Επόμενη Στάση : Πλατεία Φιμοκρατίας

Day 1,662, 08:02 • Published in Greece Greece • by stroumfita4

Μπορεί ναι είναι ξανθιά ή μελαχροινή, μπορεί να είναι παχουλή ή χτικιάρα, σίγουρα κυκλοφορούν πολλές και διαφορετικές. Άλλες είναι εύκολες και συμβατές, άλλες πάλι είναι δύστροπες, ασυμβίβαστες και ξεροκέφαλες. Άλλες έχουν ανοιχτούς ορίζοντες και μεταβάλλονται, άλλες πάλι δε κάθονται σε κανέναν.

Το λοιπόν, η δική μου είναι άλλη την Άνοιξη και άλλη το Φθινόπωρο. Δεν είναι ποτέ δε σέεεεημ, πάντα καλουπώνεται, αλλάζει ανάλογα με τη θέση των άστρων και παρουσιάζεται σκέτος διάολος. Παθιάζεται και σε κάθε φάση της μοιάζει πιο απόλυτη και από τη μαθηματική εξίσωση 1+1 = 2. Καμιά φορά βρίσκει λύση σε μαθηματικά προβλήματα τύπου 3.5=5 (φοιτητικά μου χρόνια να σας είχα εγκεεεν). Βάζει τογκώλο της κάτω και προσπαθεί να βρει τρόπους να πείσει και άλλους, άλλοτε πάλι απλά στρουθοκαμηλίζει. Ειδικά σε τέτοιες άδικες και κακώς γραμμένες περιόδους (κυρίως τις άχαρες κυριακές), μοιάζει με αλληγορία, που όλο περιμένει αυτό το κάτι ή αυτόν τον κάποιον για να ξεκινήσουν μια επανάσταση, ένα φυτίλι ρε αδελφέ να ξεκινήσει ένα γιουρούσι εντός της.

Τις περισσότερες φορές, βρίσκεται σε ένα αέναο αντάρτικο- σ’έναν εσωτερικό εμφύλιο μεταξύ λογικής και συναισθήματος. Συνήθως κάθεται στη μέση και εμποδίζει τη (πάσης φύσεως) κυκλοφορία. Ακόμα κι αν δεν έχει γερά θεμέλια, πάντα παρουσιάζεται σωστή τσιμεντοκολώνα. Ανήκει στο κίνημα «δεν ταμπουρώνομαι», και αποτελεί πρωτεργάτη του ξεσπάσματος αυτού. Είναι αυτή που έριξε τη μαγιά στα «πιστεύω» μου για να σηκώσουν το λάβαρο. Κατά καιρούς έχει διαφορετικούς χίροεεεζζζ (ναι σας λέω υπάρχουν), που την ωθούν να παρουσιαστεί και να προτάξει τα στήθη. Στη πρώτη σφαλιάρα όμως επιστρέφει στο καβούκι της, με τους γνωστούς αγνώστους, και το παίζει επαναστάτρια χωρίς αιτία.

Δε χρειάζεται οθόνη ή οτιδήποτε άλλο της τεχχχνολογκί, αποκτά θάρρος και θράσσος και ξερνάει προτάσεις και λέξεις που της δίνουν υπόσταση και ποιότητα. Αυτοχαστουκίζεται και αυτοτιμωρείται ακούγοντας Στανίση και Φούλη, αν χρειαστεί. Μπορεί να μην είναι πάντα όμορφη, ή να δρα ως ο κακός ο θύτης ή ο ένοχος να’ούμ, αλλά ακόμα και τότε έχει τη μαγεία να μην παρεξηγείται. Χρόνια τώρα, συμπεριφερόταν αλλοπρόσαλλα, αλλά πάντα η συμμετοχή της ήταν ενεργη. Ήταν δική μου, η δική μου αλήθεια. Σε κάθε θέμα έπαιρνε τον λόγο και δε τον άφηνε παρα μόνο για να σουβλακιάσει (όταν σουβλακιάζει μοιάζει σωστό ψέμα).

Τώρα, εδώ και κάποιους μήνες έχει αλλάξει. Τα μάγουλα της είναι μαθημένα να γελάνε κι όχι να αυλακώνονται από δάκρυα πασαλειμμένα με άι λάινερ. Μαυρίζει το μπεζ. Έχει λίγους μήνες που έχω χάσει τα ίχνη της. Τελευταία φορά ήταν μέσα σε ένα αστικό, κατέβηκε στη στάση Πλατεία Φιμοκρατίας.