Join the new world

Κάποιες φορές εύχεσαι να μπορούσες να παραμείνεις σιωπηλός. Είναι οι φορές εκείνες που ένα γεγονός, παύει να είναι ένα ακόμη γεγονός, αποκτά διαστάσεις, γίνεται βάρος, σε πιέζει και απαιτεί.

Είναι επικίνδυνο, αλλά εκείνες τις στιγμές επιστρέφεις στις απλές αλήθειες. Μία πρώτη αποκαλύπτει ότι εάν τραβήξεις το σχοινί τότε είναι πολύ πιθανό να σπάσει. Εάν πετάξεις ένα βότσαλο στη θάλασσα θα βυθιστεί, εάν αδιαφορήσεις θα δεχθείς τη μήνιν του μέλλοντος.

Είναι επικίνδυνο γιατί όλα τα άλλα μοιάζουν άσκοπα, δεν αρκούν οι ερμηνείες και κυριαρχεί μία ακόμη απλή αλήθεια, είμαστε καταδικασμένοι να ψάχνουμε απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν τίθενται, να ψάχνουμε ένα τρόπο να ανακαλύψουμε κάτι για εμάς.

Ψάχνουμε, γιατί δεν είμαστε ποτέ σίγουροι τι είμαστε και πως μοιάζουμε. Δεν βλέπουμε παρά μόνο μία μπεζ άκρη που υποψιαζόμαστε πως είναι η μύτη, δεν βλέπουμε παρά μόνο δύο χέρια. Βλέπουμε μερικά δάχτυλα, τα δάχτυλα είναι η πιο καθαρή εικόνα και το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι του εαυτού μας, σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από μερικά δάχτυλα.

Εσύ έβλεπες τα δάχτυλά σου και ήσουν σίγουρος ότι είσαι εκεί.

Κάθεσαι για αρκετή ώρα μέσα στο αυτοκίνητο. Έχεις τα παράθυρα ανεβασμένα και το ραδιόφωνο κλειστό. Δεν μπορώ να το φανταστώ διαφορετικά. Θα μπορούσε μία είδηση, ένα σαρδάμ, ένα τραγούδι, μια ανάμνηση να σε αποσπάσει, να σε επαναφέρει, να σου δώσει μία αφορμή.

Άκουσα ότι περιμένεις από το πρωί. Σκέφτεσαι, προσπαθείς άραγε να βρεις κάτι να πιαστείς; Είσαι μόνος. Ίσως κάποιοι αγωνιούν, σε παίρνουν τηλέφωνο, ίσως έχουν βγει στους δρόμους και σε ψάχνουν.

Κάνει κρύο, δεν μπορώ να το φανταστώ διαφορετικά, κάνει πολύ κρύο και έχεις αρχίσει να τρέμεις. Μουδιάζει το μυαλό και όλα γίνονται πιο απλά. Έχεις μπει σε λήθαργο, βυθίζεσαι αργά σε ένα νέο κόσμο, ένα βήμα πριν, βρίσκεσαι ήδη σε ένα μεταίχμιο. O χρόνος μετράει διαφορετικά, είναι πιο αργός, ίσως σε βασανίζει, ίσως πάλι να μην έχει πια καμιά σημασία. Ίσως έχεις ήδη καταφέρει να τον καταργήσεις.

Είναι αυτό που πολύ εντυπωσιακά έχει περιγραφεί ως η είσοδος σε ένα ασπρόμαυρο τρομακτικό τούνελ, σκυλιά γαυγίζουν αλλά δεν φοβάσαι, μια σειρά εμπόδια προσπαθούν να σε αποτρέψουν, αλλά τόσο απλά και με μία υπερφυσική δύναμη τα απομακρύνεις χρησιμοποιώντας την βεβαιότητα των δαχτύλων σου, τόσο απλά σαν να λες καλημέρα, σα να πίνεις μια κούπα καφέ και να ανάβεις ένα τσιγάρο.

Είναι ειρωνεία, αλλά διάλεξες ένα μέρος που το ήξερες καλά, γιατί; Από το ίδιο μέρος ξεκινούσες και γυρνούσες συνεχώς. Πως έπαψε να θυμίζει, πως έπαψε να σημαίνει;

Περίμενες. Ξαφνικά οι σκέψεις τελείωσαν. Μετατράπηκαν σε απόφαση.

Βάζεις μπρος, ανοίγεις τα παράθυρα. Μερικά μέτρα σε χωρίζουν από το τέλος. Είπαν ότι ήταν 70. Μερικά μέτρα σε χωρίζουν από το τέλος και είσαι αποφασισμένος να τα διανύσεις. Πατάς γκάζι και το αυτοκίνητό σου απογειώνεται, χτυπάει και βυθίζεται, βυθίζεται ατελείωτα και γεμίζει νερά, βρόμικα νερά. Άκουσα ότι κάποιος έτρεξε έως την άκρη της προβλήτας, σε φώναζε, σου μιλούσε, προσπαθούσε λέει, να σε κάνει να κουνηθείς, μπορούσες να κουνηθείς, είχες ακόμη μία ευκαιρία;

Δεν θα μάθουμε. Έγινες μονόστηλο στις εφημερίδες, κάποιοι επέλεξαν να δημοσιεύσουν τη φωτογραφία του αυτοκινήτου σου. Έμαθα ότι είχες παιδιά. Δεν ξέρω αν είσαι γενναίος ή δειλός, δεν με ενδιαφέρει, θα ήθελα να μάθω ποιες ήταν οι τελευταίες σου σκέψεις. Δεν θα μάθουμε και όλα όσα παραμένουν άγνωστα μας στοιχειώνουν και μας ταλαιπωρούν για πάντα. Ευτυχώς!
Ευτυχώς, έτσι θα έχουμε τη δυνατότητα να συνεχίζουμε να μιλάμε, να γράφουμε, να διαβάζουμε, να νιώθουμε ότι υπάρχουν ακόμη αναπάντητα ερωτήματα, άσκοπες θυσίες, συγκλονιστικές αποφάσεις, μοιραίες στιγμές, ζωή ή απλά η απουσία της.


ΥΓ. Ο Χ.Χ. ήταν ένας συνάνθρωπός μας που αποφάσισε να βάλει τέρμα στη ζωή του. Έκανε μία θυσία.

Κυριάκος Α.

φοβερό άρθρο το οποίο με έκανε να σκεφτώ πολύ...