Tapeino requiem gia to Mellon

Day 1,847, 05:38 • Published in Greece Croatia • by Tasos 1917

Ας ξεχάσουμε για λίγο τις μάχες και τις στρατηγικές. Ας αφήσουμε για λίγο τις πολιτικές αντιπαραθέσεις και τις ανούσιες αντεγκλήσεις. Καλώς η κακώς ετεροκαθοριζόμαστε. Μπορεί εδώ ο καθένας να μεταφράζεται σε λίγα pixel αλλά εκεί έξω έχουμε υπόσταση και λόγο. Επηρεαζόμαστε και υιοθετούμε σκέψεις και απόψεις που γαλουχούν την ψυχή μας.

Και εκεί κάνουμε τις επιλογές μας. Άλλοι διαλέγουν να τοποθετήσουν στο κέντρο της «ανάσας» τους, που θα έλεγε ένας παλιός ποιητής, το έθνος, το κράτος, τη πειθαρχία, την ασφάλεια, τη τάξη και ούτω κάθε εξής. Εγώ –θέλω να λέω και να πιστεύω- ότι διάλεξα εκείνο που σε πληγώνει μεν περισσότερο από κάθε τι, αλλά σου χαρίζει και ανείπωτες χαρές: τον άνθρωπο. Ήμουν ο μόνος που το έκανε; Όχι βέβαια. Σ’ αυτό το δύσκολο, βαθιά ατομικό αλλά και συνάμα συλλογικό ταξίδι είχα δίπλα μου γίγαντες. Αριστοτέχνες της νόησης και του λόγου. Οδηγούς σε καθολικές έννοιες και ξεναγούς σε ανεκτίμητες
αξίες.

Έβλεπα την ασχήμια του κόσμου αλλά δεν μ’ ένοιαζε. Έβλεπα την αδιαφορία αλλά και τι μ’ αυτό; Εδώ μου δείξανε την αντίπερα όχθη, το παράδεισο. Δεν
θα κάτσω να ασχοληθώ με το μάταιο κομμάτι.

Εκείνο που πάντα σε κάνει να αμφισβητείς όμως το εφικτό του αψεγάδιαστου κόσμου, είναι η τρωτή φύση των θεών σου. Εκείνοι οι εξερευνητές, που βρήκαν το χρυσάφι, χάνονται μοιραία και μοναχά η σκιά τους μένει στον ορίζοντα. Άλλωστε η μαύρη σκιά είναι ίσως το μόνο αταξικό κριτήριο που γέννησε η φύση.



Σήμερα, δεν βλέπω πια δίπλα μου έναν άνθρωπο, που σαν γνήσιος δάσκαλος, με υπομονή και επιμονή, ανέχτηκε όλα τα καπρίτσια μου αλλά τελικά μου διαπότισε το απόσταγμα της σκέψης του. Κουράστηκε και αυτός να παλεύει με τα θεριά, στα οποία είχε τάξει τη ζωή του. Γλυκαίνει όμως κάπως η απουσία γιατί μου άφησε προίκα και κληρονομιά. Και όχι μόνο σε μένα αλλά και στα αδέλφια μου. Αυτή η γενναιοδωρία, σ’ έναν τόσο «τσιγκούνικο» και μίζερο κόσμο, πάντα μου έκανε εντύπωση. Μακάρι να υπάρχουν και άλλοι που να πήραν τόσο λίγα, αλλά χάρισαν τόσα πολλά.

ΥΓ. Είχα την προσωπική τύχη να τον γνωρίσω και από κοντά. Να τα πούμε και να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες. Να πιούμε ένα κρασί και να οραματιζόμαστε δίπλα-δίπλα το ταπεινό ρέκβιεμ για το μέλλον. Tα λέμε ρε!

ΥΓ2. Την καλλιτεχνική του προσφορά δεν θα την κρίνω. Ο καθένας μπορεί να την ψηλαφίσει και να την νιώσει. Όσοι πάλι δεν έχουν κάποια ιδέα, ίσως θα έπρεπε να αναζητήσουν τα διαδικτυακά κατάστιχα, εκτός και εάν γουστάρουν την άγνοια.

Πώς να κοπάσει ετούτη η τρικυμία
τα κύματά της με καταζητούνε
φορούν οι φίλοι πορφυρό μανδύα
με ρούμι οι βοριάδες με κερνούνε

Στον όλμο εκεί υπνοβάτης βλαστημάει
και τρώει ένα κουκούρι σκεφτικός
έφυγε απ’ την καρδιά μου ο πανικός
και γελαστός την πόρτα μου χτυπάει

Άλογο ατίθασο μακριά με φέρνει
στων κυνηγών του χρόνου την αυλή
ο πυρετός τους την ζωή μου παίρνει
και τ’ άλογό μου τρέπει σε φυγή

Η τρικυμία ποτέ δε θα σβηστεί
για μιαν ανεξιχνίαστην αιτία
καρφώθηκα σε όμορφη εξορία
το πέλαγο καρφί μου και σφυρί (Άλκης Αλκαίος, Η μπαλάντα ενός φιλήσυχου)