Is there any body out there...... by kalodios

Day 1,490, 16:28 • Published in Greece Greece • by kalodios

Is there any body out there……

Περίεργα Χριστούγεννα….
Κάτι λείπει……..
Ήταν θυμάμαι Δεκέμβρης του 1990. Για μία ακόμη φορά η μάνα του με κάλεσε στο τηλέφωνο.
-Αντρέα έλα… Γρήγορα…
Ένα στενό μας χώριζε. Αυτό το ίδιο στενό που μας μεγάλωσε, που άκουγε για χρόνια τα μυστικά μας, τα όνειρα μας , τους πόθους μας. Σε εκείνο το στενό που μάθαμε να παίζουμε μπάλα, κυνηγητό, μακριά γαιδούρα.
Και εκείνα τα σκαλάκια. Εκεί του μάθαινα πώς παίζετε το κρυφτό, η αμπάριζα, το ξυλίκι, το κυνηγητό της ρόδας με το ξύλο………
Του’ριχνα 3 χρόνια, αλλά πάντα τον έλεγα μικρό. Πάντα.
Αναγκαστικά περνώντας από τα «σκαλάκια» αυτές οι σκέψεις πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό μου.
Ανέβηκα τρέχοντας τις σκάλες και βρήκα τη μάνα του να κάθεται με το πρόσωπο σκυφτό να κοιτάει το πάτωμα.
-Πάλι τα ίδια Αντρέα μου. Πάλι τα ίδια. Δε ξέρω τι να κάνω. Έφυγε πάλι.Δε ξέρω δε ξέρω. Και κείνο το κλάμα της…
Δεν άντεχα να μείνω άλλο. Άλλωστε δε μπορούσα να κάνω κάτι…
Ξανά επιστροφή, δεύτερο πέρασμα από τα «σκαλάκια» . Κι άλλες σκέψεις… Κι άλλες αναμνήσεις Σχεδόν άντρας εγώ, στα πρώτα βήματα εκείνος. Κι ας μας χώριζαν 3 χρόνια…..
Ρε μη σε νοιάζει. Άκου εμένα που ξέρω. Θα της πιάσεις το χέρι… Αν είναι έξυπνη θα καταλάβει. Σκύψε προς το μέρος της και προσπάθησε να τη φιλήσεις. Ε. Άμα της αρέσεις κι εσύ, θα το καταλάβεις σου λέω.
Πέρασαν 10 χρόνια από τότε που με φώναξε η μάνα του.
Μεγάλωσα. Έκανα οικογένεια, μετακόμισα, άλλαξα. Δεν τον ξαναείδα, αλλά μάθαινα νέα του. Όχι συχνά. Και όχι καλά νέα……
Σεπτέμβρη του 2000, ορφάνεψα από μάνα. Ο πατέρας είχε φύγει 2 χρόνια νωρίτερα.
Πέντε μέρες μετά, η φωνή στο τηλέφωνο ήταν σχεδόν άγνωστη.
-Αν θέλεις να μιλήσεις ξέρεις που θα με βρεις.
Και βέβαια ήξερα… Μόνο που τα σκαλάκια πλέον δεν ήταν ένα στενό.
Ήταν 15 λεπτά δρόμος.
Το ήξερε και με περίμενε.. Ούτε που θυμάμαι πόσες ώρες μιλάγαμε. Αναλύσαμε 10 χρόνια όμως. Κλάψαμε και οι δύο πολύ. Εγώ πενθούσα μια μάνα και εκείνος μια ζωή.
-Σκατά ρε τα έκανα. Σκατά. Και δεν έχω πλέον ούτε το κουράγιο ούτε τη διάθεση, ούτε την ικανότητα να τα μαζέψω.
Γιατί ρε? Γιατί? Τι σκατά σου έλειψε? Φίλοι? Παρέες? Ξενύχτια? Γκόμενες? Ξύδια?
Απ’όλα κάναμε ρε. Τα πάντα. Μέχρι και με δίδυμες μπλέξαμε για το χαβαλέ μας. Θυμάσαι?
Γιατί πρέζα? Τι παραπάνω σου πρόσφερε?
Έσκυψε το κεφάλι και κοίταξε το πάτωμα, όπως τότε η μάνα του.
Σηκώθηκε, καβάλησε τη μηχανή του και μου πέταξε ένα ξερό γειά.
Α. ρε Γιώργη.
Πέρασαν άλλα 10 χρόνια μέχρι να μάθω ότι ήταν στην Ισπανία και ότι επιτέλους ήταν καθαρός για πάνω από 3 χρόνια .
Μιλάγαμε 3 ώρες στο τηλέφωνο και κανονίζαμε πότε θα πάρω άδεια από τη δουλειά να πάω να τον δώ, γιατί δεν μπορούσε εκείνος……………………………

Δύο μέρες μετά, τον έφαγαν κάτι τσογλάνια σε ένα σταθμό τρένου για ένα κινητό και 50€.
Η καρδία του ταλαιπωρημένη από τη πίκρα και τη πρέζα δεν άντεξε και τον πρόδωσε την ώρα που έτρωγε ξύλο… Για ένα κινητό και 50€.
Ναι ξέρω. Δεν έχει σχέση με το παιχνίδι το άρθρο.
Σε λίγες ώρες όμως κλείνει ένας χρόνος από τότε……
Και νιώθω ότι του το χρώσταγα αυτό.

Kalodios…….


«There is no pain you are receding
A distant ship, smoke on the horizon.
You are only coming through in waves.
Your lips move but I can't hear what you're saying.
When I was a child I had a fever
My hands felt just like two balloons.
Now I've got that feeling once again
I can't explain you would not understand
This is not how I am.
I have become comfortably numb.»