Join the new world

“Πώς θα επιθυμούσες να είναι η κοινότητά σου και τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις γι’ αυτό;”

Κοινότητα. Αυτή η συλλογικότητα ατόμων που συνλειτουργεί και αλληλεπιδρά σχηματοποιώντας μια αίσθηση ταυτότητας για τα μέλη της, Δεν υπάρχουν game mechanics για να την ορίσουν. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό που οι πολίτες του Νέου Κόσμου πρέπει να αντιληφθούν: το παιχνίδι το φτιάχνουμε εμείς! Το μόνο όριο είναι η φαντασία...

Συνήθως η κοινότητα ορίζεται σε επίπεδο χώρας. Όλοι οι παίκτες που έχουν επιλέξει να παίζουν με τα «χρώματα» μιας χώρας αυτοδικαίως συγκαταλέγονται στην αντίστοιχη κοινότητα, Αυτοδικαίως; Ίσως όχι, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για το εστιακό βάθος του όρου που παραμένει αγκιστρωμένο σε εθνικές σημαίες. Μιλάμε έτσι λόγου χάρη για την ελληνική κοινότητα του eRepublik. Αν και αυτό είναι ένα απόλυτα λογικό παράδειγμα, αποκρύπτει εντούτοις την πολλαπλότητα των επιπέδων στα οποία δύνανται να οργανώνονται και να δραστηριοποιούνται οι κοινότητες.

Είναι αυτή η μονοδιάστατη προσέγγιση που έχει φέρει την τριβή. Η ελληνική κοινότητα ειδικά είναι αμιγώς εθνική, δηλαδή δεν συμπεριλαμβάνει – ή συμπεριλαμβάνει ελάχιστους- παίχτες με διαφορετικό πραγματικό εθνικοπολιτιστικό περιβάλλον ως οργανικά μέλη της. Ίσως κερδίζει έτσι σε συνοχή, χάνει όμως συχνά επαφή με το γεγονός πως δεν είναι αυθύπαρκτη και πως το παιχνίδι δεν τελειώνει στα σύνορά της. Αυτή η εγωκεντρική εσωστρέφεια εγκλωβίζει και σταδιακά κατάτρωει τις δημιουργικές δυνάμεις που αναμφισβήτητα υπάρχουν.

Τι θα μπορούσε να γίνει;
> Περισσότερα διεθνή νέα στην τοπική αρθρογραφία,
> Περισσότεροι αναγνώστες διεθνούς αρθρογραφίας,
> Περισσότερες διεθνικές πρωτοβουλίες (προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται π.χ. εσχάτως η πρακτική ίδρυσης «παραρτημάτων» Μονάδων σε άλλες χώρες, ή διεθνείς συνεργασίες ομοϊδεατών από κόμματα ανά το Νέο Κόσμο για την από κοινού προώθηση της ατζέντας τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο).

Από την άλλη, ασφαλής διαπίστωση αποτελεί και το γεγονός πως είναι εκ προοιμίου αδύνατον να «ταιριάξουν τα χνώτα» όλων. Όσο καλή διάθεση και να υπάρχει διαβαθμίσεις στη συμβατότητα υφίστανται. Είναι επομένως εξίσου αντιπαραγωγικό να επιμένουμε να συναθροίζουμε σχεδόν δια της βίας παίχτες που, παρόλο που μοιράζονται τα «χρώματα» για τα οποία επέλεξαν να παίξουν, δεν είναι σε θέση να συνυπάρξουν. Η περιβόητη αυτή «ενότητα» υπήρξε σλόγκαν και εθνικός στόχος σε πάμπολλες προεκλογικές περιόδους εδώ στην eΕλλάδα. Η τάση ομογενοποίησης απαλείφει τις ιδιαιτερότητες, αντικαθιστώντας τες με στείρα, αποσκελετωμένα στερεότυπα, αδύναμα να γονιμοποιήσουν καινοτόμο σκέψη ή έστω να προσφέρουν την επίφαση διασκέδασης.

Τι θα μπορούσε να γίνει;
> Περισσότερες πρωτοβουλίες σε επίπεδο υπό-κοινοτήτων (κόμματα, μονάδες, κ.τ.ό.),
> Σφυρηλάτηση ιδιοσυγκρασίας αυτονομίας αλλά ταυτόχρονης ανοχής στη διαφορετικότητα.
> «Αποκαθήλωση» του «κράτους» ως τη μόνη εξουσιοδοτημένη οντότητα με εκτελεστικές δυνατότητες

Επομένως για να ξαναβρεί ο πολίτης του Νέο Κόσμου το ενδιαφέρον του και για να γίνουν οι κοινότητές μας πιο λειτουργικές και ζωηρές απαιτείται μια αναθεώρηση του κυριάρχου μοτίβου οργάνωσής τους, ώστε να λαμβάνονται υπόψην του και να αξιοποιούνται περισσότερα στοιχεία τόσο από τη μακροδομή όσο και τη μικροδομή αλληλεπίδρασης που προσφέρει το παιχνίδι.

Προσωπικά ως παίκτης θα μπορούσα να προσφέρω από το μετερίζι της αρθρογραφίας, καταθέτοντας ιδέες και προσπαθώντας να κινητοποιήσω ανθρώπους που εμφανώς μπορούν να "κινήσουν νήματα" με μεγαλύτερη ευχέρια. Ήδη μελετάω σχετικά συχνά τη διεθνή αρθρογραφία και ήδη συμμετέχω στην οργάνωση και λειτουργία δράσεων που διοργανώνει το κόμμα μου. Δεν είμαι τόσο εξωστρεφής όσο θα ήθελα, θεωρώ ωστόσο πως η ελληνική κοινότητα, παρόλες τις διενέξεις και τις αντιγνωμίες της, παραμένει από τις "ποιοτικότερες" του παιχνιδιού σε επίπεδο προσφοράς συγκυνήσεων και ευκαιριών για επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων.