Join the new world

Η Κίνα εκτός από σημαντική e-χώρα και παράγοντας διαμόρφωσης εξελίξεων στο eRepublik, τυχαίνει να είναι επίσης μια ανερχόμενη δύναμη στον real κόσμο' πολιτικά, στρατιωτικά και κυρίως οικονομικά.
Επειδή πέραν των άλλων είναι επίσης μεγάλος και αξιόπιστος εταίρος στην ελληνική προσπάθεια ανασυγκρότησης - θα καταστεί δε πολλαπλάσια μεγαλύτερος κατά την επόμενη διετία - και επειδή φαίνεται να υπάρχει κάποια έλλειψη πληροφόρησης σχετικά με αυτήν, η Επιθεώρηση Chaos-Excavations παρουσιάζει ένα εκτεταμένο αφιέρωμα στην σύγχρονη ιστορία της, προκειμένου να υπάρξει καλύτερη κατανόησή της.







ΚΙΝΑ - ΖΩΝΤΑΣ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Ο χαρακτηρισμός του τίτλου του θέματος αποδίδεται από τον πληθυσμό της Καθάης - με ιδιόμορφη σκωπτική διάθεση - στις περιόδους που μεσολαβούν ανάμεσα στην πτώση μίας Αυτοκρατορικής Δυναστείας και την ανάρρηση μιας άλλης.
Ο μέσος Κινέζος έχοντας συναίσθηση του χρονικού βάθους της ιστορίας της χώρας του, δύναται να σαρκάζει την καθαυτό υπόσταση των αναρχικών ή αυταρχικών μεσοβασιλειών δηλώνοντας ότι «μας έτυχε να ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς».
Η ίδια η διατύπωση αυτής της έκφρασης εμπεριέχει την απόλυτη βεβαιότητα ότι τα πράγματα ενίοτε διαταράσσονται μέσα στην ροή της ιστορίας, σύντομα όμως αποκαθίστανται στην παραδεδεγμένη τάξη.
Θα μιλήσουμε λοιπόν για τους τρέχοντες «ενδιαφέροντες καιρούς» της Κινεζικής Αυτοκρατορίας και ιδιαιτέρως για το σημείο καμπής, όταν εγκαταστάθηκε η νέα βασιλεύουσα δυναστεία. Το σημείο αυτό εντοπίζεται στα γεγονότα του 1976, λίγο μετά τον θάνατο του Μάο Τσε Τούνγκ.
Τότε, ηττήθηκε η αριστερή πτέρυγα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας της οποίας ηγείτο η χήρα του Τσιάνγκ Τσινγκ και πήρε την εξουσία ο παλιός του σύντροφος και αντίπαλος Τένγκ Χσιάο Πίνγκ.

Τα γεγονότα του 1976 στην Κίνα είχαν καθοριστική επίδραση στην εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας. Στην πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου, είχε επί 50 περίπου χρόνια κυριαρχήσει η προσωπικότητα του Μάο Τσε Τουνγκ. Στην πραγματικότητα ο Μάο σπάνια είχε πλήρη εξουσία. Συχνά πίσω από τους φανταχτερούς τίτλους του κρυβόταν η ουσιαστική του απομάκρυνση και απομόνωση από την πανίσχυρη γραφειοκρατία του κόμματος. Με θαυμαστή όμως επιμονή και ικανότητα κατόρθωνε πάντοτε να επανακάμπτει στην ηγεσία.
Η καταπληκτική αυτή καριέρα, θυμίζει εν πολλοίς την αντίστοιχη του πρώτου ιστορικού αυτοκράτορα της χώρας, του Σε Χουάνγκ Τι, ο οποίος κυβέρνησε από το 247 έως το 210 Παλαιάς Χρονολόγησης.
Και λέμε του πρώτου ιστορικού αυτοκράτορα, γιατί n Κινεζική προφορική παράδοση αναφέρεται στους μυθικούς Πέντε Πρώτους Μεγάλους Αυτοκράτορες της 3ης π.χ. χιλιετίας στους οποίους αποδίδεται η ανακάλυψη όλων των τεχνών και η θεμελίωση του πολιτισμού.

