Στον παράδεισο

Day 1,784, 03:17 • Published in Greece Greece • by Zi spiderwoman




Ισχνός, ταλαίπωρος. Γροθιές χαλαρές, χωρίς ίχνος αντίστασης. Γυρνάει στο πάρκο ψάχνοντας κάτι. Χώμα στεγνό. Δέντρα γυμνά. Πέτρες. Κεραίες ζαρωμένες στις κορυφές. Ο αέρας μόνο έχει τη δύναμη να τις κουνήσει. Δίνουν την εντύπωση πως αν ζαρώσουν λίγο ακόμη, θα τσακιστούν και θα πέσουν.
Κάποια στιγμή είχε δει κάτι, δεν θυμάται. Κάπως λεγόταν, φαγάνες ή δαγκάνες. Μάλλον το δεύτερο, όμως δεν ήξερε να μιλάει καλά και δεν μπορούσε να πει ποιά η διαφορά. Ό,τι κι αν ήταν, είχε χαθεί στο χώμα,όπως τα φύλλα. Δεν είχαν πια καμιά χρησιμότητα. Αυτός, δεν γνώριζε καν τι είναι.
Μάταιο. Ούτε βρέχει τελευταία. Πως να καθαρίσει την καμμένη γη από το καβούκι του; Έχει γίνει δεύτερο πετσί.
Ψάχνει κάτι. Οτιδήποτε. Μπα. Ούτε και σήμερα φαίνεται πως θα τους βρει. Μα είναι περίεργο, το πως τους είχε χάσει. Δεν είχε πάει και πολύ μακριά. Στο ίδιο πάρκο πάντα. Να, εκεί θυμάται, στη βρύση. Μα τώρα δεν υπάρχει ίχνος νερού. Ούτε και οι δικοί του. Κάθεται σε μια πέτρα. Θυμωμένος, οργισμένος. Αναρωτιέται αν και οι υπόλοιποι χαθήκανε. Ή μήπως τον είχαν παρατήσει εκεί επίτηδες. Φαγάνα ή δαγκάνα; Δεν ξέρει ποιά είναι η διαφορά και τρελαίνεται. Μα, τι σημασία έχει. Δεν είναι κανένας εκεί να του το εξηγήσει.
Οι κεραίες τσακίστηκαν τελικά. Πέσαν από μόνες τους κάποια στιγμή, όταν δεν είχαν πια καμιά πληροφορία να λάβουν. Άχρηστες, τις έφαγε το χώμα. Ή μήπως ήταν οι φαγάνες?
Όχι πολλή καιρό πριν, είχαν όλοι κεραίες. Εκεί στη βρύση δροσίζονταν και μάζευαν τροφή. Μιλούσαν ασταμάτητα και φτιάχνανε τον κόσμο. Το δικό τους κόσμο. Μετά ήρθαν οι φαγάνες και τους τάξανε τον Παράδεισο. Ψηλά στον ουρανό τον βλέπανε, σαν καρτ ποστάλ από το μέλλον. Μμμμ, θα φάμε καλά! λέγανε οι μεγαλύτεροι. Και οι μικροί τους πίστεψαν.
Αργά πια για να αντιδράσει, τώρα κατάλαβε πως όλα ήταν μια απάτη. Ο παράδεισος που θα γινόταν εκεί δεν ήταν γι' αυτόν και τους ομοίους του. Τι κορόιδο που είναι τελικά.
Και χωρίς κεραίες δεν μπορεί να φωνάξει. Χωρίς δαγκάνες δεν μπορείνα πιαστεί. Δεν έχει τίποτα να του προσφέρει το ξερό χώμα.
Περιπλανήθηκε λίγο ακόμα. Μια τελευταία προσπάθεια μήπως τους βρει. Τίποτα. Οι φαγάνες τα είχαν ισοπεδώσει όλα.
Το έργο του ΥΠΕΧΩΔΕ είχε μείνει στη μέση, λόγω οικονομικής κρίσης. Το πάρκο των ονείρων του έγινε ο τάφος του. Ο παράδεισος ήταν πολύ μακριά. Τι χαζός που ήταν που πίστεψε πως όλα αυτά γινόταν γι' αυτόν.
Βρήκε μια τρύπα και κουβαριάστηκε. Ένα μικρό μυρμήγκι, χωρίς κεραίες και δαγκάνες. Χωρίς μιλιά, χωρίς γροθιά να υψώσει στον ουρανό. Αυτό ήταν. Έμεινε εκεί χωρίς σκέψεις, περιμένοντας να τον φάει το χώμα.