πως πηδάει το μυρμήγκ&io ta;.......... by kalodios
kalodios
της Ρέας Βιτάλη
Βέβαια δεν υπάρχει «μυαλόμετρο», αλλά αν υπήρχε, δεν θα έλεγες τον Πραξιτέλη και πρώτο μυαλό! Ένα καλόκαρδο, αγαθιάρικο παιδί που έκανε παρέα με τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης είχε μια γοητεία στις γυναίκες χωρίς να το επιδιώκει. Και ο Πραξιτέλης είχε λάβει μόνος του το ρόλο του γκομενοδιαμεσολαβητή. Σ΄αυτόν απευθύνονταν εν ολίγοις οι γκόμενες, όταν ήθελαν να βγουν με το φίλο του, το Δημήτρη. Ο Δημήτρης αντίστοιχα, με μια εκ γενετής σοβαρότητα, αναλάμβανε ανταποδοτικά σχεδόν να γίνεται διαμεσολαβητής σε πιο σοβαρά θέματα…Όπως για παράδειγμα να κανονίσει “ταρίφα” με τους καθηγητές, για να τους περάσουν τάξη, όταν έμειναν σε μερικά μαθήματα, για Σεπτέμβριο. Κακοί μαθητές και οι δύο. Ήταν το πρώτο λάδωμα. Στην πορεία της ζωής ακολούθησαν κι άλλα. Έτσι πήραν αργότερα δίπλωμα οδήγησης και δίπλωμα σκάφους. Σκάφος δεν είχαν! Και ούτε θ΄ αποκτούσαν… Αλλά ήταν ένας συγγενής τους στην επιτροπή. Ότι παίρνεις στη ζωή καλό είναι σκέφτηκαν και… Δώστου λάδι!
Οι γονείς τους; Ούτε ζάπλουτοι, ούτε φτωχοί. Στην κατηγορία -Έλληνας γονιός-. Άρα, όλοι Ωνάσηδες για τα παιδιά τους! Κουτσά στραβά λοιπόν τελείωσαν το σχολείο. Ο Δημήτρης μπήκε σε ένα Αμερικάνικο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα και ο Πραξιτέλης αποφάσισε να δώσει εξετάσεις σε μια δημόσια σχολή, όχι Πανεπιστημιακή. «Χρειάζεται και λίγο σπρωξιματάκι» το έθεσε στον Δημήτρη. Και ως δια μαγείας βρέθηκε θεία της θείας που έμενε στην ίδια πολυκατοικία με τον θείο της ανιψιάς. Έκτοτε σ΄όλη τη ζωή θ΄ακολουθούσε την ίδια οδό. Ο θείος του θείου.
Ο Δημήτρης από την άλλη, μόλις μπήκε σε ξένο σύστημα, θαρρείς και άνθισε! Μέχρι που του φαινόταν μέτρια η μόρφωση στην Ελλάδα και το δεύτερο χρόνο έστειλε τα χαρτιά του σε Πανεπιστήμιο της Αμερικής (ένα από τα καλύτερα στον κλάδο του) και τον δέχτηκαν. Έμεινε 4 χρόνια στην Αμερική. Μοναξιά απέραντη, διάβασμα απέραντο, προσαρμογή δύσκολη… Έκλαψε με Καζαντζίδη, έφαγε το χιόνι με το κουτάλι , σιχτίρισε όταν οι Αμερικάνες γκόμενες του ζήταγαν οπωσδήποτε τσιγαριλίκι για να προχωρήσουν στο παρασύνθημα, μελαγχόλησε στη μόνιμη ερώτηση των Αμερικάνων «που ακριβώς βρίσκεται η Ελλάδα;»… Άλλος πλανήτης η Αμερική! Και μιλάμε για τη δεκαετία του 70! Και μιλάμε για αμερικάνικη επαρχία του κερατά!