Ο Σε Xουάvγκ Τι όμως είναι μία ιστορική προσωπικότητα της οποίας οι πολιτικές και κοινωνικές επιλογές εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να εφαρμόζονται στην Κίνα. Αποκάθαρε με απόλυτο τρόπο την Κινεζική σκέψη από επί αιώνες συσσωρευμένα σχόλια επί σχολίων, καίγοντας όλα τα μέχρι τότε γραφέντα έργα. Διασώθηκαν μόνον το Βιβλίο των Αλλαγών, το Ι Τσινγκ, από την Κομφουκιανή φιλοσοφική σχολή και το Βιβλίο της Ατραπού, το Τάο Τε Τσινγκ, από την αντίστοιχη του Λάο Τσε. Με ανάλογη βιαιότητα μεθόδευσε ο Μάο Τσε Τουνγκ τις μορφωτικές επαναστάσεις του, καίγοντας όμως και τους συγγραφείς μαζί με τα βιβλία τους…
Ο Σε κωδικοποίησε τους νόμους, τυποποίησε τα μέτρα και τα σταθμά και συγκρότησε τον τρόπο γραφής σε ενιαίο σύστημα. Παρόμοια ο Μάο καθιέρωσε νέους λειτουργικότερους θεσμούς στη διοίκηση και εγκαινίασε την προσπάθεια εισαγωγής του λατινικού αλφαβήτου.
Ο Σε, προκειμένου να καταπολεμήσει την πείνα που μάστιζε τον λαό όταν ανέβηκε στην εξουσία, αναδιοργάνωσε την γεωργική παραγωγή και έδωσε προτεραιότητα στους χωρικούς έναντι των εμπόρων που ευνοούντο από το προηγούμενο καθεστώς. Πέτυχε στην προσπάθειά του αφού όμως εκτελέστηκαν δεκάδες χιλιάδες αντιδρώντων. Παρόμοια ο Μάο οργάνωσε μία αγροτική και κοινωνική μεταρρύθμιση n οποία εκσυγχρόνισε την παραγωγή, σύμφωνα όμως με τα επίσημα στοιχεία κόστισε την ζωή σε 2.000.000 ανθρώπους από το 1949 έως το 1952. Οι ανεπίσημες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό αυτό στα 14.000.000.
Ο Σε μετακινούσε ολόκληρους πληθυσμούς προκειμένου να εξυπηρετήσει την πολιτική του εποικισμού των εγκαταλελειμμένων εδαφών, την πραγματοποίηση μεγάλων έργων όπως η κατασκευή του Σινικού τείχους ή και την απλή πολιτική εξουδετέρωση των αντιπάλων του. Ο Μάο αφού έστειλε στα εργοστάσια τους διανοούμενους και τους γραφειοκράτες και έβαλε πρώnν εργάτες να διδάσκουν στα σχολεία, δεν δίστασε να εξαναγκάσει τους ίδιους τους ερυθροφρουρούς του να πάνε στα χωράφια ώστε να τους πειθαρχήσει και να εξαλείψει την παντοδυναμία τους.

Ο Μάο Τσε Τουνγκ όπως και ο Σε Χουάνγκ Τι δεν ήσαν πραγματικοί μεταρρυθμιστές ηγεμόνες. Η δουλειά τους ήταν n ανασυγκρότηση με απολυταρχικό τρόπο, οικονομιών και κοινωνιών οι οποίες είχαν φθαρεί πέρα από κάθε δυνατότητα θεραπείας. Κατόπιν ακολούθησαν οι πραγματικοί ιδρυτές δυναστειών όπως ο Λιέου Τσι, πρώτος από τους Χαν το 202 π.χ. και ο Τένγκ Χσιάο Πινγκ το 1976 ν.χ. Αυτοί σταθεροποίησαν τα επιτεύγματα των σιδηρών προκατόχων τους και δημιούργησαν καθεστώτα προορισμένα να διαρκέσουν.

Καταδείξαμε ως τώρα, τα επαναλαμβανόμενα πολιτικά και πολιτιστικά πρότυπα τα οποία χαρακτηρίζουν τον τρόπο εξέλιξης των πραγμάτων στην Κίνα. Ακολούθως θα δούμε τα ίδια τα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας της.

