To'xw diplo. Allazeis?? by Kalodios

Day 2,391, 06:04 • Published in Greece Greece • by kalodios
Το’χω διπλό αλλάζεις?
Μαγικές λέξεις από ένα μαγικό κόσμο. Ένα κόσμο που αν κάποιος έλεγε παίζουμε χαρτάκια? Φώναζες πρώτος «σον» η μόνη λέξη που άκουγες μετά ήταν το «προ σον». Και όταν άρχιζε το παιχνίδι άρχιζαν και τα ακαταλαβίστικα.
Φάτσο, άφατσο και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Τότε που τα καπάκια από τα μπουκάλια άνοιγαν με ανοιχτήρι και όχι με στρίψιμο και ίδρωνες να βρείς καπάκι που να μην έχει πληγωθεί θανάσιμα από το τσάκισμα στο άνοιγμα.
Βλέπεις ο καντινιέρης το έπιανε με το ένα χέρι. Καπάκι-μπουκάλι-ανοιχτήριι.
Και για κόντρα το κράταγε στα μπούτια του ανάμεσα.

Αμάν ρε μεγάλε. Και πώς θα παίξουμε τώρα «καπάκια». Ή κατά άλλους «τσιγκάκια»

Να είναι φαρδύ και μακρύ το πεζοδρόμιο για να έχει νόημα το παιχνίδι.
Μια, δυο, τρείς. Ο μέσος να κρατάει γερά κόντρα στον αντίχειρα, για να έχει δύναμη η κάθε ριξιά.
Και άμα ήσουν μάγκας, σημάδευες και έριχνες το καπάκι του άλλου εκτός πεζοδρομίου και έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή.

Εκεί να δεις μακελιό…..

Και το ποδόσφαιρο?
Όταν δεν ήταν στις αλάνες, ήταν στο χαρτί.
Σχεδίαζες τις κουκίδες σου και τις αριθμούσες.

12 πάυλες η επίθεση, κοφτή και απότομη γραμμή η άμυνα και άμα ακούμπαγε τη κουκίδα που είχε το ρόλο της μπάλας, άρχιζε η επίθεση του αντίπαλου.
12 παύλες εκείνος και είχες μια ευκαιρία για «άμυνα»

‘Η στο ξύλο.
Καρφωμένες πρόκες και για μπάλα ένα κέρμα.
Εδώ είχες 3 προσπάθειες να βάλεις γκολ.
Και επειδή μόνιμα η «μπάλα» έβρισκε στις πρόκες το μάτς -αν τελείωνε- είχε πολύ μικρό σκόρ.

…………………….

Και να οργώνεις τα βουνά με το αυτοσχέδιο αυτοκίνητο που έφτιαχνες…


Και να δεις μαεστρία όταν οι ρόδες ανέβαιναν κάνα περίεργο βραχάκι..
Αλλά τότε έτρωγες τα κέρατα σου και ζύγιζες όσο ο αέρας.

Να ψάχνεις χρόνια για ένα κομμάτι μάρμαρο και να πολεμάς αιώνες με μια πέτρα να του δώσεις το σχήμα που ήθελες. Τσούκου τσουκου τις άκριες για να είναι στρογγυλό μεν, βολικό στο χέρι δε. Να μπορείς το πετάξεις και να σημαδέψεις το μάρμαρο του άλλου. Και αλίμονο αν ελάχιστα πριν αποκτήσεις το τέλειο μάρμαρο, η αγαρμποσύνη των παιδικών χρόνων, έριχνε το άτσαλο χτύπημα που έκοβε το αγαπημένο σου υλικό στη μέση.

Τι σας λέω τώρα…….

Μεταξύ μας 5-6 άτομα περιμένω να θυμούνται. Και ήταν και εκείνη η θεϊκή έκφραση στο ποδοσφαιράκι

«Άμα σφίξει τριάδα ο Γιάννης, τελειώσατε ρε.»

Και άντε καυγάδες γιατί
«είπαμε ρε φίλε όχι κοκορέτσια»

Αλλά μεγαλώσαμε τελικά. Ή τουλάχιστον μερικοί από εμάς.


Αλήθεια μεγαλώσαμε?
Ή εξελιχτήκαμε σε εκείνους του κολόγερους που βλέπαμε πιτσιρικάδες και μας ερχόταν να τους πλακώσουμε στο ξύλο?

Κολόκαιρος. Πάλι βρέχει.
Και η βροχή μου φέρνει μελαγχολία………

θεωρείστε το άρθρο μου "οδηγό για νέους"