Κι ενώ ο Δημήτρης σπούδαζε και πάλευε, ο Πραξιτέλης είχε ήδη τελειώσει και δούλευε στο Δημόσιο. Δούλευε και γκρίνιαζε… Γκρίνια! Μίρλα! Ή μάλλον, υποτίθεται ότι δούλευε, σίγουρα γκρίνιαζε και μονίμως μέτραγε! Τι μέτραγε; Από τη πρώτη μέρα που μπήκε στο δημόσιο, τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη υπολόγιζε ή πόσα επιδόματα δικαιούνταν ή ποιος ήταν ο νέος υπουργός και μήπως τον γνώριζε κάποιος . Θαρρείς ξόδευε τη ζωή για να βρει διασύνδεση να περάσει τη ζωή…Και όσα και να κατάφερνε τίποτα δεν τον έκανε χαρούμενο. Ήταν σε μόνιμη επιφυλακή και μουρτζουφλοσύνη. Ένα «Ας Τα Λέμε καλά!» πάντα σαν απάντηση στο «τι κάνεις;».
Στην αρχή ο Δημήτρης τον πόναγε και του πρότεινε δουλειές και λύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Μέχρι που κατάλαβε ότι η μίρλα και ο «δημόσιος» πάνε πακέτο! Eίναι ίσως το προσωπείο για να κάνεις καλά τη δουλίτσα σου. Και στην έννοια δουλίτσα συμπεριλαμβάνονταν και «τα τυχερά ». Για τα οποία ο Πραξιτέλης δεν έδινε παραπάνω πληροφορίες.
Πάντως απ όσο καταλάβαινε ο Δημήτρης το φιλαράκι του είχε γίνει γκουρού στο είδος. Γιατί ενώ δεν ξόδευε, πέρναγε μια χαρά. Το -δε ξόδευε- ήταν ένα άλλο χαρακτηριστικό… Μάλλον και σ΄αυτόν τον τομέα είχε μάθει στο σύστημα --ο γνωστός του γνωστού-… «Είναι να μη μάθει ο άνθρωπος στο τζάμπα!» τον κορόιδευε ο Δημήτρης. «Μα ένα κουτί σοκολατάκια δεν έχω δει από τα χέρια σου!». Ψέματα. Ο Πραξιτέλης πάντα έφερνε τα Χριστούγεννα καλάθι με ποτά στο φίλο του… Κάποιος τα είχε φέρει στη υπηρεσία του. Όλα η υπηρεσία! Τον πρόδωσε η κάρτα που βρήκε μέσα ο φίλος του ο Δημήτρης αλλά προσποιήθηκε ότι δεν την είδε. Είπαμε…Είναι να μη μάθει ο άνθρωπος στο τζάμπα!
Πάμε όμως στην ζωή του Δημήτρη μετά την επιστροφή από Αμερική. Δυο ξένες γλώσσες και Αμερικάνικο πτυχίο, ήταν στις αρχές του 80 προσόντα γερά. Έπιασε δουλειά σε μια μεγάλη εταιρεία και άρχισε την εκπαίδευση στην οικογενειοκρατία. Όσο διαπλοκή χωράει στο ελληνικό δημόσιο, τόση χωράει και στις ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα με όλα σχεδόν τα μέλη της οικογένειας, άχρηστα και μη, σε διευθυντικές θέσεις…Ο άνδρας της κόρης του αφεντικού, η γκόμενα του αφεντικού, η ανιψιά της γυναίκας του αφεντικού κ.λ.π. Μετά είχε τον ανταγωνισμό και τις τρικλοποδιές των παλιών στελεχών των «σπουδαγμένων στο πεζοδρόμιο» που ένιωθαν να τρέμει η θέση τους μόλις άκουγαν σπουδές με πτυχία και τέλος είχε την προσαρμογή σε μια ελληνική πραγματικότητα που πολύ διέφερε απ αυτά που είχε διδαχθεί.
