Το ταξιδι της ρεγγαs

Day 1,616, 11:18 • Published in Greece Greece • by Zi spiderwoman

Κάποτε, θυμάμαι, κατοικούσα στο πυκνό δάσος , εκεί όπου τα δέντρα βαριά απο τα χρόνια, λύγιζαν τις κορφές τους για να ξαποστάσουν η μια πάνω στην άλλη. Οι θάμνοι είχαν θεριέψει τόσο που θύμιζαν κολάρο στον κορμό του δέντρου που περιστοίχιζαν. Μόνο οι πολύ ζωηρές και καπάτσες ηλιαχτίδες κατάφερναν να φτάσουν στο έδαφος, που βέβαια και αυτό είχε καλυφθεί τόσο πολύ με ψηλό χορτάρι που θύμιζε μια μαύρη θάλασσα. Βρισκόμουν στην βόρεια πτέρυγα του δάσους, στα λεγόμενα Απάτητα. Εκεί, ανάμεσα στον 83ο θάμνο και το χαμηλότερο κλαδί του έλατου που τύλιγε, βρισκόταν το σπιτάκι μου.
Α! Ξέχασα να σας πω πως είμαι μια κακομούτσουνη μαυριδερή αράχνη, μεσαίου μεγέθους, με λίγες μόνο τρίχες στα μακρύτερα πόδια μου. Αλλά,μάλλον αρκετοί θα με γνωρίζετε.
Είχα λοιπόν υφάνει τον ιστό μου σε μέρος ασφαλές. Υπήρχε άφθονο μέρος για όλους μας, σχεδόν ένα δέντρο ανά αράχνη! Φυσικά οι μικρότερες σε μέγεθος μοιράζονταν το δέντρο πολλές φορές και ανά πεντάδες, έτσι ώστε να βοηθούν η μια την άλλη, αλλά και να νιώθουν μια σχετική ασφάλεια. Στο δέντρο όπου ζούσα εγώ υπήρχε μόνο ένας σκίουρος, χήρος, με το παιδί του. Επίσης ακριβώς κάτω από τον θάμνο μας υπήρχε μια μυρμηγκοφωλιά, δηλαδή μεζές και επιδόρπιο ανά πάσα στιγμή!
Ένα απογευματάκι ανοιξιάτικο και μυρωδάτο, καθώς μασουλούσα το τελευταίο ποδαράκι από την πρασινόμυγα που είχε πιαστεί 2 μέρες πριν, ένιωσα κάποιο σούρσιμο στο θάμνο. Το ελάχιστο φως που υπήρχε δεν μου επέτρεπε να δω ανάμεσα από τα κλαδιά. Υπέθεσα πως ήταν κάποιο φίδι και μαζεύτηκα στο ψηλότερο σημείο του ιστού μου ώστε να είμαι πιο ασφαλής. Δεν πέρασε πολλή ώρα, και, να σου ξεπηδάει από τον θάμνο η φίλη μου! Μέχρι εκείνη τη στιγμή βέβαια δεν την είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Αλλά, γίναμε φίλες εκείνη την ημέρα και έκτοτε αλληλογραφούσαμε τακτικότατα. Η αλήθεια είναι πως όταν την πρωτοείδα όχι μόνο δεν κατάλαβα τι ήταν, αλλά σκιάχτηκα και λιγάκι.
Για να δώσω μια εικόνα και σε εσάς, μπορώ μόνο να περιγράψω αυτό που είδα ως ένα μεταλλικό ωοειδές όχημα με έναν πριονωτό και γυαλιστερό αναβάτη. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο και πιστεύω πως είναι το μοναδικό στον κόσμο.
Ο αναβάτης, η φίλη μου η ρέγγα δηλαδή, αντιλήφθηκε την τρομάρα μου και αμέσως μίλησε, ώστε να προλάβει οποιαδήποτε δική μου περιττή κίνηση απόγνωσης ή και επίθεσης (όχι πως με φοβόταν φυσικά, άλλωστε μπροστά της είμαι μια σταλιά). Στα μάτια μου φάνταζε ένα τέρας, το ίδιο μου είπε κι εκείνη αργότερα για εμένα. Βέβαια, εκείνη δεν έχει καλό γούστο οπότε δεν θύμωσα με την κριτική της. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να έχει καλό γούστο μια ρέγγα! Λες και είχε δει πολλές αράχνες στη ζωή της... Για κάτι καραβίδες μου μίλησε, μακρινούς συγγενείς μου, λέει. Της ζήτησα να τους στείλει τα σέβη μου και μερικά μυρμήγκια τυλιγμένα σε ένα φύλλο. Ανέφερα το γεγονός πως τα τρώω, και μάλιστα είναι ο πιο κοινός μεζές, και με είπε κανίβαλο. Γέλασα πολύ! Αργότερα όταν το σκέφτηκα μου ήρθε αναγούλα.
