Είναι ωραία να είσαι παιδί. Ή μήπως όχι;

Day 1,766, 13:55 • Published in Greece Greece • by Zi spiderwoman

Όταν ήμουν παιδί δεν εκτιμούσα ιδιαίτερα τα όσα περνούσα. Θεωρούσα αγγαρεία το σχολείο, βάσανο το πρωινό ξύπνημα. Το τραγούδι μου ήταν αυτό, όπως επίσης και αυτό.
Χρειάστηκε να μεγαλώσω αρκετά ώστε να συνειδητοποιήσω πόσο καλά παιδικά χρόνια έζησα. Τώρα θα έπρεπε να έχω δικό μου παιδί και να του δώσω τη χαρά των παιδικών χρόνων! Ένα συναίσθημα που δεν μπορεί με τίποτα να αντικατασταθεί. Είναι από αυτά τα βιώματα που καθορίζουν την προσωπικότητα και την πορεία μας.
Θέλω λοιπόν το παιδί μου να ζήσει καλά. Με όσα ακριβώς θα χρειαστεί, χωρίς υπερβολές.
Να μεγαλώσει σε έναν κόσμο δίκαιο, όμορφο. Το ίδιο θα πείτε όλοι, είμαι σίγουρη.
Όμως η πραγματικότητα είναι αυτή που τελικά μας ξενερώνει και καταλήγουμε να γίνουμε εγωιστές, παρτάκιδες. Μισάνθρωποι ίσως κάποιες φορές.
Σήμερα είχα τις μαύρες μου, όπως πολύ συχνά βέβαια τελευταία. Είχα αράξει σε μια γωνίτσα κάνοντας τη δουλειά μου. Σε έναν χώρο στείρο από ιδέες, πλούσιο σε συναίσθημα και πόνο. Μπήκε μέσα ένα παιδάκι, όχι πάνω από 8 χρόνων. Έτρωγε πατατάκια και κρατούσε ένα ακορντεόν. Δεν μίλησε, ούτε έπαιξε ακορντεόν. Δεν είπε λέξη, μόνο κάθισε στην καρέκλα. Κάποιο χέρι δίπλα μου του έκανε το νόημα του “φύγε”. Μετά ακούστηκε και η φωνή “ άντε σε παρακαλώ φύγε από 'δω”.
Το παιδάκι έκανε πως δεν καταλάβαινε, εμφανώς συνηθισμένο σε τέτοιες αντιδράσεις. Κι όμως, φαινόταν τόσο φυσική η αντίδρασή του.
“Φύγε σου είπα, άντε μη σηκωθώ πάνω κωλόπαιδο!”
Ένα παιδί τσιμπούρι. Ένα παιδί 8 χρόνων που ξέρει ήδη το μίσος. Μπράβο μας ρε Έλληνες! Καλά τα καταφέραμε! Μπράβο ο7