Εδώ συνιστάται η ακρόαση του "Η μοναξιά του Βασιλιά" από τον "Αλέξανδρο" του Σταμάτη Σπανουδάκη.

Ο τελευταίος Αυτοκρατορικός Οίκος στην Κίνα ήταν εκείνος των Τσ’ινγκ και κράτησε από το 1644 έως το 1912 Νέας Χρονολόγησης.
Επρόκειτο για μία δυναστεία που συγκροτήθηκε από τους κατακτητές Μαντσού. Το καθεστώς τους άρχισε να αποσταθεροποιείται από τον 18ο αιώνα λόγω της εχθρότητας του Κινέζικου πληθυσμού και της σταδιακής επίδρασης της επαφής με τη Δύση. Προσπαθώντας να μειώσουν την επιρροή των ξένων υπέστησαν αλλεπάλληλες ταπεινωτικές ήττες που τους οδήγησαν σε ανυποληψία. Με βάση την κινεζική λογική η Δυναστεία είχε χάσει την εύνοια του Ουρανού.

Καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο «Πόλεμος του Οπίου» το 1840, όταν τα αμερικανικά και τα βρετανικά πολεμικά πλοία εξανάγκασαν την κυβέρνηση να δεχτεί την ελεύθερη διακίνηση του ναρκωτικού μέσω της Καντώνας.
Κατόπιν τούτου και για περισσότερο από μισό αιώνα n Κίνα διαμοιραζόταν σταδιακά μεταξύ των Δυτικών δυνάμεων, της Ρωσίας, των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας.
Παρά την απόπειρα εκσυγχρονισμού του αυτοκράτορα Κουάνγκ Χσού, ο πόλεμος των Μπόξερ που προκάλεσε n θεία του και αντιβασίλισα Τσε Χσι οδήγησε στην άτυπη αλλά ουσιαστική κατοχή της χώρας. Πέθαναν και οι δύο το 1908. Το 1911 μια εξέγερση υπό την ηγεσία του μεγάλου ιδεαλιστή διανοουμένου Σουν Γιατ Σεν σάρωσε τα οχυρά των Μαντσού. Ο αντιβασιλέας υποχρεώθηκε σε παραίτηση και στις 12 Φεβρουαρίου του 1912 ο οίκος των Τσ’ινγκ απεποιήθει τα δικαιώματά του επί του θρόνου.

Επί 20 χρόνια το κράτος έτρωγε τις σάρκες του.
Από την μία πλευρά υπήρχαν οι αδιάκοπες συγκρούσεις των τοπικών Αρχόντων του Πολέμου. (Αξίζει να διαβάσει κανείς την υπέροχη τριλογία της Περλ Μπακ για την περίοδο αυτή). Από την άλλη η γενικευμένη τριπλή εμφύλια σύρραξη μεταξύ του εθνικιστικού Κουόμιτανγκ του Τσανγκ Κάϊ Σεκ, των στρατιωτικών δυνάμεων του Κομμουνιστικού Κόμματος και της επίσημης κυβέρνησης του Πεκίνου η οποία καταργήθηκε μόλις το 1928.
Προσθέτοντας σε όλα αυτά την Ιαπωνική απειλή αντιλαμβάνεται κανείς τη δεινή θέση της Κίνας.

Η πρώτη εισβολή των Ιαπώνων έγινε το 1931 στην Μαντζουρία. Τον Ιούλιο του 1937 άρχισε ο ολοκληρωτικός πόλεμος. Τούτο οδήγησε στην καθολική αποδοχή της ηγεσίας του Τσανγκ Κάϊ Σεκ, ακόμη και από τους κομμουνιστές. Παρετάχθησαν έτσι 1.788.000 άνδρες, απέναντι σε 800.000 Γιαπωνέζους. Οι τελευταίοι όμως διέθεταν σύγχρονη συγκρότηση, άριστο εξοπλισμό, τεθωρακισμένα, αεροπορία και απίστευτη σκληρότητα η οποία λειτουργούσε ως ένα επί πλέον όπλο ψυχολογικού πολέμου. Μόνον κατά την κατάληψη της Σαγκάης εκτελέστηκαν δεκάδες χιλιάδες πολίτες. Η χρόνια έλλειψη πολεμικού υλικού έφερε πολλές φορές σε απελπιστική θέση τον Κινεζικό στρατό. Η λύση δόθηκε μόνον με την συνολική συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, το 1945.

Ακολούθησε n μετεωρική άνοδος του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Μάο Τσε Τουνγκ.
Το 1931, ο Κόκκινος Στρατός αριθμούσε στις τέσσερις στρατιές του περίπου 65.000 μαχητές. Ένα μέρος του ήταν εξοπλισμένο με τυφέκια, αλλά οι περισσότεροι στρατιώτες διέθεταν μόνον λόγχες από μπαμπού. Τότε ιδρύεται και η πρώτη σοβιετική δημοκρατία στο Ζουιτσίν με πρόεδρο τον Μάο. Η απόπειρα αυτή συντρίβεται στρατιωτικά και κάτω από την ηγεσία του τελευταίου ξεκινά η αποκληθείσα Μεγάλη Πορεία. Εκατό χιλιάδες άνθρωποι βαδίζουν επί 368 ημέρες για 12.000 χιλιόμετρα, από το Κιανγκσί στο Σενσί. Μόνον 20.000 από αυτούς φθάνουν ως εκεί. Η απέραντη βαλτώδης έκταση, η "χορταρένια θάλασσα», περιβάλλεται από ψηλά απόκρημνα βουνά γεμάτα ευρύχωρες σπηλιές. Εκεί εγκαθίσταται η δημοκρατία του Γενάν.
Το κρατίδιο αυτό πετυχαίνει να επιδείξει τόσο προς την υπόλοιπη Κίνα όσο και προς τους διανοουμένους του εξωτερικού που το επισκέπτονται, ένα πρόσωπο επιτυχίας, έναν χώρο ασφάλειας και τάξης, μία Πολιτεία όπου οι στρατιώτες ξαναγίνονται αγρότες και εκπαιδεύονται στην σύγχρονη γεωργία αλλά και την διοίκηση. Ταυτόχρονα εξελίσσεται μία πραγματική κοσμογονία στα γράμματα και τις τέχνες. Με την έναρξη της Ιαπωνικής εισβολής το 1937, ο Κόκκινος Στρατός συνεισφέρει στον κοινό αγώνα περίπου 100.000 άνδρες. Παρ' όλες τις απώλειές του, το 1943 διαθέτει ήδη 600.000 μαχητές.

Μετά την αποχώρηση των Γιαπωνέζων, ξαναρχίζει το καλοκαίρι του 1946 ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ κομμουνιστών και Κουόμιτανγκ. Αρχικά ο Κόκκινος Στρατός υφίσταται απανωτές ήττες. Τον Μάρτιο του 1947 ο Μάο υποχρεώνεται να εκκενώσει ακόμη και την πρωτεύουσά του, το Γενάν.
Ο λαός όμως έχει κουραστεί από τον παρατεταμένο πόλεμο και την διαφθορά της κυβερνητικής παράταξης.
Παρά τις νίκες του ο Τσανγκ Κάϊ Σεκ βλέπει την ισορροπία των δυνάμεων να αλλάζει εις βάρος του.
Το 1945 ο ίδιος διέθετε 3.700.000 άνδρες και ο Μάο 850.000. Στα μέσα του 1949 ο Κόκκινος Στρατός βρίσκεται με 4.000.000 μαχητές έναντι 1.500.000 που απέμεναν στο Κουόμιτανγκ.
Στις 25 Μαρτίου αυτού του έτους ο Μάο Τσε Τουνγκ μπαίνει θριαμβευτικά στο Πεκίνο. Ο Τσανγκ Κάϊ Σεκ αναγκάζεται να καταφύγει στην Φορμόζα.
Την 1η Οκτωβρίου του 1949 ο Μάο προσωπικά, ανακηρύσσει από τις πύλες των Αυτοκρατορικών Ανακτόρων του Πεκίνου την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.

Η άσκηση της εξουσίας δεν στάθηκε εύκολη υπόθεση για τον καινούργιο ηγεμόνα. Μέσα στο κόμμα του υπάρχουν πανίσχυρες φατρίες και λίγες είναι φιλικές προς τον ίδιο. Η γεωργία είναι κατεστραμμένη, η βιομηχανία ανύπαρκτη και ο εξωτερικός παράγων σαφέστατα εχθρικός. Ακόμη και η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση είναι επιφυλακτική.
Ωστόσο ο Στάλιν αναγκάζεται να αναγνωρίσει το νέο καθεστώς από τις 2 Οκτωβρίου. Θα χρειαστούν όμως μακρόχρονες διαπραγματεύσεις για να φτάσει στην Κίνα η πρώτη Σοβιετική βοήθεια. Στο μεταξύ και έως το τέλος του 1949 άλλες 16 χώρες μεταξύ των οποίων n Μεγάλη Βρετανία και το Ισραήλ προχωρούν σε αναγνώριση της Λαϊκής Κυβέρνησης.
Ο πόλεμος της Κορέας εξασφαλίζει τα νώτα της Κίνας τόσο απέναντι στον Δυτικό όσο και στον Σοβιετικό παράγοντα, παρά τα προβλήματα που δημιούργησε στις διεθνείς της σχέσεις.

Αναφερθήκαμε ήδη στο λουτρό αίματος που κόστισε η αναμόρφωση στον γεωργικό τομέα και η σφαγή αντιφρονούντων που ονομάστηκε «πόλεμος ενάντια στην γραφειοκρατία, την διαφθορά, την φοροδιαφυγή και τις καταχρήσεις». Έτσι λύθηκε το ζήτημα της επιβολής πάνω στον λαό. Απαιτήθηκαν 16 χρόνια προκειμένου να υπάρξει παρόμοια επιβολή πάνω στο Κόμμα.
Το 1959 μετά από την έξαρση των δυσκολιών στην οικονομία και την εξωτερική πολιτική λόγω της ρήξης με τον Κρουτσώφ, η Κεντρική Επιτροπή εξαναγκάζει τον Μάο Τσε Τουνγκ σε παραίτηση από την προεδρία της Δημοκρατίας. Τον αντικαθιστά ο Λιού Σάο Σι με την εντολή να προχωρήσει σε οικονομική αναπροσαρμογή και στροφή στην παραγωγή καταναλωτικών αγαθών και ιδιαίτερα τροφίμων.
Η σχετική αποτυχία των αλλαγών ευνοεί την επάνοδο του Μάο, ο οποίος αρκετά πρόωρα είχε χαρακτηριστεί ως πολιτικά νεκρός.

Προς το τέλος του 1965 οι Ερυθροφρουροί εξαπολύονται εναντίον κάθε πράγματος ή προσώπου που οι ίδιοι κρίνουν ως επιζήμιο και άχρηστο. Ζητούν «την επιστροφή στους μαγευτικούς και καθαρούς ουρανούς της περιόδου του Γενάν». Κόσμος σέρνεται και μαστιγώνεται στους δρόμους και γέροντες διαπομπεύονται και υποχρεώνονται να φωνάζουν ότι απεχθάνονται τον εαυτό τους επειδή δεν κατάλαβαν την σκέψη του Μάο.
Με εντολή του Λιν Πιάο, υπουργού Άμυνας του καθεστώτος, ο στρατός καταλαμβάνει τον Ιούνιο του 1966 τις εφημερίδες, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και το πρακτορείο ειδήσεων «Νέα Κίνα». Πιστά στρατεύματα στέλνονται στις επαρχίες για να επιβάλλουν τις απόψεις της «Μορφωτικής Επανάστασης» σε όσες φρουρές δεν την υποστηρίζουν.

