Join the new world

Vervolg van het overzicht van de recente eBelgische geschiedenis (blader terug in deze krant voor delen 1 en 2).




Op 26 februari 2010 waren de definitieve uitslagen van de Congresverkiezingen bekend. Wat meteen opviel, was dat er deze keer nog geen helft van de kiezers kwam opdagen en dat de voorspelling dat veel buitenlandse eBelgen hun burgerschap hadden opgegeven dus uitgekomen was. De machtsverhouding in het Congres was nu nog meer uitgekristalliseer😛

Belgium for Belgians (Bf😎 - 14 zetels
Free Belgium (F😎 - 14 zetels
Movement for Belgium - 1 zetel
Res Belgica - 1 zetel

In de maand die voorafging op de verkiezingen hadden de EDEN-gezinde Congresleden het eBelgische staatsburgerschap verleend aan letterlijk tientallen eAmerikaanse soldaten (te herkennen aan hun uniforme avatars), wat samen met hun efficiënte stemverdeling over al hun kandidaten en de slimme spreiding van deze kandidaten over de drie regio's (door de lage bevolking daar, waren in Wallonië 4 stemmen voldoende voor een Congreszetel, tegenover de 25 in Brussel en Vlaanderen) ervoor zorgde dat ze op gelijke voet kwamen te staan met de BfB'ers in het Congres. De meeste Kroaten hadden de eBelgische politiek de rug toegekeerd (één van hen had zich nog kandidaat gesteld, maar kwam 4 stemmen te kort) en slechts één Pool werd verkozen, terwijl Res Belgica erin geslaagd was haar eerste lid in het Congres te loodsen. De bipolariteit van het Congres bleef dus behouden (hoewel enige tijd later FB toch in een nipte meerderheid kwam toen enkele BfB Congresleden hun zetel opgaven of verloren), en doordat de actieve gezichten er nauwelijks veranderd waren, wist iedereen waar hij aan toe was en verliep de samenwerking in het Congres steeds vlotter.

De verkiezingen van een nieuwe president van ons land stonden volledig in het teken van de interne gebeurtenissen bij BfB. De kandidatuur van Olv007, die een gooi wou doen naar een herverkiezing, werd op het laatste moment ingetrokken door partijvoorzitter Manong Rizal en vervangen door zijn eigen kandidatuur. In zijn verkiezingsprogramma beloofde hij een actievere regering en meer samenwerking tussen de verschillende partijen, twee dingen die Olv007 tijdens zijn ambtstermijn niet heeft kunnen verwezenlijken. Als actiefste en meest verbale eBelg op dat moment, die veel had gedaan voor het land en voor het promoten van zijn neutraliteit, kon Manong Rizal op enkele uren tijd een aanzienlijk deel van de actieve eBelgische bevolking achter zich scharen, terwijl de voorzitters van Free Belgium en Res Belgica openlijk hun steun betuigden.



Maar de euforie duurde niet lang - luttele uren later kondigde Manong Rizal aan dat hij "wegens een onvoorziene gebeurtenis" in zijn echte leven niet meer voldoende tijd kon wijden aan eRepublik en zich dus terugtrok uit de race en zijn ontslag indiende als partijvoorzitter. Door deze dramatische wending werd het partijlid met de meeste experience points automatisch aangeduid als partijvoorzitter en als presidentskandidaat, en deze persoon bleek Elynea te zijn, een Waalse speelster die lange tijd in eFrankrijk had doorgebracht. Niettegenstaande dat deze benoeming helemaal onverwachts op haar neerdaalde, aanvaardde Elynea deze verantwoordelijkheid en beloofde haar best te doen om de programmapunten van Manong Rizal te realiseren. Met de officiële steun van Free Belgium en Res Belgica, die zelf geen kandidaten hadden geplaatst, won ze met 542 stemmen, wat ruim 400 stemmen meer was dan haar sterkste uitdager, een obscure Poolse kandidaat.

Onder de regering van Elynea nam de activiteit van de regering inderdaad toe, maar ook nu zorgde een aantal onverwachte gebeurtenissen voor opschudding in eBelgië. Een poll op het eNederlandse nationale forum veroorzaakte een rel in ons land, doordat die door dubbelzinnige formulering en gebrek aan oorspronkelijke context door veel eBelgen geïnterpreteerd werd als een aanloop naar een militaire confrontatie van de zijde van onze Noorderburen. In werkelijkheid ging de poll eigenlijk rond de vraag of eUNl zichzelf nog als unie met eBelgië zou moeten beschouwen, of dat de eBelgische onafhankelijkheid dan toch zou moeten erkend worden (wat tot dan toe nog niet officieel gebeurd was). Na een reeks van debatten en Congresstemmingen die op de poll volgden, zag eNederland uiteindelijk af van de aanspraak op de eBelgische gebieden.



