ΜΙΚΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ

Day 1,602, 03:32 • Published in Greece Greece • by tompola

Μικρά πράγματα, καταστάσεις, ομορφιές της Ελλάδας που αγάπησα



Σ’ αυτό το άρθρο δεν θα δείτε να μιλάω για ηρωικούς άθλους των αρχαίων Ελλήνων, για αγώνες ή για λαμπρά οικοδομήματα. Θα αναφέρω μικρές χαρές της ζωής, μικρά περιστατικά τα οποία μόνο εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε πόσο αξίζουν.
Θα με συγχωρήσετε που τα περισσότερα έχουν να κάνουν με το Βόλο και το Πήλιο γενικότερα αλλά είμαι βολιώτης, αγαπώ τον τόπο μου, και μία διαφήμιση είναι καλό να την κάνουμε που και που!:Ρ


Αγάπησα….
Πρώτα και καλύτερα τον καταγάλανο ουρανό.. κοιτάζω ψηλά και αυτό που βλέπω είναι ένας ελληνικός ουρανός, τίποτα περισσότερο, και τίποτα λιγότερο

Την πανέμορφη θάλασσα.. την πίκρα που έχει φέρει στους Έλληνες αλλά και τις χαρές.. τον όμορφο ήχο της.. την δύναμή της και τη σκληρότητά της..



Το ελαφρύ θαλασσινό αεράκι του καλοκαιριού.. όταν η ζέστη είναι αφόρητη και έρχεται το αεράκι να σε ανακουφίσει.. πραγματικά ότι και να κάνω εκείνη την ώρα το σταματάω και απολαμβάνω αυτό το δώρο του Θεού..

Τα βουνά μας.. η άγρια ομορφιά τους.. η μεγαλοπρέπειά τους.. το ρυάκια.. τα πανέμορφα χωριά του Πηλίου.. τα καλντερίμια..



Τα τσιπουράδικα!!! Αυτά τα μικρά τραπεζάκια τοποθετημένα άγαρμπα πάνω στην ακτή, δίπλα ακριβώς όπου σκάει το κυματάκι.. οι σαρδελίτσες, η χωριάτικη, το χταποδάκι...

Ένα μικρό πιάτο φαί σε μία μικρούλα χαριτωμένη βεράντα μονοκατοικίας.. και παρτέρια με λουλούδια γύρω γύρω.. και πάλι το αεράκι να σε χτυπάει..

Μία φασολάδα πάνω στις Αγριόλευκες Πηλίου, στον «Λούκουλο».. με μπόλικο χιόνι τριγύρω αλλά μέσα η γνωστή ζεστασιά και αγαρμπίλα των βουνίσιων..

Ένα κάτασπρο εκκλησάκι σε ένα ξερονήσι..

Μία γιαγιάκα που σκουπίζει το πεζοδρόμιο…. δεν έχει πολλά λεφτά, αλλά θέλει να ζει με αξιοπρέπεια…

Οι όμορφες βόλτες στις Μηλιές, τη Μακρυνίτσα, την Πορταριά… τα γαϊδούρια στα καλντερίμια φορτωμένα με διάφορα πράματα…

Τα παιδιά στις αλάνες… σπάνιο φαινόμενο πλέον.. όλοι έχουν αποχαυνωθεί.. είδα όμως τις προάλλες καμιά δεκαριά παιδιά έξω να παίζουν μπάλα, κρυφτό.... αλήθεια σας λέω μου έφτιαξε τη μέρα..

Ο παππούλης που κάθεται στο παγκάκι και κοιτάζει με μάτια γεμάτα από εμπειρίες τη θάλασσα.. μετά από ώρα βάζει το χέρι στην τσέπη και πιάνει ένα κομπολόι

Τα καφενεία που χωράνε δε χωράνε 5-6 άτομα.. βλέπεις μέσα παππούδες να λένε ιστορίες για αγρίους, συμβάντα της ζωής τους, όμορφες στιγμές, άσχημες..

Οι παραδοσιακοί μας χοροί.. τα ξέφρενα κρητικά.. τα ποντιακά.. τα ηπειρώτικα..

Η μουσική μας.. και σου λέει ο άλλος «εγώ ακούω μόνο μέταλ»… κανένα πρόβλημα του λέω.. άκου τον χαρντροκά της Ελλάδας Ψαραντώνη!


…ο Μπιθικώτσης στο βάθος τραγουδάει «που ‘ναι τα χρόνια, τα ωραία χρόνια»…



Χιλιάδες μπορούν να γραφτούν.. καθένας τα βλέπει αλλιώς.. αλλά όλοι όταν τα ζούμε τα καταλαβαίνουμε.. τα νιώθουμε.. σαν να βιώνουμε ένα όνειρο που έγινε παλιά.. που ‘ναι τα χρόνια ρε παιδιά;