Xioni kai aka8arsies, mia xeimwniatikh allhgoria

Day 1,843, 04:40 • Published in Greece Greece • by Vags
Μία χειμωνιάτικη αλληγορία για τον κόσμο που ζούμε, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα

Σηκώθηκα το πρωί με όρεξη για τρέξιμο. Έβαλα και την γκρίζα Μπαλμπόα-φόρμα μου, σκουφί, γάντια, mp3 με κλασικά κομμάτια για τρέξιμο και έτοιμος για να βγάλω την απόσταση Örebro-Norrköping σε κάτι λιγότερο απο μια ώρα και τριάντα λεπτά στο χαλαρό.

Βγαίνω έξω και τσουπ! Να σου το χιόνι να σκαρφαλώνει μέχρι το γόνατο σε μερικά σημεία. Βλαστημάω απο μέσα μου και αναρωτιέμαι γιατί ο καιρός με τρολάρει τόσο άσχημα τις τελευταίες μέρες, αλλά παρόλα αυτά λέω να εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι είμαι ήδη έξω και ότι ευτυχώς δεν φυσάει (πιστέψτε με, άλλο το -5 χωρίς αέρα, άλλο να φυσάει τα άντερά του) και αρχίζω (πολύ προσεκτικά, καθώς το πεζοδρόμιο έχει ανοίξει ήδη λογαριασμό μαζί μου) το τρέξιμο.

Καθώς λοιπόν καταπίνω ένα-ένα τα χιλιόμετρα, παρατηρώ εδώ κι εκεί κίτρινους λεκέδες διάσπαρτους στο χιόνι. Σε γωνίες, σε πάρκα, μπροστά απο εξώπορτες, σε φανοστάτες, ακόμα και στη μέση του πεζοδρομίου. Κίτρινοι λεκέδες σε όλες τις αποχρώσεις, απο κίτρινη ώχρα μέχρι εκρού του νεκρού και σε όλα τα μεγέθη και σχήματα (κάποιος καλλιτέχνης είχε καταφέρει να γράψει Hej την ώρα που κατουρούσε, αν είναι δυνατόν).

Εντάξει, πέρα απο το χαβαλέ, το να βλέπεις το κάτουρο του άλλου μέσα στη μέση του δρόμου δεν είναι και ό,τι πιο ευχάριστο. Και αρχίζω να σκέφτομαι ότι δεν φτάνει που χιονίζει, κάποιοι έχουν κάνει τα πεζοδρόμια δημόσια ουρητήρια. Ε και τότε μου ήρθε κατακέφαλα η αποκάλυψη.

Όχι, δεν άρχισαν να κατουράνε τριγύρω τώρα που χιόνισε, πάντοτε υπήρχαν κάφροι που κατουρούσαν όπου τους κάπνιζε. Απλά πριν να χιονίσει τα κάτουρα ήταν αόρατα. Δεν είναι όπως τα σκ.τά, που τα βλέπεις και τα αποφεύγεις, όχι, τα κάτουρα είναι ύπουλα και δεν τα βλέπεις. Εκτός κι αν το χιόνι τα αποκαλύψει. Ναι, το χιόνι που μας χαλάει τη μέρα, το χιόνι που μας κάνει και ξεπαγιάζουμε, το χιόνι που μας κάνει να ζεσταίνουμε το αμάξι για κανα τέταρτο, το χιόνι που μας κάνει και γλιστράμε περιμένοντας να ακούσουμε τη φωνή του Κωστάλα να σχολιάζει το υπέροχο τριπλό τόλουπ, προτού προσγειωθούμε με τον πισινό στο έδαφος.

Προσωπικά, όταν είμαι έξω σιχαίνομαι το χιόνι και τον παγετό. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ, ότι το χιόνι μας βοηθάει να δούμε τα κάτουρα, προκειμένου να μην τα πατήσουμε.

Υ.Γ. Εντάξει, όλοι έτυχε να πατήσουμε σκ.τά ή κάτουρα κάποια φορά στη ζωή μας. Αλλά έπειτα συνηθίζουμε να σκουπίζουμε τα παπούτσια και να προσέχουμε κάτω, δεν συνεχίζουμε να τρέχουμε στις ακαθαρσίες.
Υ.Γ.2 Δυστυχώς, πέρα απο τα σκ.τά και τα κάτουρα υπάρχουν και οι κλανιές. Που ναι μεν γνωρίζουμε ότι υπάρχουν, λόγω της δυσωδίας τους, δεν μπορούμε όμως να βρούμε ποιός τις έκανε, καθώς είναι αόρατες. Ειδικά αν ο δράστης έχει καλό poker face.