Γνώριζε πολλά η φίλη μου, ταξιδιάρα ως είναι. Είχε λίγους μήνες που είχε ξεκινήσει το ταξίδι της και είχε δει πολλά. Ήθελε όμως να δει ακόμη περισσότερα. Στα Απάτητα όμως ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκε. Με ανέβασε στην σκάφη της, αυτό το παράξενο όχημα που έβγαζε μυρωδιές ιωδίου και άφηνε στα τριχωτά μέρη των ποδιών μια άσπρη σκόνη. Κάναμε μια βόλτα στο δάσος, όχι πολύ μακρινή, γιατί φοβόμουν μη γυρίσω και έχει καταληφθεί ο ιστός μου από κανέναν νεοφερμένο. Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότεροι ξένοι ερχόταν στα μέρη αυτά, έχοντας χάσει τις φωλιές τους από ξένους κατακτητές των περιοχών. Υπήρχε χώρος για όλους βέβαια, αλλά πάντα οι τεμπέληδες προτιμούσαν έναν έτοιμο ιστό. Κακομαθημένοι...
Επιστρέψαμε στον ιστό μου και εκεί γνώρισε και τον Σκίουρο. Το μικρό του τρόμαξε όμως με την όψη της κι έτσι μας άφησαν και πάλι μόνες. Δεν θα σας κρύψω πως στεναχωρήθηκα με το γεγονός αυτό, καθώς δεν ήταν μόνο οι σκίουροι που τρόμαξαν. Απ' όπου περάσαμε, πετούσε ο καθένας ότι είχε πρόχειρο προς το μέρος μας. Η ρέγγα τους τρόμαζε, όπως είχε τρομάξει κι εμένα. Είχαμε τόσο πολύ κλειστεί στους εαυτούς μας και στο δάσος μας, που κάθε τι διαφορετικό νομίζαμε πως είναι εχθρός! Η ρέγγα τα γνώριζε αυτά. Τα έβλεπε συχνά όπου και αν πήγαινε και δεν την ενοχλούσε. Εκείνη όμως απο τις εμπειρίες της είχε μάθει να μην κρίνει τους άλλους από την όψη. Πάντα έκανε πίσω, έδινε στον άλλο χρόνο να σκεφτεί. Αν βέβαια ο άλλος αποδεικνυόταν κεφάλας, δεν καθόταν να σκάσει. Συνέχιζε το ταξίδι της.
Προσπάθησα να την καταλάβω, να υιοθετήσω λίγη απο την υπομονή της. Δεν νομίζω πως τα κατάφερα. Πέρασε τόσος καιρός και ακόμη προσπαθώ να καταλάβω πώς εκείνη το καταφέρνει!
Έμεινε τρεις μέρες η ρέγγα στο δέντρο μου. Πράγμα που μου έκανε λιγάκι δύσκολη τη ζωή , γιατί για να τσιμπήσω κανένα μεζεδάκι έπρεπε να κρυφτώ πίσω από τα κλαδιά. Είχα αρχίσει να νιώθω τύψεις για τα μυρμήγκια. Την άτιμη, δεν πέρασε πολλής καιρός και σταμάτησα να τα τρώω. Η λέξη “κανίβαλος” γυρνούσε στο μυαλό μου κάθε φορά που έτρωγα ένα. (Πάλι καλά που δεν της μίλησα και για την κύρια τροφή μου, τα άλλα έντομα / συγγενείς μου. Δεν θα μπορούσε μια αράχνη να γίνει χορτοφάγος. Θα πέθαινε μέσα σε λίγες μέρες.)
Μερικοί φίλοι μαζευόμασταν τα βράδια στο δέντρο και την ακούγαμε επι ώρες να μιλάει για μέρη και θάλασσες μακριά απο τα Απάτητα. Ακούγαμε και ρουφούσαμε την κάθε της λέξη όπως τις φρέσκες κάμπιες την άνοιξη. Αυτό μας έκανε όλους καλύτερους, μιας και άρχισε να υποχωρεί αισθητά η ανασφάλεια που είχε δημιουργηθεί με τους νεοφερμένους. Πέντε μέρες αφού έφυγε η ρέγγα ο κάθε ένας απο εμάς αποφάσισε να μοιραστεί το άλλο μέρος του δέντρου του με έναν απο αυτούς.
