Όσοι με το χάρο γίναν φίλοι ή θρασύδειλοι νταΐδες? (By Thanasis Klaras)

Day 2,153, 09:58 • Published in Greece Greece • by Thanasis Klaras

Μια μεγάλη συζήτηση γίνεται τον τελευταίο καιρό τόσο στο παιχνίδι όσο και για την κανονική ζωή, σχετικά με τις «κωλοτούμπες».

Έτσι, πιο κάτω, θα σας παρουσιάσω μερικά παραδείγματα για πώς πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς την πραγματικότητα όταν εκείνη δεν του χαμογελά.

Σαν βασική αρχή όμως, θα υπογραμμίσω μονάχα ένα πράγμα. Ναι, οι ιδέες δεν πεθαίνουν αν τις πυροβολήσεις, αν τις μαχαιρώσεις, αν τις εκτελέσεις. Αντίθετα γιγαντώνονται όταν συμβαίνουν αυτά. Έτσι, πραγματικά ιδεολόγος, πραγματικός αγωνιστής, είναι εκείνος που δεν τα γυρνάει με την πρώτη στραβή. Είναι εκείνος που προτιμά να φτάσει μέχρι το τέλος, που προτιμά να δώσει και τη ζωή του ακόμα, παρά να προδώσει τις αξίες του.

Ας μην ξεχάσουμε και το εξής: Οι ιδέες και οι αξίες ορίζουν το αν αξίζει κανείς να φτάσει ως το τέλος για αυτές. Αν οι ιδέες και αξίες είναι σαθρές, αν δεν βασίζονται στη χαρά της ζωής, στη χαρά της ελευθερίας, τότε οι ίδιοι οι υποστηρικτές τους αποδεικνύουν πως δεν αξίζει να φτάσει κανείς στο τέλος για αυτές.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα λοιπόν:

Victor Jara

Μαρτυρία του χιλιανού συγγραφέα Miguel Cabezas για τον, δολοφονημένο από την δικτατορία του Πινοσέτ, χιλιανό τραγουδοποιό της λευτεριάς, τον Victor Jara.

"'Εφεραν τον Victor και τον διέταξαν να βάλει τα χέρια του στο τραπέζι. Στα χέρια του αξιωματικού εμφανίστηκε ένα τσεκούρι. Με ένα κοφτό χτύπημα έκοψε τα δάχτυλα του αριστερού χεριού και με ένα άλλο τα δάχτυλα του δεξιού χεριού. Ακούσαμε τα δάχτυλα να πέφτουν στο ξύλινο πάτωμα. Το σώμα του Victor σωριάστηκε με όλο του το βάρος. 6.000 κρατούμενοι ούρλιαξαν ταυτόχρονα. Ο αξιωματικός κινήθηκε προς τον τραγουδιστή-κιθαρίστα φωνάζοντας "τραγούδα τώρα για την π…..α τη μάνα σου", και συνέχισε να τον χτυπάει. Ξαφνικά ο Victor προσπάθησε με κόπο να σηκωθεί και σαν υπνοβάτης πήγε προς τις κερκίδες με ασταθή βήματά και ακούστηκε η φωνή του που μας έλεγε: "Θα ευχαριστήσουμε τον αρχηγό". 'Υψωσε τα χέρια του που έσταζαν αίμα και με μια αγωνιώδη φωνή, άρχισε να τραγουδάει τον ύμνο της Λαϊκής Ενότητας. 'Ολοι τον μιμήθηκαν κι αυτό έκανε τους στρατιωτικούς να αφηνιάσουν. Ο Victor δέχτηκε μία ριπή και διπλώθηκε στα δύο. Κι άλλες ριπές ακούστηκαν που σημάδευαν όσους ήταν εκεί και είχαν τραγουδήσει μαζί με τον Victor. Τα σώματα έπεφταν το ένα πάνω στο άλλο, γεμάτα από σφαίρες. Οι κραυγές των τραυματιών ήταν τρομακτικές. Αλλά ο Victor δεν τις άκουγε. Ήταν νεκρός. "




Fortino Samano

Ο Fortino Samano Μεξικανός υπολοχαγός και υπαρχηγός του Emiliano Zapata στην εξέγερση των φτωχών του 1910 συνελήφθη και εκτελέστηκε το 1917 από τον ομοσπονδιακό στρατό του προέδρου Porfirio Diaz . Δευτερόλεπτα πριν την εκτέλεσή του ζήτησε ένα τσιγάρο και πόζαρε ακουμπισμένος σε ένα πέτρινο τοίχο, χαμογελώντας άφοβα στο φακό του Agustin Victor-Casasola. Στάση τόσο παράδοξα γενναία για έναν άνθρωπο, που έχει απέναντι του τον εκτελεστή του.

Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο πριν από την εκτέλεσή του. Βλέπουμε, σημείωνε ο Σαλγκάδο, έναν άνθρωπο σε ειρήνη με τον εαυτό του και με τον θάνατο!




Νίκος Γλέζος

Ο Νίκος Γλέζος πέταξε το σκούφο του µε το τελευταίο του µήνυµα, στη συµβολή της Ιεράς Οδού, Κων/λεως και Μ. Αλεξάνδρου, ενώ το καµιόνι τον µετέφερε από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή για εκτέλεση, µαζί µε άλλους ενενήντα πατριώτες. Καθώς έβγαζε το κεφάλι του κάτω από την τέντα του αυτοκινήτου και πετούσε το µήνυµα, τον είδαν περίοικοι. Τον αναγνώρισαν κι όταν η φάλαγγα των αυτοκινήτων προσπέρασε, έτρεξαν, πήραν τον µήνυµα και το παρέδωσαν στην οικογένειά του. Όσα χρόνια κι αν περάσουν από το Μάη του 1944, ο χαιρετισµός του παραµένει απλός και ζωντανός, σαν κλαδί ανθισµένο, σαν µια σκυτάλη, όπως γράφει ο Γιάννης Ρίτσος.







Νίκος Πλουμπίδης

Ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ κατά τη δικτατορία του Μεταξά και της γερμανικής κατοχής. Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην αναδιοργάνωση του Κ.Κ.Ε. στους πρώτους μήνες της Κατοχής και στην οργανωτική συγκρότηση του Ε.Α.Μ. Ο Πλουμπίδης συνελήφθη από τις αστυνομικές αρχές το Δεκέμβριο του 1952, επί κυβερνήσεως Α. Παπάγου. Επτά μήνες αργότερα τον Ιούλιο του 1953, το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασε «δις εις θάνατο». Tην αυγή της 14ης Αυγούστου του 1954 μεταφέρθηκε στο δάσος του Δαφνιού όπου και εκτελέστηκε επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη καρτερικότητα, ακλόνητη αφοσίωση στο κόμμα και τις ιδέες του αρνούμενος θεία μετάληψη και κάλυψη των ματιών του, τραγουδώντας την «Διεθνή».





Αντίστοιχα περιστατικά? Εκατοντάδες! Χιλιάδες ίσως! Όταν λοιπόν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, οι νταήδες του γλυκού νερού, αυτοί που στα δύσκολα τα αρνούνται όλα και δίνουν πόπο, δεν έχουν να πουν τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ένα μάτσο θρασύδειλοι που γλύφουν για να γλυτώσουν τους 4 τοίχους. Μόνο ντροπή, λύπηση και σιχασιά.

Όσο για το παιχνίδι. Να έχετε το θάρρος της γνώμης σας. Να μη φοβάστε. Να λέτε αυτό που πιστεύετε. Αν αυτό που πιστεύετε είναι σωστό, αυτό είναι μιαν άλλη κουβέντα. Η ουσία όμως είναι πως είναι κρίμα να φοβάστε σε έναν εικονικό κόσμο, όταν πήρατε ένα δείγμα λεβεντιάς πιο πάνω, από τον αληθινό κόσμο.

Κλείνοντας: Εγώ προσωπικά πάντα ήμουν με τους λεβέντες που χαμογελώντας περπάταγαν προς το εκτελεστικό απόσπασμα. Πάντα ήμουν με εκείνους τους λεβέντες που κάποιο χάραμα σε κάποια φυλακή είπαν «Γεια σας Σύντροφοι! Εγώ πάω τώρα. Καλή αντάμωση!».

Υπάρχουν βέβαια και άλλοι που είπαν: «Εγώ δεν ξέρω. Κάνετε λάθος. Εγώ? Ποτέ!», «Δεν έχω καμία σχέση!», «Τι θέλετε να κάνω ώστε να αποσύρετε τις κατηγορίες?» Και άλλα πολλά…

Αλλά, ναι ρε. Υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να πουν «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα! Ψυχή Βαθιά!»