Ανεμοστρόβιλος

Day 1,614, 05:08 • Published in Greece Greece • by stroumfita4

Έχει λευκές περίτεχνες πόρτες, ακαθόριστου μεγέθους και λευκά συρτάρια και ντουλάπια. Είναι χαοτικό, λαβύρινθος σωστός. Μπαίνεις και δε ξέρεις που θα βγεις. Καθε γωνίτσα και μια ανάμνηση, κάθε ντουλάπι και ένα πρόσωπο, κάθε συρτάρι και ένα συναίσθημα. Όλα όμως μπερδεμένα. Σαν πολλές κλωστές μαζί, χρωματιστές κλωστές, και ανάμεσα βελόνες, πολλές βελόνες. Σίγουρα αν προσπαθήσεις να τις ξεμπερδέψεις θα τρυπήσεις το δάχτυλο σου, θα πληγωθείς. Όταν πάλι κόβεις βόλτες εκεί μέσα, μπορεί να βρεθείς ξαφνικά σε σημεία σκοτεινά, αλλά κράτα τον αριστερό τοίχο και θα βρεις την έξοδο πάλι στο φωτεινό σημείο. Το έχω δοκιμάσει και πιάνει. Αν θέλει μπορεί να σε κρατήσει για πάντα, αν θέλει, πάλι μπορεί να μην σου επιτρέψει την είσοδο. Το φεις κοντρόλ είναι η φιλοσοφία του. Δεν υπάρχουν απλά και περίπλοκα, όλα έχουν το ίδιο μέγεθος σημασίας και δυσκολίας, εκεί μέσα όμως παίρνουν υπόσταση και νόημα. Από τον ενθουσιασμό στην απογοήτευση είναι ένα χαστούκι δρόμος, και από το μίσος στην αγάπη ένα πετάρισμα ματιών. Και κάπου εκεί στο κέντρο με τα αποθέματα, πολύ «χαχαχαχαχαχ» και πολύ μουχλιασμένο «μαζί». Δεν είναι όμως άρτιο, έχει ένα τεράστιο κενό, μοιάζει να κατάπιε το τρίγωνο των Βερμούδων. Ο χρόνος είναι δέσμιος στο μέρος αυτό. Ο δερβέναγας άφαντος, αυτός έχει το κλειδί του χρόνου, το κλειδί για τα συρτάρια, το κλειδί για τις πόρτες, είναι το κλειδί πασπαρτού. Αυτός ανοίγει, αυτός κλείνει. Για το μόνο ντουλάπι που έχω το κλειδί είναι αυτό με τα κλισεδάκια. Το ανοίγω, τα αναμασώ, και το κλείνω πάλι. Μόνο ένα πράγμα αχνοφαίνεται, αλλά μοιάζει να μην τερματίζει ποτέ. Μοιάζει με κοντέρ. Αλλά δεν είμαι σίγουρη. Νιώθω να μου χαμογελάει. Του ανταποδίδω.

Υ.Γ.: Έχει εγγύηση 25 χρόνια ακόμα.