Pswmi kai alati

Day 1,600, 04:24 • Published in Greece Greece • by Vags
5 Μαΐου 2013
Ανοίγω τον υπολογιστή λίγο πριν πάω στο μπάνιο για το πρώτο κατούρημα της ημέρας. Ξαλαφρώνω την κύστη μου και πιάνω τη φραπεδούμπα, έτοιμος για τις προεδρικές. Μπαίνω erepublik και τα χείλη μου παγώνουν, σε ένα κυκλικό σχήμα, λίγο πριν αγγίξουν το καλαμάκι:
‘Dear players,
We have decided that the game is no use anymore, thus we think it’s time to take a trip to Bahamas and enjoy the precious money you’ve been feeding us the past few years. Maybe soon we will come back with a new way of sucking money… eeeeh… with a new game, so please stay tuned.’
Μπαίνω TS. Επικρατεί πανικός παντού. Γυναίκες ουρλιάζουν, άντρες κλαίνε σαν μανιάτισσες μοιρολογήτρες, παιδιά ορκίζονται ότι δεν θα ξαναδούν τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη αν επανέλθει το σάιτ… Όλοι ελπίζουμε για το καλύτερο.

25 Μαΐου 2013
Μελαγχολώ. Σήμερα είχα προγραμματίσει να έβγαινα βουλευτής. Τσάμπα πήγε η αίτηση στη F@ma. Νταρντάνα ζωή. Ανοίγω ένα τετράδιο και γεμίζω τις σελίδες του με Hail EDEN και o7 μπας και γελάσει λίγο το χειλάκι μου, αλλά δεν…

5 Ιουνίου 2013
Το κωλοπαίχνιδο είναι ακόμα ανενεργό. Μπαίνω μέσα στην απογοήτευση στο TS μπας και πω καμιά λ@λ@κία με τα παιδιά, αλλά δεν είναι κανένας εκεί. Μόνο ο Iaswn που μιλάει μόνος του, μιμούμενος τις φωνές των άλλων παικτών. Βγαίνω από το TS ελαφρά φρικαρισμένος, προτού δει ότι είμαι online.
15 Ιουνίου 2013
Σήμερα μου τηλεφώνησε ο ^&^*(7. Είχαμε καιρό να τα πούμε. Τον ρώτησα αν έχει μιλήσει με κανέναν από το MU.
«Μπα», μου λέει, «χαθήκαμε»
Αρχίζουμε, έτσι για να θυμηθούμε λίγο τον παλιό καλό καιρό, να λέμε καμιά παπάτζα για τον ektonosiako, αλλά το θάψιμο πια έχει χάσει τη γλύκα του. Δεν έχει γούστο τώρα πια.

18 Ιουνίου 2013
Περπατάω στο δρόμο, φορώντας ένα t-shirt που είχα παραγγείλει με το άβαταρ του MU μου. Βλέπω κάτι τυπάδες με κίτρινα μπλουζάκια και σκέφτομαι να τους ρωτήσω αν είναι inci. Σκέφτομαι το χθεσινό μου κάζο, που ρώτησα μια γκόμενα αν είναι η τύπισσα στο άβαταρ του tall_niki και μαζεύομαι.

20 Ιουνίου 2013
Συνειδητοποιώ ότι όλα όσα είχα κάνει πήγαν χαμένα. 15000 strength εξανεμίστηκαν στο έτσι! Ο δεξιός μου δείκτης ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά, προσπαθώντας να πατήσει ένα αόρατο κουμπί fight αλλά φευ! Πάνε πια οι μάχες, πάνε τα hail EDEN, πάνε τα ο7, πάει η όλη αίσθηση του ότι είμαι γαμάτος επειδή κάνω πέντε μύρια damage για την πλάκα μου. Υπήρχαν στιγμές που είχαν νόημα, δε λέω. Συναντηθήκαμε με τα παιδιά για ούζα αρκετές φορές και γενικά κάναμε καλή παρέα. Αλλά άξιζαν όλα τα ξεκατινιάσματα; Άξιζε όλο το ψυχροπολεμικό κλίμα; Άξιζε το βρισίδι που ρίχναμε εκατέρωθεν; Άξιζαν τα ξενύχτια για μια γαμομάχη, ενώ η γυναίκα στριφογύριζε απελπισμένη στο κρεβάτι, κι εγώ επαναλάμβανα το μάντρα μου σαν βουδιστής μοναχός: ‘5 λεπτάκια ακόμη’; Πετάω απηυδισμένος το ποντίκι μου έξω από το παράθυρο, για να ακούσω έναν να γκαρίζει έξω από το παράθυρο ‘ρε μ@λ@κ@, τι πετάς τα ποντίκια έξω από το παράθυρο; Περνάει κόσμος’. Ασυναίσθητα χαμογελάω και αισθάνομαι λίγο σαν τον soliopoulo.

5 Μαΐου 2014
Αισθάνομαι αόριστα ότι έχω ξεχάσει κάτι. Δε βαριέσαι, σκέφτομαι. Στη δουλειά παίρνω ένα sms από τον ^&&*. Α ρε ψυχή, πόσο καιρό είχαμε να τα πούμε; Μου λέει ότι σαν σήμερα είναι ο ένας χρόνος από τότε που έκλεισε το παιχνίδι και λέμε να κάνουμε μια συνάντηση. Ποιοι, τον ρωτάω. Όλοι μου απαντάει. Όλοι; Τον ρωτάω ξανά. Όλοι, επαναλαμβάνει εκείνος.

Με βαριά καρδιά πήγα, μην ξέροντας τι να περιμένω. Είδα άτομα που είχαμε φάει ηλεκτρονικό ψωμί κι αλάτι, αλλά και άτομα που είχαμε βριστεί. Όλοι χαμογελούσαν, κανένας δε φαινόταν να έχει όρεξη για να φαγωνόμαστε. Όλοι ήταν ο εαυτός τους. Βλέπω μια γνωστή φάτσα, έναν παλιό μου συμμαθητή από το Λύκειο και διαπιστώνω ότι στο παιχνίδι βριζόμασταν σχεδόν κάθε μέρα! Α ρε, μονάχα και να ήξερα τι βρίσκεται πίσω από αυτά τα βρωμοπίξελ! Μονάχα και να είχα συνειδητοποιήσει ότι κάποια στιγμή το παιχνίδι θα τελειώσει, χωρίς να έχω την ευκαιρία να ζητήσω συγγνώμη από άτομα που είχα σκυλοβρίσει. Μονάχα και να είχα συνειδητοποιήσει ότι η πίκρα που ένοιωθα επειδή η προσφορά μου στην κοινότητα δεν γινόταν δεκτή με επιδοκιμασίες από όλους ήταν πραγματικά για το τίποτα, γιατί τώρα που το παιχνίδι δεν υπάρχει πια, όλες αυτές οι φαγωμάρες, οι πίκρες, οι στενοχώριες, ήταν για το τίποτα.

«Δεν πειράζει ρε μπαγάσα», μου λέει. «Ψωμί κι αλάτι»

Filika,


p.s. Το παρόν άρθρο είναι καθαρά χιουμοριστικού χαρακτήρα και δεν έχει σκοπό να προσβάλει κανέναν. Μονο να δημιουργήσει σκέψη για την επομενη ημερα και όλα όσα κάνουμε εδώ.