Μέχρι το 1968 ο Λιού Σάο Σι και n υπ' αυτόν ηγεσία εκκαθαρίζονται. Μόλις κρίνεται απαραίτητο, ο στρατός μαζεύει και στέλνει στα χωράφια τους Ερυθροφρουρούς για να βοηθήσουν στην συγκομιδή και να ακολουθήσουν νέες καριέρες ως εργάτες γης.
Αφού εξαφάνισαν από τα βιβλιοπωλεία τον Σαίξπηρ και τον Γκαίτε και έκλεισαν την παραδοσιακή κινεζική όπερα, αφού η σύζυγος του Μάο η τρομερή Tσιάvγκ Τσινγκ τους υποσχέθηκε ότι η παλιά γενιά θα αποσυρθεί και ο πρόεδρος θα εμπιστευθεί σε αυτούς την Νέα Κίνα, δοκιμάζουν οι ίδιοι το φάρμακό τους. Την ίδια εποχή που n Καθάη πραγματοποιεί την πρώτη της θερμοπυρηνική έκρηξη, ο Μάο Τσε Τουνγκ φθάνει στο απόγειο της εξουσίας του.
Τρία χρόνια αργότερα οι συναντήσεις των Εθνικών Ομάδων πινγκ - πονγκ Κίνας και ΗΠΑ αποδίδουν τους διπλωματικούς τους καρπούς. Η Κίνα γίνεται στις 26 Οκτωβρίου του 1971 δεκτή στα Ηνωμένα Έθνη καταλαμβάνοντας αμέσως μία θέση μεταξύ των 5 μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, ενώ παράλληλα αποβάλλεται n Ταϊβάν του Τσανγκ Κάϊ Σεκ. Λίγο νωρίτερα ο Αμερικανός πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον είχε ανακοινώσει ότι θα επισκεφθεί το 1972 το Πεκίνο.

Εδώ επιβάλλεται μια παύση, με συνοδεία τις νότες του Τζιάκομο Πουτσίνι για την σκληρή Κινέζα πριγκίπισσα την "Τουραντώ", προκειμένου να ακολουθήσει η επόμενη πράξη του δράματος.

Προηγουμένως, αναφερθήκαμε στην Τσιάνγκ Τσινγκ n οποία έταξε στους ερυθροφρουρούς την κληρονομιά του Μάο. Η περί ης ο λόγος κυρία, ήταν η πρώην ηθοποιός Λαν Πινγκ. Ως καλλιτέχνης δεν υπήρξε ιδιαίτερα επιτυχημένη, είχε κάνει όμως μεγάλη καριέρα στις κλίνες και τα θυλάκια των εμπόρων του Τιεντσίν.
Το 1939 μετέφερε τις δραστηριότητές της στο Γενάν, όπου γοήτευσε τον ίδιο τον πρόεδρο. Ο Μάο την ερωτεύθηκε τόσο ώστε εξεβίασε παντοιοτρόπως την υπόλοιπη ηγεσία του Κόμματος προκειμένου να του επιτραπεί να την παντρευτεί. Κατόπιν απέπεμψε την γυναίκα του και σύντροφό του στην Μεγάλη Πορεία και πήρε σε τέταρτο γάμο την Tσιάvγκ Τσινγκ.

Η εμπαθής αυτή γυναίκα αποπειράθηκε 14 φορές από το 1949 ως το 1960 να μπει στην Κεντρική Επιτροπή και δεν έγινε δεκτή. Το 1965 με τις ευλογίες του Μάο και του Λιν Πιάο ανέλαβε την διεύθυνση των Ερυθροφρουρών. Κάτω από τις οδηγίες της καταστράφηκαν χιλιάδες αριστουργήματα της παραδοσιακής τέχνης της Κίνας και σκοτώθηκαν διανοούμενοι, ηθοποιοί, συγγραφείς και άλλοι καλλιτέχνες.
Το 1969, όταν το ένατο Συνέδριο επικυρώνει τις πράξεις της Μορφωτικής Επανάστασης, η ίδια ως υπεύθυνη της Καθοδηγητικής της Επιτροπής ζει τον προσωπικό της θρίαμβο. Ήδη κατέχει την έβδομη θέση στην ιεραρχία του κράτους και διάσημοι Βρετανοί σινολόγοι προβλέπουν ότι αυτή είναι η πραγματική κληρονόμος του σκήπτρου του Μάο.
Ο Αντρέ Μαλρώ την χαρακτηρίζει Κινέζα Γκρέτα Γκάρμπο και διατείνεται ότι ο Μάο Τσε Τουνγκ "είχε την ιδέα να προσφέρει στην λιγάκι μαραμένη σύζυγό του τον νέο τύπο εξουσίας που ο ίδιος επινόησε".