Είχε όμως πείσμα και διάθεση. Όρμησε κατά πάνω, θαρρείς γράπωσε τη ζωή και την έσφιγγε. Πέρασε από θέσεις και θέσεις. Άλλες τον έβγαζαν παραπάνω κι άλλες τον οδηγούσαν στην ανεργία. (Αχ οι πολυτέλειες του Πραξιτέλη «Στο δημόσιο αγόρι μου δε σε κουνάει κανείς!»). Κάποτε τόλμησε και μια δική του δουλειά. Χάζευε το όνομα της επιχείρησής του στη ταμπέλα. Απέκτησε προσωπικό. Έτρεχε πίσω από ημερομηνίες επιταγών. Έφαγε φέσια με το κουτάλι. Κρεμάστηκε από στόματα τραπεζιτών. Ίδρωσε. Αγχώθηκε. Μπήκε εν ολίγοις στα γρανάζια, ενός εχθρικού τις περισσότερες φορές συστήματος, το οποίο όμως ενίσχυε με τον ιδρώτα και τους κόπους του, εν αντιθέσει προς το φίλο του που απολάμβανε πάντα το κράτος σύμμαχο και τα συνδικαλιστικά «κανακέματα» σε ότι γούσταρε…
Εκεί γύρω στα 49 πέρασε και το μεγαλύτερο καζίκι της ζωής του. Πριν τα γαμ*μένα διόδια των σημαδιακών 50 κινδύνευσε να χάσει όλη την περιουσία που είχε αποκτήσει από μια λάθος επιχειρηματική κίνηση…Τότε συναντήθηκε με τον παλιόφιλο Πραξιτέλη. Ο οποίος στο μεταξύ είχε παντρευτεί αεροσυνοδό της Ολυμπιακής, τη Μαίρη. «Τι νέα ρε Πραξιτέλη ; », «Ας τα λέμε καλά» είπε και ξεφύσηξε λες και έπεσαν έξω τα καράβια του…Αιώνιος Πραξιτέλης! «Η Μαίρη βγήκε στη σύνταξη, γιατί μ΄αυτούς ποτέ δε ξέρεις! 250.000 η Μαίρη εφ άπαξ. Και σύνταξη 2000 κάθε μήνα. Όσο για μένα κάνω μια τελευταία προσπάθεια να διεκδικήσω μια θέση στο εξωτερικό, που αν την πάρω φιλαράκο θα ξενοιάσω άπαξ δια παντός. Μήπως γνωρίζεις τον Υπουργό;» Τα γνωστά! Και τα ακόμα πιο γνωστά.
Ο Πραξιτέλης πήρε τη θέση και μαζί έβγαλε τζιπ, δυο μισθούς, έναν να τον περιμένει στη πατρίδα και έναν γιατί ταλαιπωριόταν στα ξένα. Όταν γύρισε τον ρώτησε ο Δημήτρης «Και τι έκανες ρε πού*τη όλη μέρα; Tι ήταν η θέση σου ;», «Μπορώ να σου πω ακόμα και πώς πηδάει το μυρμήγκι!» απάντησε στο σαστισμένο φίλο του «Πώς πηδάει το μυρμήγκι; Τι εννοείς ρε μαλ*κα; », «Είχα μια τηλεόραση στην υπηρεσία και έβλεπα National Geographic… Mαλ*κα, είναι απίστευτο πώς πηδάει το μυρμήγκι!»….
Οι δυο φίλοι Δημήτρης και Πραξιτέλης κάποτε έφτασαν στα 50 τους χρόνια. Ο Πραξιτέλης ξένοιασε! Πήρε τη σύνταξή του και δήλωσε «ήρθε η ώρα να ζήσω».2600 ευρώ μηνιαίως συν 2000 ευρώ της συζύγου. Και με τα εφάπαξ έχει εξασφαλίσει και τις σπουδές του παιδιού του και όλα τα καλούδια…Χώρια τα «τυχερά». Ο Δημήτρης αντιθέτως ανοίγεται σε ένα ακόμα ταξίδι ανασφάλειας. Απόλυτης! Και δεν τον βοηθάει και η ηλικία πια! «Μια ζωή σαν 10 ζωές την έζησα» είπε μια μέρα τσουγκρίζοντας ποτήρια με τον Πραξιτέλη που ξεφύσαγε (αιωνίως…).
Ο Δημήτρης ρουφάει την οικονομική κρίση πια με το κουτάλι. Ταλαντεύεται αν πρέπει να διαθέσει χρήματα για τα παιδιά του ή να τα κρατήσει γιατί ποτέ δεν ξέρεις… Κατάσταση δύσκολη με αντιμέτωπο ένα κράτος αιώνιο εχθρό. Ο τίτλος του «αιμοδότη» μόνιμος πια στο κούτελο, μαζί και του –μαλ*κα-! Ούτε μια μέρα δεν αξιώθηκε χωρίς το χέρι του νταβατζή -κράτους απλωμένο στη τσέπη του…Κάθε του κίνηση, μια έμμεση χρηματοδότηση σε τρύπες μαύρες. Αγώνας χωρίς «τυχερά»! Και η σύνταξη, μια υπόθεση χέσε ψηλά κι αγνάντευε…Ενώ ο Πραξιτέλους ότι «δικαιούταν» το ρούφηξε κι ας ξεφύσαγε! Είναι να μη μάθεις στο «δικαιούμαι».
