Γκόμενες και παλικάρια , γίναμε μαλλιά κουβάρια.

Day 2,131, 03:03 • Published in Greece Greece • by Patsumbas360


Θέλει άντερα να παραδέχεσαι τα λάθη σου , θέλει να είσαι παλικάρι ρε παιδί μου , να ‘σαι αρσενικό που τα σέρνει στο πάτωμα.

Και όταν λέμε αρσενικό δεν λέω για τον τύπο με την τρίχα κάγκελο και την χρυσή fa cad’oro στο στήθος . Αλλά για αυτόν που όταν όλα τα άλλα καταρρέουν , ο κόσμος μαζεύεται γύρω του και περιμένει να ακούσει τον λόγο του, την λύση που θα προσφέρει , που θα παραδεχθεί τα λάθη του και όλοι θα τον συγχωρέσουν γιατί ως παλικάρι , αυτός ξεχωρίζει στο πλήθος και τον ξέρουν όλοι ότι είναι τέτοιος.

Κάθε κοινωνία έχει μερικά τέτοια παλικάρια ,που είναι πάνω από όλους χωρίς να το έχει ζητήσει , που δεν αποζητάει την αναγνώριση μα όλοι τον αναγνωρίζουν , που είναι απλός και λιτός μα όλοι τον υμνούν .Ακόμα και οι εχθροί του , ακόμα και αυτοί που τον ζηλεύουν .

Σαν κοινότητα (ναι είμαστε κοινότητα) είχαμε τέτοιους ανθρώπους ανάμεσα μας.
Είχαμε τέτοιους συμπαίχτες , όπου όταν έβγαζαν άρθρο «στριμωχνόμασταν» να το διαβάσουμε, ή όταν εμφανίζονταν στην μάχη έφτιαχνε η ψυχολογία μας .

Και μου λείπουν αυτά τα παλικάρια . Γιατί μέσα σε εισαγωγικά πάντα για τα πλαίσια ενός παιχνιδιού αυτά τα παιδιά ήταν το πρότυπο του νέου , η ελπίδα του μέσου παίκτη , και ο σεβασμός του παλιού . Αυτά τα παλικάρια ήταν η ένωση ,ο συνδετικός κρίκος μας . Αυτός που παραδεχόμασταν όλοι μας , αυτός που χρησιμοποιούσε μόνο το εμείς και όχι το εγώ .

Πάλι γυρίζω στα παλιά θα μου πείτε , με άθελα μου έχω συνδυάσει μια εποχή ενότητας και ηρεμίας στην κοινότητα λόγω αυτών των παιδιών .
Όπου, ναι , και αυτοί σχολιάστηκαν , απομυθοποιήθηκαν μεμονωμένα αλλά ήταν μια κοινότητα εκεί να στηρίξει και να μαζέψει τα κομμάτια τους. Και όταν έφυγαν , ή σταμάτησαν ή σώπασαν , σταμάτησε να λειτουργεί και μια κοινότητα μαζί τους.

Πρέπει να βρούμε πάλι τέτοια παιδιά ανάμεσα μας. Πρέπει να αφήσουμε χώρο να αναδειχθούν , και όχι με την μετριότητα μας να καταπιέζουμε και να περιθωριοποιούμε .

Θέλει παλικαριά για να αποδεχθείς την μετριότητα σου , την αδυναμία να εμπνεύσεις και να οδηγήσεις , να μαζέψεις κόσμο γύρω σου να σε ακούσει

Και ίσως αυτό να είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε όλοι μας .Το πρώτο μάθημα που πρέπει να πάρουμε για να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας και να απολαύσουμε στην πραγματική του διάσταση το παιχνίδι , ως παιχνίδι .

+ατλας speaking.