Σίγουρα δεν έμεινε ιδιαίτερα ευχαριστημένη όταν οι στρατιώτες του Λιν Πιάο έστειλαν τα τρομερά παιδιά της στα ριζοχώραφα. Ήταν λάθος της όμως n προσπάθεια να οδηγηθεί ο πολύτιμος αυτός στρατηγός στην δυσμένεια, την εξουθένωση και την καταστροφή.
Τις επιθέσεις εναντίον του τις ξεκίνησε ο Βάνγκ Χούνγκ Βέν, παλιός της γνώριμος και συνεργάτης. Τα πράγματα όμως σοβάρεψαν όταν στους επικριτές του πανίσχυρου ως τότε υπουργού Αμύνης προστέθηκε κατά την διάρκεια του 10ου Συνεδρίου του Κόμματος ο πρωθυπουργός Τσου Εν Λάϊ.
Την 13η Σεπτεμβρίου του 1971 κατέπεσε ένα κινεζικό μεταγωγικό αεροπλάνο μόλις πέρασε τα σύνορα της Σοβιετικής Μογγολίας. Μετέφερε τον δραπέτη στρατηγό Λιν Πιάο ο οποίος κατηγορείτο ότι τον Μάρτιο του ιδίου έτους προσπάθησε να κινήσει πραξικόπημα και στις 8 Σεπτεμβρίου οργάνωσε απόπειρα δολοφονίας κατά του Μάο Τσε Τούνγκ.
Αλήθεια n ψέματα, είτε κατά συνείδηση συνωμότης είτε εξαναγκασμένος σε συνωμοσία είτε ακόμη καταδολιευμένος αθώος, ο ουσιαστικός υπεύθυνος της νίκης της Μορφωτικής Επανάστασης και της επανόδου του Μάο στην εξουσία ήταν πολύ βολικά νεκρός και οι συνεργάτες του υπό καταδίωξη.

Τα πράγματα όμως έμελλαν να εξελιχθούν διαφορετικά από τους σχεδιασμούς της αριστερής πτέρυγας.
Μόλις έγινε αντιληπτή n απουσία του Λιν Πιάο από το προσκήνιο, ο διεθνής τύπος άρχισε να παρουσιάζει σενάρια αντικατάστασης του Μάο Τσε Τουνγκ από τον Τσου Εν Λάϊ. Ο τελευταίος είχε κατακτήσει τον τίτλο του καταξιωμένα "σκληρού", που ως εκ τούτου δύναται να φέρεται ως μετριοπαθής.
Αντίθετα ο Μεγάλος Τιμονιέρης είχε συνδεθεί με το αίμα 50.000.000 περίπου νεκρών όλα αυτά τα χρόνια, αριθμού μεγάλου ακόμα και για τα ιστορικά και τα πληθυσμιακά δεδομένα της Κεντρικής Αυτοκρατορίας.
Κύρια ευθύνη απεδίδετο στην ίδια την Τσιάνγκ Τσινγκ και το επιτελείο της. Εκ του ιδίου του λόγου της κυριαρχίας της, ήταν φυσικό η εσωτερική εξουσία να εξισορροπηθεί με την άνοδο της ισχύος της δεξιάς πτέρυγας της οποίας ηγείτο ο πάντοτε αποβαλλόμενος και αεί επανερχόμενος Τενγκ Χσιάο Πινγκ.

Πέρασαν όμως τέσσερα ακόμη χρόνια πριν να οδnγnθούν τα πράγματα στο σημείο κρίσης.
Η μακρόχρονη αδυναμία του Μάο Τσε Τουνγκ να ασκήσει ηγετικά καθήκοντα, δημιούργησε κενό εξουσίας αλλά και αδυναμία πλήρωσής του. Υπήρξαν ταραχές και τριγμοί του καθεστώτος. Ο θάνατος του Τσου Εν Λάϊ πυροδότησε τις εξελίξεις.
Η μεγάλη διαδήλωση που οργανώθηκε στην πλατεία Τιέν Αν Μεν τον Απρίλιο του 1976, εξανάγκασε τον Μάο να ονομάσει διάδοχό του τον Χούα Κούο Φενγκ κ