Χίονης,&omicro n; βοηθός του Διηνέκη. Με δάκρυα στα μάτια.

Day 1,873, 10:25 • Published in Greece North Macedonia • by Black Barrel

Σπάνια βιβλίο με έχει καθηλώσει τόσο που να μη μπορώ να το αποχωριστώ.
Συγκλονισμένος,πλουσιότερος χαμένος στην ιστορία.

Αν και το βιβλίο έχει την απαραίτητη μυθιστορία για να μπορέσει η υπόθεση να ξεδιπλωθεί,νοιώθεις πως έτσι πρέπει να γίναν τα πράγματα,δεν θα μπορούσε διαφορετικά.

Συγκρίνοντάς τα με το σήμερα,σε πιάνει κατάθλιψη από την σήψη και τον ευτελισμό των αξιών που μας διακατέχουν.Είμαστε άξιοι άραγε της βαθιάς ιστορικής μεγαλοσύνης που έχουμε ως παρακαταθήκη;

Είχα τις αμφιβολίες μου.Το βιβλίο απλά τις γιγάντωσε.

“Οι άντρες καλούσαν τώρα το Διηνέκη. Ήθελαν ένα πείραγμα, μια εξυπνάδα, κάτι σύντομο και δυνατό, όπως τους είχε μάθει. Εκείνος αντιστάθηκε. Ήταν φανερό ότι δεν επιθυμούσε να μιλήσει.

«Αδέλφια, δεν είμαι βασιλιάς, ούτε στρατηγός. Ποτέ δεν είχα άλλο βαθμό από αυτόν του ενωμοτάρχη. Θα σας μιλήσω, λοιπόν, όπως θα μιλούσα στους άντρες μου, γνωρίζοντας τον ανομολόγητο φόβο που φωλιάζει στις καρδιές σας — όχι του θανάτου, αλλά, χειρότερα, του φόβου μήπως λυγίσετε ή αποτύχετε, μήπως φανείτε κατά κάποιον τρόπο ανάξιοι αυτή την ύστατη ώρα».

Τα λόγια του είχαν πετύχει το στόχο τους. Το διάβαζε κανείς καθαρά στα πρόσωπα των σιωπηλών αντρών που περίμεναν με λαχτάρα ν' ακούσουν τη συνέχεια.

«Να τι θα κάνετε, φίλοι. Ξεχάστε τη χώρα. Ξεχάστε το βασιλιά. Ξεχάστε γυναίκα και παιδιά και ελευθερία. Ξεχάστε κάθε σκοπό για τον οποίο πολεμάτε σήμερα, όσο ευγε νικός κι αν νομίζετε ότι είναι. Αγωνιστείτε μόνο γι' αυτό: για τον άντρα που στέκεται στο πλευρό σας. Είναι τα πάντα καιτα πάντα είναι μέσα σ' αυτόν. Αυτό ξέρω μόνο. Αυτό μόνο μπορώ να σας πω».

Τελείωσε και πήγε πάλι πίσω. Στα μετόπισθεν δημιουργήθηκε αναταραχή. Οι άντρες στις σειρές άρχισαν να μουρμουρίζουν. Και τότε φάνηκε ο Εύρυτος. Ήταν ο άντρας που είχε χτυπηθεί από την τύφλωση του πεδίου της μάχης και ο οποίος είχε μεταφερθεί στους Αλπηνούς μαζί με τον απεσταλμένο Αριστόδημο, που έπασχε από την ίδια μόλυνση.Τώρα ο Εύρυτος επέστρεφε τυφλός, αρματωμένος ωστόσο και οπλισμένος, οδηγούμενος από το βοηθό του. Χωρίς λέξη, πήρε τη θέση του ανάμεσα στις σειρές.”

Το βιβλίο είναι «Οι πύλες της Φωτιάς», του Στίβεν Πρέσσφιλντ – Gates of fire, Steven Pressfield.

Το link στο διαδύκτιο για όποιον θέλει να χαθεί στην ιστορία είναι
http://isxys.blogspot.com/2012/04/steven-pressfield.html.

Δεν διαφημίζω τίποτα,απλά γράφω τα δάκρυά μου.