Join the new world

Το Παρόν ποίημα είναι του Έλληνα ποιητή κ. Γεωργίου Δροσίνη που ίσως πολλοί το γνωρίζουν. Αλλά θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Είμαι εντελώς αναρμόδιος να μιλήσω για τον κ. Δροσίνη. Ο άνθρωπος ποιητής αυτός, γράφει με τέτοιο τρόπο που ενώ από τη μία ηλεκτρίζει τα κύτταρα του εγκεφάλου με τη γλώσσα που χρησιμοποιεί, από την άλλη με τρόπο άκοπο δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να κατανοήσει το νόημα των ποιημάτων του. Και η ψυχή, σκιρτά !! Τι μεγαλείο!!


ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ;

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ' απ' το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ' αυγής είναι πέρα
κι αντί να 'ρθει μια νύχτ' αξημέρωτη
ξημερώνει μι' αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
¨Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;



..........