Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΛΕΣ ΟΧΙ

Day 2,231, 02:22 Published in Greece Greece by stefen

Στη Δημοκρατία χωράνε όλοι. Ακόμα και οι εχθροί. Οποιοσδήποτε αποκλεισμός σημαίνει αυτόματα ότι αναιρείται η ουσία της Δημοκρατίας.

Ομως αν αυτό ισχύει ποιο είναι το όπλο που διαθέτει η Δημοκρατία για να προστατευτεί από τους εχθρούς της;

Η απάντηση είναι απλή. Οι ίδιοι οι πολίτες που πιστεύουν σ' αυτή. Γιατί η Δημοκρατία έχει αυτή την ιδιομορφία. Δεν υφίσταται αν οι πολίτες δεν το θέλουν.

Και το πρώτο στοιχείο που πρέπει να διαθέτουν οι πολίτες για να μπορέσουν να αποδεχτούν την Δημοκρατία, είναι η παιδεία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι καθεστώτα έχουν στόχο πάντοτε την χειραγώγηση της.

Γιατί με την παιδεία, έχεις την κρίση να εκτιμάς και να καταλαβαίνεις τα γεγονότα και να φιλτράρεις σωστά τις πληροφορίες, έχεις την δυνατότητα να ξεπερνάς προκαταλήψεις και νοοτροπίες, να τιθασεύεις ένστικτα, να κατακτάς στη τελική, την αξιοπρέπεια του να λες όχι.

Να λες όχι σε κάθε τι που βοηθά τους τους εχθρούς της Δημοκρατίας να την αλώσουν από μέσα.


Λένε ότι παίζουμε ένα παιχνίδι. Οκ έτσι είναι.
Ομως αυτό έχει την ιδιομορφία να προσομοιάζει με την πραγματική ζωή και όσο και αν καμωνόμαστε ότι υποδυόμαστε ένα ρόλο, αυτός ο χαρακτήρας έχει στοιχεία από αυτό που είμαστε.
Οι πράξεις και οι συμπεριφορές στο παιχνίδι δείχνουν στοιχεία του χαρακτήρα του καθενός. Και επειδή το παιχνίδι είναι έτσι, υπάρχει αλληλοεπίδραση στις συμπεριφορές και συνέπειες από τις πράξεις του καθενός.
Γιατί νομίζετε κάποιοι βροντοφωνάζουν ότι δεν θέλουν να υποδυθούν ένα ρόλο στο παιχνίδι αλλά να κάνουν εδώ ότι και στη rl;

Αν η δική σας επιλογή ως Έλληνες είναι σε ένα παιχνίδι να παίζετε έναν ρόλο..
Η δική μου επιλογή είναι στο παιχνίδι να φέρνω ...ΕΜΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ!


Το τι άλλο φέρνουν παρέα στο παιχνίδι που το παίζουν και έφηβοι, τουλάχιστον οι αξιοπρεπείς το καταλαβαίνουν, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Την στιγμή λοιπόν που κάποιοι είχαν την αξιοπρέπεια να πουν όχι και να διαχωρίσουν την θέση τους από αυτό το φαινόμενο, ερχόμενοι σε ρήξη με τους μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες συντρόφους τους, κάποιοι άλλοι το ξαναφέρνουν στον αφρό.

Δεν θα κάτσω να αναλύσω γιατί το κάνανε. Δεν με ενδιαφέρει αν απλώς είχε να κάνει με με την πεντάδα και το πρεστίζ στο παιχνίδι ή πραγματικά κάποιοι νιώθουν ιδεολογικά κοντά. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Και είναι τουλάχιστον γελοίο να βγαίνουν και να υποστηρίζουν ότι αυτή η πράξη τους είναι βαθειά δημοκρατική, χάνοντας και το τελευταίο ίχνος τσίπας και αξιοπρέπειας που θα μπορούσε να τους απομείνει αν απλώς σιωπούσαν και προσπαθούσαν στο μέλλον να διορθώσουν το λάθος.

Ας μην, τουλάχιστον, δείχνουν αμετανόητοι.