Αμολήστε λοιπόν τα σκυλιά του Πολέμου.

Day 1,349, 10:23 • Published in Greece Greece • by Riggy

Όταν πρωτομπήκα σε αυτό παιχνίδι, με είχε σοκάρει ο φανατισμός όλων των πλευρών. Προσπάθησα να κατευνάσω και να παίξω έναν παιδαγωγικό ρόλο. Να διαδώσω και να υπερασπιστώ τα πανανθρώπινα ιδανικά και δικαιώματα, να εξηγήσω ας πούμε πως οι Τούρκοι δεν είναι "μογγολάκια".

Το παιχνίδι πάντα με νίκησε. Το παιχνίδι πάντοτε οδήγησε από τον ένα πόλεμο στον άλλον και από τη μια άναρθρη κραυγή στην επόμενη.


Το παιχνίδι όμως, από μόνο του νίκησε και τον ίδιο τον εθνικισμό.

Ο εθνικισμός βασίζεται στην άγνοια, στο μύθευμα, σε μια ιδιότυπη τερατολογία του αντιπάλου και εξιδανίκευση του εαυτού. Οι ήρωες ας πούμε όλων των λαών αναπαρίστανται ψηλοί, αγέρωχοι και ρωμαλέοι. Ενώ ο εχθρός είναι καμπούρης, παραμορφωμένος, κι από τους κυνόδοντες του στάζει αίμα.



Ξένους είναι η αλήθεια γνωρίζεις και σε άλλα παιχνίδια. Εδώ όμως τους γνωρίζεις ως τέτοιους. Το φάντασμα του εαυτού τους έχει τα εθνικά του μπαγκάζια. Και το διακύβευμα του παιχνιδιού είναι κι αυτό ένα φάντασμα της πραγματικότητας. Σε ποιον ανήκει το Αιγαίο; Θα σηκωθεί ο μαρμαρωμένος βασιλιάς; Η βόρεια Ιρλανδία δεν είναι Ιρλανδία; Η Μακεδονία είναι Ελληνική;

Έτσι με το που γνωρίζεις κάποιον γείτονα εδώ, δεν συζητάς για το playstation η το total war ή περί ανέμων και υδάτων. Το ίδιο το παιχνίδι θέτει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων, χτυπάει εκεί που πονάει, δεν κρύβει το πρόβλημα κάτω απ' το χαλί για να τα βρούμε στα ψεύτικα, μας καλεί να γνωριστούμε αληθινά, κάτω από τις μάσκες, κεντρίζει το χειρότερο ζώο μέσα στον καθένα, κεντρίζει το αγελαίο, το πρωτόγονο αίσθημα, τη φυλή, το αίμα… Η φυσιολογική συμπάθεια που νιώθουμε για κάθε ζώο -κι όχι μόνο άνθρωπο- που πονά μπροστά μας, φεύγει από το παράθυρο, αφού άλλωστε εδώ δεν πονάει κανείς πραγματικά, κι ακόμα κι όταν από τα νεύρα και τη θλίψη του μπορεί να πονάει -που δεν το αποκλείω καθόλου- δεν τον βλέπουμε, είναι πίσω από την οθόνη του.

Αυτό όμως ακριβώς είναι το σημείο που ο εθνικισμός αρχίζει να ραγίζει. Γιατί εκεί που έχει γίνει ο νομπάς ζώο –έχεις σηκώσει γατάκι μου τις τρίχες και βρυχάσαι για τον πύρινο δαυλό του έθνους που καίει την ψυχή σου- κι ορμάει να δαγκώσει καμιά καρωτίδα, εκεί που κι άλλος απέναντί του στην ίδια κατάσταση βρίσκεται, εκεί ανακαλύπτουν ξαφνικά κι οι δύο πως δεν είναι παρά γατάκια.



Πάνω στην πάλη καταλαβαίνουν πως είναι γατάκια. Παλεύουν, παλεύουν, το καταλαβαίνουν στο τέλος.

Η διαρκής πάλη και τριβή των παιχτών από χώρες με αντιπαραθέσεις στην πραγματική ζωή, τείνει τελικά να διαλύει την προπαγάνδα των κρατών της πραγματικής ζωής και να φέρνει τους παίχτες πιο κοντά. Δείτε ας πούμε την ιστορία με τους Τούρκους. Παλέψαμε μέχρι «θανάτου», χωρίς έλεος και με όλα τα μέσα, χακέματα, μποτ, πολλαπλούς λογαριασμούς, από όλα είχε ο μπαξές. Και στο τέλος; Στο τέλος, ο σεβασμός που αναπτύχθηκε μεταξύ μας μέσα από τον πόλεμο ήταν εντυπωσιακός. Μας ταπείνωσαν και τους ταπεινώσαμε. Στο τέλος σεβαστήκαμε ο ένας τον άλλον. Μάθαμε και δυο πράγματα. Κατάλαβαν ας πούμε όλοι πως η σύγχρονη Τουρκία δεν αποτελείται από μογγολάκια που δεν έχουν ίντερνετ. Διότι αν είναι μογγολάκια και δεν έχουν ίντερνετ, πως εξηγείται να μας αλλάζουν τον αδόξαστο, ε παλικάρι;

Το ίδιο ελπίζω να συμβεί και με την ΠΓΔΜ. Μετά από κάνα χρόνο πολέμου, μάλλον θα έχουμε γνωριστεί καλύτερα 😉.

Αμολήστε λοιπόν τα σκυλιά του πολέμου. Στο όνομα της φιλίας των λαών, γ@μήστε τους το κέρατο!

Tough love baby…