλας το σκαλι αν αυτό αργει να πεσει’

Και σωπασαμε, και δεν ρωτουσαμε άλλο, καθως ο Δημιος συνεχισε να προσθετει το ‘ματωβαμενο του λογαριασμο, και μερα με μερα, νυχτ με νυχτα, τερατωδως μεγαλωνε η κρεμαλα.

Οι πτερυγες της ανοιξανε πλατια, και καλυψανε απ’ ακρη σ’ ακρη την πλατεια; και το θηριωδες της δοκαρι, κατω σε μας κοιτουσε, και τη σκια του εριχνε καταμεσις της πολης.

ΣΤΡΟΦΗ 4

Και τοτε μεσα στην πολη ο Δημιος ηρθε, και στους αδειους δρομους φωναξε τ’ ονομα μου – και εγω κοιταξα την κραμαλα, τη θεριεμενα ψηλη, και σκεφτημα: “Άλλος κανενας για κρεμασμα δεν εμεινε, και με ζητα την κρεμαλα για να ξεστησουμε.” Και βγηκα εξω ελπιδα γεματος στου Δημιου το δεντρο και του Δημιου το σχοινι.

Μου χαμογελασε καθως διαβηκα προς του δικαστηριου την πλατεια, περπατωντας στην βουβη πολη, και λυγερο και τεντωμενο ηταν στο πολυασχολο χερι του το κιτρινο κανναβενιο σχοινι.

Και σφυριζε το σκοπο του καθως δοκιμασε το σκαλι, που πεταχτηκε κατω προθυμα και με κροτο – και τοτε με ένα χαμογελο γεματο αποτροπαια διαταγη, το χερι του στο χερι μου ακουμπησε’

“Με ξεγελασες, Δημιε!” Φωναξα τοτε. “Ότι και καλα η κρεμαλα σου για αλλους ειχε γινει. Και βοηθο σου πιστο τελικα δε μ΄ ειχες,” εκραξα, “Μου ειπες ψεμματα, Δημιε, αποτροπαια ψευδεσαι!”

Τοτε μια σπιθα ανδρωθηκε στα μολυβενια ματια: “Σου ειπα ψεμματα; Σε εξαπατησα;” ειπε, “Εγω ποτε. Ανδρεικια σου απαντησα και αληθινα: Για σενα και κανεναν αλλον σηκωθηκε η κρεμαλα.

“Γιατι ποιος άλλος πιο πιστα με υπηρετησε από σενα, και την κιοτικη σου ελπιδα;” ειπε, “Και που είναι ολοι οι αλλοι που πλαι σου μπορει να βρισκονταν, για το κοινο καλο;”

“Νεκροι,” ψυθιρισα εγω; και φιλικα “Δολοφονημενοι,” o Δημιος μου ειπε και με διορθωσε; “Πρωτα ο ξενος, μετα ο Οβριος… και τιποτα εγω δεν εκανα που δε με αφησες εσυ να κανω.”

Κανεις πιο μονος από μενα, δεν σταθηκε ποτε κατω από το δοκαρι που σκεπαζε τον ουρανο – και ο Δημιος τη θηλεια μου περασε, και καμια φωνη, για μενα, δεν φωναξε ‘Στασου’ στην αδειανη πλατεια.

Link του αυθεντικου αγγλικου κειμενου:

Your text to link here...

Link της 10 λεπτης κινηματογραφικης εκδοσης:

Your text to link here...