ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

Day 2,320, 06:51 Published in Greece Greece by V4LeRioN

Θέλω να μοιραστώ μερικές σκέψεις μαζί σας, κυρίως διαπιστωτικές, και αφορούν το χαρακτήρα των πολιτικών διεργασιών μέσα στο παιχνίδι. Αντιλαμβάνομαι ότι για μια σημαντική μερίδα της κοινότητας μας η άσκηση πολιτικής εξουσίας και επιρροής είναι σημαντική και διασκεδαστική. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να αποτελεί και το πυρήνα της ενασχόλησης μερικών μέσα στο παιχνίδι. Από την άλλη είναι βέβαιο ότι το πολίτικο στοιχειό του παιχνιδιού είναι σίγουρα ατελές και δεν αφήνει τα περιθώρια σημαντικών διαφοροποιήσεων μεταξύ των κόμματων και αυτό γιατί το οικονομικό μοντέλο του παιχνιδιού είναι για τα αστεία. Δεν βγαίνει κανένα κόμμα με προεκλογικές δεσμεύσεις επί προϋπολογιστικών στόχων ούτε βάση προγράμματος δημόσιων δαπανών.

Το αποτέλεσμα αυτής της ανεπαρκείας είναι τα κόμματα συνήθως να μην είναι ομοιογενή σε διάφορα ζητήματα που θέτει το παιχνίδι. Με εξαίρεση πρώτιστος του ΕΜ και δευτερεύοντος του HMP τα όποια έχουν και σαφή άποψη για το στρατιωτικό πλαίσιο που θέλουν να κινηθούν τα μελή τους τα υπόλοιπα κόμματα χαρακτηρίζονται από τεραστία ανομοιογένεια σε θέματα εξωτερικής πολίτικης. Αυτό καθιστά ανεπαρκή τα κόμματα στο να αντιπροσωπεύουν στρατιωτικές επιλογές.

Την ομογένεια τους τα περισσότερα κόμματα την αντλούν κυρίως από μη πολιτικά χαρακτηριστικά του παιχνιδιού. Για παράδειγμα κάποια κόμματα είναι προέκταση στρατιωτικών μονάδων, ή αλλά κόμματα συσπειρώνονται από rl φίλιες ή rl πολίτικο ιδεολογικές απόψεις, ή ακόμα συσπειρώνονται γύρω από προσωπικές κόντρες που μπορεί να υπάρχουν, ή ακόμα οπαδικα κριτήρια κλπ.

Ο σημαντικότερος λόγος για τη διαμόρφωσης των εσωτερικών διεργασιών των κόμματων είναι για τη κατάληψη της εξουσίας, και για να το πούμε απλά για το προεδριλίκι και τη συμμέτοχη σε θέσεις ευθύνης. Για την αίσθηση ότι μπορείς να επηρεάσεις τις εξελίξεις.

Μια ακόμα ανεπάρκεια είναι το θέμα των βουλευτών. Η επιλογή του παιχνιδιού οι βουλευτές να εκλέγονται βάση λίστας έχει επιφέρει κατά περίσταση σημαντική ποιοτική υποβάθμιση του βουλευτικού αξιώματος. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε λογαριασμούς χωρίς καμιά εμπειρία, χωρίς καμιά άποψη, αγνώστους στη κοινότητα και σίγουρα ακατάλληλους για να κρίνουν σοβαρά ζήτημα στρατηγικής να στελεχώνουν το κοινοβούλιο. (σίγουρα όμως πειθήνιους)

Ένα άλλο ζήτημα που πρέπει να τεθεί είναι αυτό της περιβόητης δημοκρατίας. Όσο και να θέλουν κάποιοι εδώ μέσα να υπερασπιστούν την ύπαρξη δημοκρατικών διαδικασιών είναι ατυχές και θα εξηγήσω τους λογούς. Η δημοκρατία στη πραγματικότητα στηρίζεται στη διακριτή ύπαρξη τριών εξουσιών. Στο παιχνίδι λείπει ολοκληρωτικά η δικαστική εξουσία. Δεν έχει κανένα μέσο η οργανωμένη κυβέρνηση να επιβάλει τις απόψεις τις σε εκείνους που αντιδρούν, ούτε να τιμωρήσει σε εκείνους που παρεκτρέπονται. Επίσης δεν υπάρχει κανένας σοβαρός έλεγχος επί των εκλογικών διαδικασιών. Ούτε καθορίζουμε ως κοινότητα τα κριτήρια βάση των οποίων κάποιος θεωρείται «Πολίτης». Παίζουμε λοιπόν μια κολοβή, ψιλό μπάσταρδη προσομοίωση δημοκρατίας και αυτό έχει σας αποτέλεσμα αν θέλουμε να μην είμαστε σε διαρκή ανταγωνισμό πρέπει να υπάρχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σύμπνοια και «εμπειρική νομιμοποίηση» στην λήψη των αποφάσεων.

Όσο λοιπόν και αν φαίνεται αφοριστικό, ανήθικο, αντιδημοκρατικό πρέπει κάποια πράγματα αν θέλουμε να είμαστε κοινότητα να λειτουργήσουν έξω-δημοκρατικά. Θα πρέπει τα ζήτημα εξωτερικής πολίτης να διαχωριστούν από τη ατζέντα του πολίτικου μηχανισμού και να περάσουν σε ένα μηχανισμό που θα ελέγχεται από τις στρατιωτικές ομάδες και τους ενεργούς παίχτες. Όποιος δεν το βλέπει αυτό εθελοτυφλεί. Ο βουλή και τα κόμματα είναι για να περνάνε τους νομούς για τα οικονομικά και να βγάζουν προέδρους και μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα ένα συμβούλιο στρατιωτικών μονάδων το οποίο θα αντιπροσωπεύει το 70-80% το νταματζ της χωράς πρέπει να είναι εκείνο που καθορίζει τις αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής. Και το νταματζ πρέπει πιθανότατα να εκπροσωπείται και αναλογικά μέσα στο συμβούλιο αυτό. Δεν αλλάζει η εξωτερική πολιτική επειδή κάποιος έπιασες τη κοινότητα στον ύπνο, ή γιατί είναι μουλτοπαραγωγος ή γιατί έχει προσωπική ατζέντα εκτός παιχνιδιού. Όποιος θέλει να αλλάξει τις ισορροπίες ας συνταχθεί σε συγκεκριμένα MU και ας αποκτήσει δύναμη ο λόγος του μέσο αυτών. Δεν μπορεί να έχουμε 100+ ΜU και 40 κόμματα. (Πέραν του ότι αυτό θα συντονίσει πολύ καλύτερα τη δύναμη πυρός μας). Όποιος θέλει να επηρεάσει τις στρατιωτικές αποφάσεις να πάρει και το βάρος του να υπερασπιστεί τη χωρά.

Η καραμέλα της visa είναι κάτι τόσο χιλιοειπωμένη που έχει καταντήσει γραφική. Λοιπόν κανένας που βάζει λεφτά δεν θέλει να είναι οποιοσδήποτε συμπαίκτης του ούτε υποτακτικός του ούτε τίποτα. Το μονό που θέλει είναι να οι επιλογές αυτών που δεν βάζουν να μην τον βλάπτουν. Δεν μπορεί κανένας να εκμεταλλεύεται την άγνοια και την απουσία πληροφόρησης μέρους της κοινότητας για να εξυπηρετεί μέσο του πολίτικου σκέλους του παιχνιδιού τη προσωπική του ματαιοδοξία. Καλώς ή κακώς αυτή είναι η πραγματικότητα.