Meteen na de officiële erkenning van de eBelgische onafhankelijkheid flakkerden oude discussies over de verdeling van de gemeenschappelijke bezittingen op, het merendeel waarvan nog steeds in eNederlandse handen bleef, met enkele trainingsbedrijven die in bruikleen aan de eBelgische regering waren gegeven. Toen men echter geen compromis bereikte en de kwestie van de verdeling minder en minder ter sprake kwam, nam Runs, op dat moment Minister van Staatsbedrijven, het recht in eigen handen en plaatste twee eNederlandse trainingsbedrijven, die zijn ministerie in bruikleen had, onder eBelgische voogdij, naar eigen zeggen met de bedoeling om wat druk uit de oefenen op eNederland en om de onderhandelingen zo te bespoedigen. Dit namen onze Noorderburen ons land niet in dank af en beschuldigden eBelgië van diefstal, wat voor enige tijd de relaties tussen onze landen verzuurde en uiteindelijk tot Runs' vrijwillige ontslag leidde. De twee "gekaapte" staatsbedrijven staan nog steeds onder eBelgische voogdij en de kwestie van de verdeling van de gemeenschappelijke bezittingen is nog steeds niet opgelost...

Ook de eBelgische neutraliteit kwam sterk onder druk te staan in deze periode. De aanleiding voor de eerste beproeving van onze neutraliteit was de oorlog tussen eIndonesië en eMaleisië. De oorlog tussen de twee landen schakelde onze MPP (Mutual Protection Pact) met trainingsoorlogpartner eMaleisië in, waardoor eIndonesië plots ook officieel in oorlog was met ons land (net als met alle andere bondgenoten van eMaleisië). Toen het vredesvoorstel van de eIndonesische president door het Congres moest goedgekeurd worden, weigerde de meerderheid van de volksvertegenwoordigers dit te ondertekenen zolang eIndonesie de oorlog met eMaleisië niet beëindigde (hoewel er op dat moment al enige tijd geen veldslagen meer actief waren tussen de twee landen), met de verklaring dat ons land zijn investering in de trainingsoorlogen moest beschermen. Enige dagen later viel eIndonesië onze bondgenoot effectief aan, waardoor ons landje eventjes indirect in een echte oorlog betrokken was geraakt.



De tweede beproeving was dichter bij huis en vormde een serieuzere bedreiging voor ons landje. Zonder enige verwittiging vooraf stelde eHongarije een MPP met ons land voor, kort erna gevolgd door een gelijkaardig voorstel van eSpanje. Zoals al gauw bleek, overwoog eKroatië om eBelgië als landbrug te gebruiken op doortocht naar een grondstofrijke regio, waarbij eSpanje als EDEN-kameraad deze doortocht wou bespoedigen, terwijl eHongarije daar als lid van PHOENIX een stokje voor in de weg wou steken. Onze onpartijdigheid werd zwaar op de proef gesteld vooral toen eKroatië zelf had voorgesteld om ons rijkelijk te belonen indien we zouden toestemmen in hun doortocht door ons land. Het dilemma van kiezen tussen geld maar met dubbelzinnige onpartijdigheid aan de ene kant, en trotse neutraliteit maar met risico op een invasie aan de andere, werd opgelost door een deus ex machina, toen eKroatië er niet in slaagde om voorbij eSlovenië te komen in de epische slag om Prekmurje. Ons land bleef ongeschonden en zelfs 165 Gold rijker (zonder verklaring gestort in de staatskas door eSpanje en eHongarije zodat we hun MPP's zouden kunnen ondertekenen), maar wat iedereen bijbleef uit deze gebeurtenis was dat het begrip "neutraliteit" voor velen rekbaar en veelzijdig bleek te zijn...


Volgende (en voorlopig laatste) lezing behandelt de Congresverkiezingen van 25 maart en de meest recente gebeurtenissen, met als absolute hoogtepunt de StuBru-babyboom.



Voten & subscriben is niet verboden 😉