H Timi kai to Xrima

Day 1,829, 09:52 • Published in Greece Croatia • by Tasos 1917
«Η τιμή, τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει».

Είπα λοιπόν ως γνωστός πολιτικάντης και ψηφοθήρας να γράψω δύο κουβέντες για την νέα σκέψη που έχει το κυβερνητικό σχήμα, περί απονομής του τίτλου «Επίτιμος Έλληνας» σε διάφορους παίχτες. Την πρόταση μπορείτε να την διαβάσετε εδώ. Δεν θέλω να σχολιάσω αυτή καθεαυτή την ιδέα ( τη προβληματική της οποίας ξεδίπλωσε γλαφυρά ο Phaethon Ominosus στο τελευταίο άρθρο του). Θέλω να εξετάσω την λογική της και τα υποκείμενα εκείνα που πρότειναν τούτη την «καινοτόμα» πρόταση.

Η λαοφιλής κυβέρνηση και οι υπουργοί της θέλοντας να δώσουν τα εύσημα στην τιτάνια προσπάθεια που γίνεται να αντεπιτεθούμε στον εχθρό μας από το ζωικό βασίλειο (σε μαϊμούδες και ουρακοτάγκους), επιχείρησε να τονώσει το συλλογικό ηθικό δίδοντας τον προαναφερόμενο τίτλο σ’ όλους αυτούς που τ’ αξίζουν. Για να μπορέσεις όμως να προσφέρεις την τιμή, θα πρέπει και να την έχεις. Να την κάνεις μπούσουλα και κανόνα στη ζωή σου.

«Μα φίλε μου η τιμή είναι κάτι το υποκειμενικό. Εγώ την βρίσκω πολεμώντας πλάι-πλάι με τους συμπατριώτες μου! Εσύ απλώς κάνοντας διχαστική κριτική, υποδαυλίζοντας σαν ζιζάνιο, αυτή την προσπάθεια». Αυτό είναι το πιο κόσμιο σχόλιο που διαβάζω ή που θα συνεχίσω να διαβάζω όσο διαρκεί ο πόλεμος και όσο εμείς οι λέτσοι της κοινότητας προσπαθούμε να πούμε κάτι διαφορετικό . Μπορεί όμως η τιμή να εξαργυρωθεί και να αποτιμηθεί ανάλογα με το χρήμα που διαθέτεις;

Το παραπάνω λαϊκό γνωμικό είναι κάπως απόλυτο. Δεν αφήνει περιθώρια παρανόησης. Η τιμή, τιμή δεν έχει. Τα εκατοντάδες λεφτά που καίγονται στο φαύλο κύκλο της μηχανής του παιχνιδιού, είναι απλώς το καύσιμο του. Είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν οι ανισότητες και οι έριδες σε μεγάλο βαθμό. Όπως είπα, δεν θα πω τίποτα γι αυτούς που επέλεξαν να δώσουν τα λεφτάκια τους εδώ, εφόσον τα έχουν, επιλέγοντας την κοινότητά μας να τα σπαταλήσουν. Καλά και άγια έπραξαν. Το οξύμωρο της υπόθεσης αναδεικνύεται στο ποιος επιλέγει να τιμήσει τον χρηματικό κανόνα του παιχνιδιού… Και αν πράγματι το χρήμα αξίζει τιμών και δόξας.

Έρχεται από τον πρόεδρο της κυβέρνησης που μέρα και νύχτα προσπαθεί να ρίξει άπλετο φως στις σκοτεινές πτυχές του δημόσιου βίου. Έστειλε ticket προσπαθώντας να μάθει την ατιμία, η οποία επιτελέστηκε επί του δημοσίου χρήματος, αλλά κάπου χάθηκε το ταχυδρομικό περιστέρι και η απάντηση από τους πανεπόπτες admins αγνοείται. Παρολαυτά, όσοι προσπαθούμε να ξύσουμε αυτήν την ανοιχτή πληγή μόνο κακό κάνουμε. Αποσπούμε την προσοχή των πολιτών από τα εικονικά πεδία των μαχών για ίδιον πολιτικό όφελος… Όποιος ικανοποιείται από αυτή τη δικαιολογία αρκεί να γυρίσει πλευρό και να συνεχίσει τον ύπνο του.

Το αν το χρήμα μπορεί να τιμηθεί είναι το δεύτερο σκέλος της υπόθεσης. Ακριβώς πριν έναν αιώνα ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης έγραψε τη περίφημη νουβέλα του: «Η Τιμή και το Χρήμα», που τάραξε τα νερά της Ελλάδας, μίας χώρας καθημαγμένης από τον πόλεμο (αλλά τι μας νοιάζει αφού εμείς ήμασταν οι νικητές…) και διχασμένης από τους πολιτικούς της. Όλο το έργο περιστρέφεται με απόλυτη ρεαλιστικότητα απέναντι σ’ αυτό το δίπολο, που το ένα έχει την ιδιότητα να εξαφανίζει το άλλο όταν προσπαθούν να συγκεραστούν. Το χρήμα σαν δηλητήριο σαπίζει την τιμή και την εξολοθρεύει, κατασπαράσσοντας την υπόληψη, το μόνο ακέραιο όπλο εναντίον της κακοφορμισμένης καθημερινότητας. Όλο το νόημα του βιβλίου συνοψίζεται στην αληθινή φράση: «Ανάθεμα τα τάλαρα». Το χρήμα δεν μπορεί να τιμηθεί με κανένα τίτλο παρά μόνο μ’ εκείνον του ολετήρα της υπόληψης και της τιμιότητας.

Ωστόσο, ας το τιμήσουμε . Ας δώσουμε την ύψιστη τιμή σ’ εκείνους που μ’ αυταπάρνηση πάλεψαν για ένα καλύτερο παιχνίδι. Ας επιδοκιμάσουμε τα ανυστερόβουλα ευρώ που με κάνουν εμένα πολιτικάντη και τους άλλους τιμητές της κοινότητας.

Σημείωση: Δεν ξέρω ειλικρινά τι δικαιολογία θα βρουν για να μας πουν τι πραγματικά έγινε με το περίφημο σκάνδαλο. Και εάν θα βρουν. Ορισμένοι μάλλον δεν ενδιαφέρονται να στιγματίζουν το συλλογικό πολιτικό σκηνικό. Εμείς βέβαια αλλιώς τα μάθαμε. Στην εφηβεία μας θαυμάσαμε και αναγάγαμε σε ήρωα τον George Allum, που στις μακρινές γραμμές των οριζόντων, θέλησε το στίγμα του να σβήσει και βρέθηκε θαμμένος στην κρύα θάλασσα. Φαίνεται ότι εκείνος γνώριζε πως η τιμή κατακτιέται και κερδίζεται με αληθινούς και δύσκολους αγώνες. Και όχι δίνοντας τίτλους και αξία σε πράγματα ευτελή και άτιμα.

ΥΓ1: Τα ευρώ είναι καλά μόνον όταν σπαταλούνται σε αλατιέρες. Γι αυτό και τις θέλω άλλωστε…

ΥΓ2: O Zervakus έχει τρίχες στην μύτη του, γι αυτό πρέπει επιτέλους να παραιτηθεί!

ΥΓ3: Ο Rejep είναι κουρδοκύπριος… Ομολογώ ότι και εγώ που έχω europalso δεν το γνώριζα αυτό…

ΥΓ4: Ο Προδότης Philip of Macedonia πολέμησε υπέρ Ελλάδας! Ο Ταρτουφισμός –ξανά- κέρδισε!