XILIES KAI MIA NYSTES

Day 1,126, 05:03 • Published in Greece Greece • by barakObamias

Είμαι αφελής. Είμαι άσχετος σε θέματα στρατηγικής και τα ελληνικά μου είναι κάκιστα. Ενδεχομένως να είμαι και βλάκας γιατί όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να κατανοήσω τι γινόταν αυτό το Σαββατοκύριακο.

Από την πρώτη μέρα, έμαθα σαν «καλό παιδί» να κάνω τα απολύτως απαραίτητα:
1.) Work (με 100% υγεία πάντα, παρακαλώ)

2.) Τrain (boot camp όταν δεν ήξερα τη σημασία του strength και Napoleon από τότε που πήρα μυρωδιά τι σημαίνει να είσαι γεροδεμένο παλικάρι στη μάχη)

3.) Μάχες μετρημένες και μόνο όπου με έστελνε η μαμά πατρίδα μέσω των ανακοινώσεών της.

Φαντάζομαι ότι έτσι κάνουν οι περισσότεροι…

Το ΣΟΥ – ΚΟΥ, λοιπόν, που μας πέρασε είχαμε 2 μέτωπα ανοιχτά. Ένα για να καταπνίξουμε την επανάσταση των Τούρκων στη Νότια Κύπρο και ένα για να καταλάβουμε τη Βόρεια. Στο πρώτο μέτωπο γευτήκαμε τη χαρά της επιτυχίας. Στο δεύτερο όχι μόνο δεν καταλάβαμε τη Βόρεια Κύπρο αλλά δεν… «καταλάβαμε» και πολλά άλλα πράγματα. Ή μάλλον εγώ δεν κατάλαβα!

Από το πρωί έχουν βγει δεκάδες chain shouts που μας λένε να μην πολεμήσουμε στην αντίσταση της Νότιας Κύπρου. Μας εξήγησαν και το λόγο, δεν έχω παράπονο. Ένας Τούρκος ξεκίνησε την αντίσταση για να πέσουμε στην παγίδα και να ξοδέψουμε damage και health εκεί και να μην μπορέσουμε να πολεμήσουμε σε άλλη μάχη, που θα ξέσπαγε εντός της μέρας.

Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Αφού οι Τούρκοι διαβάζουν τις σελίδες μας, εμείς γιατί λέμε τόσο φωναχτά τη σκέψη μας; Αμέσως όμως είπα στον εαυτό μου να μη σκέφτεται βλακείες. Μπορεί να είναι δική μας αντιπαγίδα για να ξεγελάσουμε τους Τούρκους. Εμπιστεύομαι τους έμπειρους παίκτες. Αυτοί ξέρουν τι πρέπει να κάνουμε. Και αφού η Βίβλος του Υπουργείου λέει να μην πολεμήσουμε εκεί, τότε αυτό είναι νόμος.

Ο άνθρωπος όμως είναι από τη φύση του περίεργος. Δεν είχα την πρόθεση να πολεμήσω στη Νότια Κύπρο. Αλήθεια. Μπήκα στη μάχη μόνο για να δω τι γίνεται. Τι το ‘θελα; Μπλόκαρα. Απέναντι μου είχα έναν έλληνα να με σημαδεύει…

Βγαίνω γρήγορα από τη σελίδα της μάχης. Ξαναδιαβάζω με αγωνία τα μηνύματα. Μήπως μας είπανε να πολεμήσουμε στο πλευρό της Τουρκίας για το ξεκάρφωμα; Γιατί όμως να μας πουν κάτι τέτοιο;

Τα μηνύματα ήταν σαφή. Κανένας δεν πολεμάει στη Νότια Κύπρο. Τελεία. Μετά από λίγη ώρα ξεκίνησε νέα μάχη. Στη βόρεια Κύπρο αυτή τη φορά. Τώρα ήταν σαφές. Όλοι στη μάχη της Βόρειας Κύπρου. Μπαίνω, ρίχνω δυο – τρεις ντουφεκιές, όχι ότι θα έκανα τίποτα σπουδαίο, αλλά ήθελα να έχω κι εγώ την ψευδαίσθηση ότι βοηθάω. Μπήκα στη μάχη, έτσι για να ματώσω κι εγώ το όπλο μου. Το 69-31 υπέρ της Τουρκίας που ήταν εκείνη τη στιγμή άλλαξε στα τελευταία λεπτά αλλά όχι τόσο ώστε να μας χαρίσει την πρώτη νίκη.

Νωρίς είναι ακόμα, σκέφτηκα. Όσο πολεμάμε όλοι μας στη Βόρεια Κύπρο, θα το γυρίσουμε εύκολα. Το ίδιο σκεφτόμουν και στο 2-0, στο 3-0, στο 4-0…

Πέρασα να ρίξω μια ματιά στη μάχη της Νότιας Κύπρου. Για λόγους ηθικής ανάτασης και μόνο. Εκεί έβλεπα την μπάρα συνέχεια στα μπλε! Και τότε ήταν που μπλόκαρα ακόμα περισσότερο…

Ήξερα ότι οι Τούρκοι έχουν multies. Δεν ήξερα όμως ότι και οι ίδιοι έχουν πρόβλημα πολλαπλής προσωπικότητας. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έχουμε να κάνουμε με επικίνδυνους τύπους. Παρανοϊκούς. Διχασμένες προσωπικότητες. Ο ίδιος Τούρκος πολεμούσε στο πλευρό των Ελλήνων τον… εαυτό του που πολεμούσε στο πλευρό των Τούρκων!!!



Τι σκατά γίνεται εδώ πέρα;;; Κάνω log out έντρομος! Μετά από αρκετή ώρα ξαναμπαίνω στο παιχνίδι… Αφήνω τη Βόρεια Κύπρο και μπαίνω αμέσως στη μάχη της Νότιας Κύπρου. Όχι για να πολεμήσω. Οι οδηγίες ήταν απόλυτες. Μπήκα για να δω τι γίνεται… Νέο ΣΟΚ!
Κάπου είχα διαβάσει ότι οι Έλληνες για να βγούμε νικητές πρέπει να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας. Κάποιοι μάλλον το πήρανε κυριολεκτικά!





Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Μπαίνω αμέσως στη μάχη της Βόρειας Κύπρου. Είμαι σίγουρος ότι εκεί έχουν πλακώσει τα θηρία μας. Όλοι σαν μια γροθιά, πάμε για το γνωστό ελληνικό ντεμαράζ μας. Όλοι οι e-Έλληνες, μπροστά στις οθόνες τους για να αρχίσουν την αντεπίθεση. Οι οδηγίες είναι σαφείς. Όλοι πολεμάμε στη Βόρεια Κύπρο. Κανείς στη Νότια.



Πέφτω σε κατάθλιψη. Αναθεωρώ τη νοημοσύνη μου. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν ξέρω να διαβάζω. Δεν ξέρω να γράφω. Γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο. Κλείνω τα μάτια και σιγά – σιγά, το μόνο που αισθάνομαι είναι το ζεστό σαλάκι που τρέχει στο μάγουλό μου. Σημάδι της απόλυτης κατατονίας!
Ο πόλεμος είναι μακρύς. Όλοι είναι κουρασμένοι. Νυστάζω. Η δική μου νύστα προστίθεται σε άλλες χίλιες… Οι 1000+1 νύστες μας, πόσο damage κάνουν άραγε;;;