Join the new world

Όποτε έχω χρόνο, μου αρέσει να καταγράφω τις σκέψεις μου. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μια τέτοια απόπειρα. Μάλιστα το έχω ανεβάσει και σε ιστοσελίδα. Θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.

"Βρίσκομαι σε εξαιρετικά δεινή θέση. Η αίθουσα έχει πολλή ζέστη, είναι ένα από τα τελευταία μαθήματα πριν την έναρξη της εξεταστικής και έπρεπε να έχει τελειώσει ένα ολόκληρο λεπτό πριν. Καταθέτω τα όπλα. Κοιτώ έξω από το παράθυρο. Άνθρωποι περπατούν με γρήγορα βήματα και ο φωτεινός ήλιος τους συνοδεύει. Προορισμός τους οι σχολές τους, εικάζω, αφού βρίσκομαι εντός του πανεπιστημίου. Για μερικά λεπτά η νανουριστική φωνή του αγχωμένου να τελειώσει το μάθημα καθηγητή ηχεί στα αυτιά μου, ενώ συνεχίζω να αγναντεύω τον εξωτερικό χώρο. Παρατηρώ ξαφνικά δυο πράγματα που με γεμίζουν ανάμεικτα αισθήματα, αφενός το πλήθος των ανθρώπων που εμφανίζονται στο οπτικό μου πεδίο και αφετέρου η διαφορετικότητά τους. Μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα δεκάδες βήματα έχουν αντηχήσει στο πλακόστρωτο και συνειδητοποιώ ότι είμαστε τόσο πολλοί και τόσο διαφορετικοί τελικά. Ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό προορισμό και τις δικές του μοναδικές σκέψεις να τον ακολουθούν σε κάθε του βήμα. Προχωρούν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι από το υπερυψωμένο μου σημείο ένα ζευγάρι μάτια τους κοιτά επίμονα. Δεν ξέρω κανέναν τους και ίσως να μην γνωρίσω ποτέ και κάποιον, αλλά για μια στιγμή αντιλαμβάνομαι πως ανεξάρτητα από τη διαφορετικότητά μας σκέφτονται όπως κι εγώ και αισθάνονται όπως κι εγώ. Σαν άνθρωποι. Και έχουν περάσει αμέτρητοι ανά τους αιώνες, ο καθένας με τα δικές του μικρές χαρές και λύπες, τις οποίες κανείς δεν γνωρίζει και για τις οποίες κανείς δεν ενδιαφέρεται. Παρόλα αυτά ήταν κάποτε για κάποιον σημαντικές, όπως είναι τώρα οι δικές σου για σένα.

Καθημερινά βλέπουμε πάρα πολλούς ανθρώπους και μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Δεν δίνουμε σημασία. Κι όμως ίσως κάποτε πολύ παλιά ο ηλικιωμένος παππούς με τη δερμάτινη βαλίτσα, που στάθηκε δίπλα σου στη διάβαση περιμένοντας να ανάψει το πράσινο, κάθισε ακριβώς στο ίδιο αμφιθέατρο με σένα και αναλογίστηκε με τη σειρά του πόσο μικρός είναι στον απέραντο κόσμο. Και όπως συμβαίνει και τώρα με μένα ίσως — λέω ίσως– η άσκοπη φούρια των συμφοιτητών του, που σηκώθηκαν για να αποχωρήσουν από την αίθουσα, να τον έβγαλε από την αποχαύνωση των τελευταίων λεπτών του μαθήματος. Και ελπίζω πραγματικά πως όσοι και αν είμαστε τελικά και όσο και αν διαφέρουμε μεταξύ μας, υπάρχουν μερικά πράγματα που μας ενώνουν άρρηκτα με όλους τους άλλους — ακόμα και αν ποτέ δεν θα τα μάθουμε."


Μπορεί λοιπόν, όταν περίμενα φίλους τις προάλλες στην Καμάρα, κάποιος από σας να πέρασε δίπλα μου. Μπορεί και όχι. Πέρασαν άλλωστε τόσοι άγνωστοι. Ίσως όμως κάποιος από αυτούς να είχε ρίξει με τη σειρά του τα ff του για την Ελλάδα μόλις λίγο πριν...