Δυο φίλοι. Ο Πραξιτέλης και ο Δημήτρης… Άσπρισαν τα μαλλιά τους , φόρεσαν γυαλιά πρεσβυωπίας, έκαναν οικογένειες και οι δυο... Γέλασαν, έκλαψαν, ερωτεύτηκαν, προδόθηκαν, διαιώνισαν. Όλα τα ανθρώπινα! Μόνο που ο Πραξιτέλης σε κάτι υπερτέρησε. Έμαθε πώς πηδάει το μυρμήγκι. Ενώ ο Δημήτρης πώς πηδιέται ο άνθρωπος.
Υ.Γ. 1: Ο Πραξιτέλης μετά τη σύνταξη πάσχει από κατάθλιψη!
Υ.Γ. 2: Μια σκέψη, έτσι για εκδίκηση… Μετρώντας τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη καμιά φορά χάνεις τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη.
Εκπαιδευόμενος στο «τι δικαιούσαι» καμιά φορά χάνεις το μόνο που πραγματικά δικαιούσαι. Και τέλος… Αν περάσεις τη ζωή μετρώντας τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη και υπολογίζοντας τι δικαιούσαι από το κράτος, ξεχνάς άπαξ δια παντός ότι ο μόνος πραγματικός «εργοδότης» που οφείλεις να λογοδοτήσεις, είναι η ζωή και όχι το κράτος…
Για την αντιγραφή….. από το www.protagon.gr
εικόνες by kalodios
Comments
ειμαι γεννημένος συνταξιούχος.Ωχ ξύπνησα.Καλό.
first
Αχχχχχχ !!!!
v
To protagon για άλλη μια φορά μου γυρίζει τα άντερα ανάποδα. Ένα καλογραμμένο κείμενο, γεμάτο προπαγάνδα.
Και μόνο που θεωρεί δεδομένο ότι όλοι οι Έλληνες γονείς μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σε Αμερικάνικο ιδιωτικό πανεπιστήμιο και τα οποία παιδιά στην συνέχεια θα αδικηθούν από το "κακό Ελληνικό δημόσιο" μου αρκεί.
Μια ιστορία που επικεντρώνεται στον κλασικό (και όντως υπεύθυνο) δημόσιο ξύστη, αλλά δεν δίνει προσοχή ότι και ο "τίμιος βιοπαλαιστής" επίσης σπρώχτηκε για να τελειώσει το σχολείο, να μπει στο πανεπιστήμιο με τα λεφτά του μπαμπά, να βρει την δουλειά στην οικογενειοκρατία και μετά να έχει το ΘΡΑΣΟΣ να παραπονεθεί.
Στην ιστορία υπάρχει ένας εμφανής "κακός", ο Πραξιτέλης. Που όντως έχει ευθύνη και πρέπει να εκλείψει. Αλλά και ο άλλος πρωταγωνιστής, δεν είναι ο "καλός και άμοιρος ευθυνών". Είναι εξίσου υπεύθυνος για το χάλι μας.
"Κακοί μαθητές και οι δύο."...
Προφανώς.
Αν ο Δημητράκης ήταν καλός μαθητής θα είχε μπει σε Ελληνικό πανεπιστήμιο (που θέλει αρχίδια), θα είχε πάει για μεταπτυχιακά στο εξωτερικό και θα είχε μείνει εκεί.
Εντάξει το καταλάβαμε μετά από τόση επανάληψη, οι Έλληνες είναι βολεψάκηδες, οι δημόσιοι υπάλληλοι τεμπέληδες, και μόνο αν πάει κάποιος στο εξωτερικό γίνεται άνθρωπος. Και φυσικά έχουν μάθει στο τι "δικαιούνται" και στο να μετράνε μέρες για να βγουν στη σύνταξη.
