Aperigrapti Ftoxia

Day 1,840, 12:17 • Published in Greece Croatia • by Tasos 1917

Τι έμεινε τελικά μετά από έναν έντονο μήνα αντεγκλήσεων και διαφωνιών; Άλλαξε κάτι στον τρόπο θέασης των προβλημάτων και άσκησης του παιχνιδιού; Τόσοι χαρακτηρισμοί και απειλές για να αποδειχτεί εκείνο το οποίο όλοι οι «ανίδεοι» υποψιάζονταν; Ποτέ δεν πίστευα πως οι τόνοι λάσπης που υποτίθεται ότι ρίξαμε κάποιοι, θα λειτουργούσε ευεργετικά και θα αναδείκνυε την ασχήμια ορισμένων εδώ μέσα.

Δικαίωση μπορεί κανείς να ζητήσει για τα λεγόμενά του, που αμφισβητήθηκαν και απαξιώθηκαν ως αναληθή και διχαστικά; Όχι βέβαια. Άλλωστε οι χειρότεροι φόβοι μας επιβεβαιώθηκαν. Το πραγματικό πρόσημο κάποιων εδώ μέσα φανερώθηκε και η κοινότητα πληγώθηκε άσχημα από τα μικροπολιτικά τους παιχνίδια.

Μπορεί να διεκδικήσει κάποιος την χαμένη του αξιοπρέπεια μετά από τόσο βαριές κατηγορίες και διαβολές; Η ιστορία δείχνει πως άνθρωπος που μπορεί με τόση ευκολία να ξεστομίσει βαριές κουβέντες, σπάνια έχει το θάρρος να τις πάρει πίσω.

Τι είναι εκείνο που φοβάμαι περισσότερο απ’ όλα; Μήπως ξεχάσω. Μήπως ξεχάσω την ικανότητα ορισμένων, να χτίζουν σάπιους κόσμους γεμάτους από βρωμιά και ατιμία.

Τι είναι εκείνο που τρέμω περισσότερο απ’ όλα; Μήπως ξεχάσουν. Μήπως ξεχάσουν οι πολλοί τα γενόμενα της πολιτικής δολιότητας και ξετσιπωσιάς.

Ο χρόνος είναι γιατρός γιατί στρογγυλεύει τις αιχμηρές γωνίες. Τις αλήθειες που πονάνε για χρόνια και τις πληγές που αναβλύζουν αίμα, ακόμα και χρόνια μετά τον πόλεμο. Σου δίνει τόνους από χάπια που επιταχύνουν την λήθη χωρίς στην ουσία να σου μπαλώσει καμία ανοιχτή και κακοφορμισμένη λαβωματιά.

Τι είναι εκείνο που με κάνει να αλλάζω χρώμα και μόνο στη σκέψη του; Μήπως αφεθώ. Μην αφήσω και πάλι τους νέους να ξεχάσουν και ξανά αγιοποιήσουν αυτόκλητους σωτήρες. Μην γυρίσω το κεφάλι μου από την άλλη μεριά στους παλιούς που διαλέγουν να φυτοζωούν «παίζοντας απλώς το παιχνίδι τους».

Τι είναι εκείνο που γνωρίζω με βεβαιότητα; Ότι θα χάσω. Δεν θα καταφέρω τίποτα και θα δω πολύ σύντομα, έναν-έναν τους φόβους μου να πραγματοποιούνται εάν είμαι μονάχος μου.

Τι είναι αυτό για το οποίο αξίζει να παλέψω; Η αξιοπρέπεια. Πρώτα η συλλογική και πολύ ύστερα η προσωπική. Η αξία όλων μας είναι ανυπέρβλητη και αξεπέραστη. Εάν το θυμάμαι αυτό τότε γνωρίζω ότι δεν θα χάσω.

Πριν πολλά χρόνια ο Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ δεν μπορούσε να περιγράψει την φτώχεια της Ισταμπούλ. Εμείς σήμερα δεν μπορούμε να περιγράψουμε την φτώχεια που περιβάλλει την κοινότητα παρά τις τόσες φορτωμένες πιστωτικές και τα υπέρογκα ποσά των χρυσών, που μας περιβάλλουν… Σε τι άραγε χρησιμεύουν τα λεφτά όταν είσαι αήθης;

Ας κάνει ο καθένας μία συμφωνία με τον εαυτό του αυτή την φορά. Να μην ανήκει στην σιωπηρή πλειοψηφία της αδιαφορίας αλλά στην κραυγάζουσα μειοψηφία που διψά για ουρανό. Αλλιώς πολύ σύντομα θα δούμε πάλι τα πασίγνωστα λεγόμενα του George Santayana να επιβεβαιώνονται, δείχνοντας πόσο θλιβερά αξιολύπητοι είμαστε.

Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.(George Santayana).

ΥΓ1: Έχω πληροφορίες από μέσα! Εάν ο Κλάρας βγει CP, ο Skylos θα φάει τα λυσσακά του!

ΥΓ2: Ο Zervakus όταν πίνει καφέ ξύνει το αυτί του ψάχνοντας για παραπανίσιο κερί για να ρίξει μέσα… Τον κάνει πιο μπελαλίδικο, όπως μας εξήγησε.

ΥΓ3: Ο Κλάρας μου είπε ότι δεν θα μου δώσει κανένα org. Δεν θέλει λέει να κλέψω τίποτα και να κάνω τις αλατιέρες βάζοντας λεφτά στο παιχνίδι. ΘΑ ΤΟΥ ΠΕΡΑΣΕΙ;

ΥΓ4: Έχω screenshot που δείχνει τον Stefen να δέχεται χρυσό για να δώσει CS. Αυτός έχει απόδειξη περί του αντιθέτου; Εάν ναι σκέφτομαι να μεταναστεύσω…