Taxes for Food have changed! Wow!

Day 1,003, 06:00 • Published in Greece Greece • by spyskam


http://www.erepublik.com/en/Greece/law/43248

Από προχτές προσπαθώ να καταλάβω τι στην ευχή είχαν στο μυαλό τους εκείνοι οι 27 βουλευτές μας που ψήφισαν το νόμο κι ανέτρεψαν ριζικά τη φορολογική πολιτική στο food. Επεδίωκαν άραγε την αύξηση των φορολογικών εσόδων; Την προστασία των καταναλωτών από τυχόν κερδοσκοπικά παιχνίδια; Την υπεράσπιση του εισοδήματος των μισθωτών; Την ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων; Την αναπτυξιακή προοπτική της Οικονομίας εν γένει;
Ό,τι και να επιδίωκαν πάντως, φοβάμαι ότι διάλεξαν πολύ κακό τρόπο να το επιτύχουν κι ότι τελικά θα έχουμε τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα –και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.

Πριν από την ψήφιση του νόμου, για κάθε 100 GRD αξίας προϊόντος που έφτανε στην αγορά, είχαμε καθαρή αξία 95.24 GRD, ενώ οι υπόλοιπες 4.26 GRD αντιστοιχούσαν στον VAT 5%. Αν υποθέσουμε, argumentis gratia, ότι για να παραχθούν αυτές οι 100 GRD αξίας προϊόντος χρειάστηκε να καταβληθούν ονομαστικοί μισθοί αξίας 50 GRD, τότε οι 45.45 GRD κατέληγαν στην τσέπη των μισθωτών, ενώ οι υπόλοιπες 4.55 GRD αντιστοιχούσαν στον Income Tax 10%.
Συνολικός φόρος για το Κράτος 9.31 GRD. Γιατί, κακά τα ψέματα, κανένας επιχειρηματίας που ξέρει τι του γίνεται δεν είναι τόσο αφελής ώστε να πατάει το κουμπάκι collect. Το κέρδος τους οι επιχειρηματίες μέσω της Monetary Market το εισπράττουν. Όποιος δεν το ξέρει αυτό το κολπάκι, δεν πρόκειται να παραμείνει για πολύ καιρό επιχειρηματίας, άλλωστε.

Ας δούμε τώρα πώς διαμορφώνεται η κατάσταση με τον VAT στο 3% και με τον Income Tax στο 14%. Για κάθε 100 GRD αξίας προϊόντος που φτάνει πλέον στην αγορά, η καθαρή αξία διαμορφώνεται στις 97.09 GRD, ενώ οι υπόλοιπες 2.91 GRD αντιστοιχούν στον VAT (Μείωση φορολογικών εσόδων 1.85 GRD). Αν δεχθούμε ότι οι ονομαστικοί μισθοί θα παραμείνουν στις 50 GRD, τότε στην τσέπη των μισθωτών θα καταλήγουν πλέον οι 43.86, ενώ οι υπόλοιπες 6.14 GRD καταλήγουν στο Κράτος μέσω του Income Tax. (Aύξηση φορολογικών εσόδων 1.59 GRD). Έστω κι έτσι όμως, ο συνολικός φόρος για το Κράτος διαμορφώνεται στις 9.05 GRD. Υφίσταται δηλαδή μια μικρή μείωση, ίση με 0.26 GRD για κάθε 100 GRD αξίας που φτάνει στην αγορά.

Τη μεγάλη όμως μείωση την υφίστανται βέβαια τα εισοδήματα των μισθωτών, διότι είδαμε ότι οι 4.55 GRD που αντιστοιχούσαν στον Income Tax 10%, τώρα γίνονται 6.14 GRD με τον Income Tax στο 14%. Βλέπουμε λοιπόν ότι ζημιωμένοι βγαίνουν από τη μία μεριά οι μισθωτοί κι από την άλλη το Κράτος. Μήπως άραγε βγαίνει κερδισμένο ένα τρίτο σκέλος της εξίσωσης, οι καταναλωτές; Μήπως δηλαδή η συνολική μείωση του φόρου, έστω και μικρή, θα σπρώξει έστω και λίγο τις τιμές προς τα κάτω; Η απάντηση είναι δυστυχώς αρνητική. Η εμπειρία δείχνει ότι ο επιχειρηματίας, όπως είναι φυσικό, το πρώτο που θα κοιτάξει να κάνει, είναι να καρπωθεί ο ίδιος τη μείωση του VAT και όχι να τη μετακυλήσει στην αγορά.
Μήπως λοιπόν ο μοναδικός κερδισμένος της υπόθεσης είναι ο επιχειρηματίας; Σε πρώτη φάση ναι. Μια στιγμή όμως! Η αύξηση του Income Tax μακροπρόθεσμα έχει την τάση ν’ ανεβάζει το κόστος παραγωγής –κι αυτό είναι κάτι που ο επιχειρηματίας δεν το θέλει. Αυξημένο κόστος παραγωγής σημαίνει σε τελική ανάλυση μείωση των περιθωρίων κέρδους, ιδίως σε συγκυρίες που ο επιχειρηματίας δε μπορεί ν’ αυξήσει τις τιμές λόγω ανταγωνισμού. Και είναι προφανές ότι, με τη μείωση του Income Tax στο 15% από 40%, ο ανταγωνισμός στην εγχώρια αγορά δε μπορεί παρά να ενταθεί.



Κοντολογίς, εκτιμώ ότι η προχθεσινή φορολογική μεταρρύθμιση κινείται σε λάθος κατεύθυνση. Εφόσον οι βουλευτές μας πίστευαν ότι έπρεπε ν’ αλλάξει η παλιά φορολογία (Income Tax 10%, VAT 5😵, θα έπρεπε να κινηθούν αντίστροφα: Μείωση του Income Tax , αύξηση του VAT . Ας επιτρέψουμε στους μισθωτούς μας να καρπώνονται όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος από τον ονομαστικό μισθό τους κι ας μην επιτρέπουμε στο Κράτος να τους βάζει το χέρι στην τσέπη. Δεν είναι μόνο θέμα φορολογικής δικαιοσύνης. Είναι επίσης κι ένα μέτρο που επιτρέπει στους επιχειρηματίες να διατηρούν χαμηλά το κόστος παραγωγής και να μπορούν ν’ αντέξουν στον ξένο ανταγωνισμό, χωρίς να χρειάζονται εξαιρετικά υψηλούς φόρους εισαγωγής. Από κει και πέρα –και εφόσον έχουμε διευκολύνει τη φάση της παραγωγής– ας έρθει μετά το Κράτος κι ας εισπράξει τη φορολογία του εκεί που πρέπει: Στη φάση της πώλησης. Μέσω του VAT.