Πώς θα σου πουν ότι θα βγεις στη σύνταξη στα εβδομήντα, αν πρώτα δεν σου έχουν καλλιεργήσει την ιδέα ότι το να θέλεις να βγεις στη σύνταξη ισοδυναμεί με τεμπελιά, και ότι θα σε βρουν τα μύρια όσα όταν τελικά το καταφέρεις;
αντικειμενικά όμως, αντικατοπτρίζει το μέσο Έλληνα......
Αντικειμενικά ΟΧΙ, δεν αντικατοπτρίζει τον μέσο Έλληνα. Εκτός και αν αποδεικνύεται με αριθμούς ότι ο Μέσος Έλληνας δουλεύει στο δημόσιο ΚΑΙ είναι και βολεψάκιας (γιατί δεν τα ξύνουν όλοι οι δημόσιοι).
@ Crazy Ivan, μιλάω για τη διαφορά ανάμεσα σε 2 συνομήλικους.
Αυτό που μου άρεσε στο κομμάτι και για μένα είναι κι η ουσία του άρθρου, είναι αυτό.
""Οι δυο φίλοι Δημήτρης και Πραξιτέλης κάποτε έφτασαν στα 50 τους χρόνια. Ο Πραξιτέλης ξένοιασε! Πήρε τη σύνταξή του και δήλωσε «ήρθε η ώρα να ζήσω».2600 ευρώ μηνιαίως συν 2000 ευρώ της συζύγου. Και με τα εφάπαξ έχει εξασφαλίσει και τις σπουδές του παιδιού του και όλα τα καλούδια…Χώρια τα «τυχερά». Ο Δημήτρης αντιθέτως ανοίγεται σε ένα ακόμα ταξίδι ανασφάλειας. Απόλυτης! Και δεν τον βοηθάει και η ηλικία πια! «Μια ζωή σαν 10 ζωές την έζησα» είπε μια μέρα τσουγκρίζοντας ποτήρια με τον Πραξιτέλη που ξεφύσαγε (αιωνίως…).
Ο Δημήτρης ρουφάει την οικονομική κρίση πια με το κουτάλι. Ταλαντεύεται αν πρέπει να διαθέσει χρήματα για τα παιδιά του ή να τα κρατήσει γιατί ποτέ δεν ξέρεις… Κατάσταση δύσκολη με αντιμέτωπο ένα κράτος αιώνιο εχθρό. Ο τίτλος του «αιμοδότη» μόνιμος πια στο κούτελο, μαζί και του –μαλ*κα-! Ούτε μια μέρα δεν αξιώθηκε χωρίς το χέρι του νταβατζή -κράτους απλωμένο στη τσέπη του…Κάθε του κίνηση, μια έμμεση χρηματοδότηση σε τρύπες μαύρες. Αγώνας χωρίς «τυχερά»! Και η σύνταξη, μια υπόθεση χέσε ψηλά κι αγνάντευε…Ενώ ο Πραξιτέλους ότι «δικαιούταν» το ρούφηξε κι ας ξεφύσαγε! Είναι να μη μάθεις στο «δικαιούμαι».
Δυο φίλοι. Ο Πραξιτέλης και ο Δημήτρης… Άσπρισαν τα μαλλιά τους , φόρεσαν γυαλιά πρεσβυωπίας, έκαναν οικογένειες και οι δυο... Γέλασαν, έκλαψαν, ερωτεύτηκαν, προδόθηκαν, διαιώνισαν. Όλα τα ανθρώπινα! Μόνο που ο Πραξιτέλης σε κάτι υπερτέρησε. Έμαθε πώς πηδάει το μυρμήγκι. Ενώ ο Δημήτρης πώς πηδιέται ο άνθρωπος.""
Εκεί ακριβώς διαφωνώ. Ο Πραξιτέλης για να μάθει πως πηδιέται το μυρμήγκι, πήδηξε έμμεσα πολλούς από κάτω του.
Αλλά το ίδιο έκανε και ο Δημήτρης. Και αυτός λάδωσε/χώθηκε/προσπέρασε κόσμο παρατύπως. Απλά δεν του "έκατσε" να μάθει πως πηδάει το μυρμήγκι. Θα το είχε κάνει και αυτός αν μπορούσε.
Ο Δημήτρης δεν είναι θύμα. Είναι άτυχος (?) θύτης.