Οι μέρες περνούσαν και με σχετική συχνότητα ερχόταν με κάποιο πουλί ένα γράμμα ή μια κάρτα απο τη φίλη μου. Εικόνες από δάση διαφορετικά από αυτό που εμείς γνωρίζαμε, θάλασσες με δάση πολύχρωμα, ζώα αλλόκοτα, ψάρια φανταχτερά (καμιά σχέση με τη φίλη μου). Το πιο εντυπωσιακό για εμένα φυσικά ήταν οι αράχνες απο άλλα μέρη. Φοβερή ποικιλία! Ένιωσα μικρή, ασήμαντη και εντελώς ατσούμπαλη σε σχέση με εκείνες τις μεγάλες μαλλιαρές της Σαβάνας! Θεριά ανήμερα!
Τα πράγματα είχαν φτιάξει στην μικρή μας κοινότητα. Το βέβαιο είναι πως οι ιστορίες της ρέγγας μας άλλαξαν όλους! Φτάσαμε στο σημείο να σχεδιάζουμε την κατασκευή ενός αγάλματος προς τιμήν της, όσο άσχημο και αν θα φάνταζε στους περισσότερους απο εμάς, ώστε στην επίσκεψη που ελπίζαμε πως θα μας κάνει να γινόταν τα αποκαλυπτήρια και ένα ξέφρενο πάρτυ.
Κάποιους μήνες αργότερα, είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια γιατί δεν είχα λάβει γράμμα της για περισσότερο καιρό απ' ότι συνήθιζε. Και τότε έφτασαν τα δυσάρεστα νέα με την καρακάξα που είχε γυρίσει απο το μεγάλο λιβάδι στα νότια, όπου συνάντησε τα χελιδόνια απο την Αφρική. Η καρδιά μου σπάραξε, ακόμη και σήμερα που το σκέφτομαι ραγίζει, σαν τη φλούδα απο τα γέρικα έλατα. Στο τελευταίο της ταξίδι στην Αφρική, είπαν, αφού έφυγε από τη Σαβάνα προχώρησε προς το πυκνό δάσος. Εκεί τα δάση, είπαν τα χελιδόνια, η ζούγκλα, είναι πιο άγρια απο τα δικά μας. Πολλά ζώα εκεί ζουν στα δέντρα, όχι μόνο οι αλαφροΐσκιωτοι σκίουροι και τα πουλιά. Η καλή μας η ρέγγα όταν πρωτοείδε τους πιθήκους έκανε ότι έκανε πάντα. Ήρεμη και ευγενική προσπάθησε να τους προσεγγίσει. Τότε ένας απο αυτούς την άρπαξε. Η χαρακτηριστική της μυρωδιά δεν του έκανε όρεξη να την φάει, ωστόσο δεν θέλησε να της μιλήσει ούτε να ακούσει τι είχε να του πει. Με μια κίνηση την κοπάνησε στο κεφάλι του διπλανού του, ο οποίος έφυγε πηδώντας στα κλαδιά. Θα πρέπει να την πόνεσε αυτό, την φτωχή μας φιλενάδα. Του άρεσε είπαν τα χελιδόνια του πιθήκου αυτό, τα οποία μάθανε τα νέα απο τα έντομα του δάσους, με αποτέλεσμα όλοι οι ψειριάρηδες να το κάνουν παιχνίδι. Την κοπανούσαν την άτυχη ο ένας στο κεφάλι του άλλου. Μετά απο αρκετές κατραπακιές και ενώ αυτή συνέχιζε να τους μιλάει για να τους συνετίσει, γλίστρησε απο το χέρι ενός απο αυτούς και έπεσε νεκρή στο έδαφος.
Η ρέγγα έφυγε άδοξα και μάταια. Όμως η προίκα που άφησε σε όλους μας, όλα τα είδη των ζώων και εντόμων, οι εμπειρίες, οι γνώσεις και το ήθος της θα περάσουν και στις επόμενες γενιές. Όλες, εκτός από αυτές των πιθηκοειδών, που όπως αποδείχθηκε είναι οι μεγαλύτεροι κεφάλες της υφηλίου!