Και με εκφράσεις του τύπου "κράτος-νταβατζής" "μαύρες τρύπες" κλπ κλπ κλπ, δικαιολογούνται μόνο για άτομα που είναι όντως θύματα. Και ο Δημήτρης σίγουρα δεν είναι ένας από αυτά
Getas το ελληνικο Πανεπιστημιο θελει αρχιδια. Αλλα θελει και ΠΟΛΛΗ παπαγαλια. Δεν θεωρω αστερια οσους τελειωσαν ελληνικο πανεπιστημιο. Ολοι κρινονται μετα, στην αγορά.
Συμφωνω με τους προλαλησαντες,κλασσικη ιστορια με τον θηδεν βολεμενο Ελληνα στο Δημοσιο και τον αδικημενο ξενιτεμενο φιλο του...
Μηπως παραγιναμε γραφικοι που ακομα και τωρα που ο δημοσιος τομεας εχει εξεφτυλιστει εμεις επιμενουμε να κραζουμε τους δημ.υπαλληλους??
θα μπορουσε καλλιστα το αρθρο να δωσει το ιδιο νοημα σε μια ιστορια που δεν θα προπαγανδιζε αδικαιολογητα το "ιδιωτικο αμερικανικο κολεγιο"
αναφερομαι σε εκφρασεις οπως "ξενο συστημα=ανθισε", "μέτρια η μόρφωση στην Ελλάδα", "διάβασμα απέραντο"
αν το σκεφτεις θα μπορουσε ανετα να πει την ιδια ιστορια με διαφορετικο τροπο, το βλεπουμε αλλωστε καθημερινα
ειναι σαν να ηθελα να πεταξω μπηχτη εγω κ να ελεγα: ο πραξιτελης, γνησιος οπαδος του παναθηναϊκου κ ο δημητρης, μπεσαλης πειραιωτης ολυμπιακος
δεν θα ειχε ΚΑΜΙΑ σχεση με το αρθρο, αλλα εγω σαν ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ γαυρος, ηθελα απλα να πεταξω την ΜΠΙΧΤΗ μου εναντιων του παο
ειναι παρα πολυ συνηθες να βαζουν μια ιστορια μεσα σε μια αλλη...αν γινει η μια αποδεκτη, αυτοματα αποκτας κ μια ταση να συμφωνησεις κ με την 2η
ειμαι αναμεσα στο 1ο comment του crazy κ του megalexandrou
κ θα ηθελα να προσθεσω κατι ακομη
λεμε συνεχως για τους ελληνες επιστημονες που διαπρεπουν στο εξωτερικο, πως γινεται ομως η συντριπτικη τους πλειοψηφια να ειναι ελληνες πτυχιουχοι??
ο ιδιος ο νανοπουλος, δηλωσε το ιδιο πραγμα υπερασπιζοντας τα ελληνικα πανεπιστημια κ τα βασικα τους πτυχια
αρκετα με την "ποιοτητα" ιδρυματων που σου μαθαινουν στο 1ο απ'τα 3 τους ετη την διακρινουσα.....!!!!!!!
συγνωμη αν εγινα κουραστικος με δυο post στη σειρα
+1 Crazy
--- as mhn ta isopedwnoume ola ---
psit( ...den doulevw sto dhmosio k oute me synthroun oi goneis mou [akoma]😁
V
αλλα η αληθεια ειναι καπου στη μεση... και παντα, ποτε δεν φταιει μονο ενας 😉
con la paizienza e la saliva l'elefante fa la formigga
v+s
Τα προπτυχιακά ελληνικών πανεπιστημίων (δεν μπορώ να μιλήσω για όλα, αλλά σίγουρα μερικών) είναι πολύ ανεβασμένου επιπέδου.
Οι φοιτητές που τα βγάζουν έχοντας κάνει δουλειά, κι όχι ψάχνοντας πώς να βολευτούν με παρατάξεις (κι όχι μόνο), συγκρίνονται στα ίσα ή και υπερτερούν σε σχέση με απόφοιτους πολλών γνωστών ξένων πανεπιστημίων.
Για μεταπτυχιακά κι ειδικά διδακτορικά σίγουρα είναι προτιμότερο σε καλά τμήματα έξω, καθώς κατά κανόνα υπάρχουν καλύτερες υποδομές, περισσότερη αξιοκρατία και καλύτερες διασυνδέσεις για μετέπειτα επαγγλεματική αποκατάσταση.