ο ρήγας ο τρανός, λεβέντης &ντερβίσης, καμάρι της Ανατολής & βδέλυγμα της Δύσης
vanzel papado
«Πόσο περίεργοι είναι οι άνθρωποι. Από τη μια δεν θέλουν να πουν καλή κουβέντα για τους συγχρόνους τους, για ανθρώπους με τους οποίους ζουν, και από την άλλη θεωρούν σπουδαίο να τους επευφημούν οι μεταγενέστεροι, τους οποίους ούτε είδαν ούτε θα δουν. Είναι σαν να λυπάσαι που οι προγενέστεροι δεν σε επαινούσαν» Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν, ΣΤ 18.
“…Ἡ μοίρα τῆς Ἑλλάδας ἀνάμεσα στά ἄλλα ἔθνη ἦταν ὅ,τι καί ἡ μοίρα τοῦ ποιητῆ ἀνάμεσα στούς ἄλλους ἀνθρώπους…”
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Ζήσαμε γύρω ἀπό τό Αἰγαῖο ἐπί χιλιετίες. Δαμάσαμε τή θάλασσα πρῶτοι στήν ἀνθρώπινη ἱστορία. Δημιουργήσαμε ὅ,τι ἀξίζει στή ζωή τοῦ εἴδους μας, τοῦ προσθέσαμε τό τελευταῖο sapiens. Θεμελιώσαμε πολιτεῖες εἰρηνικές καί πολεμικές, κατασκευάσαμε ὅσα δέν χωράει ὁ νοῦς οὔτε σήμερα… Τσακίσαμε τήν ἀσιατική ἀπειλή ξανά καί ξανά, φωτίσαμε μέ Ἑλλάδα ἀπρόσιτα ἐρέβη. Πήραμε τόν βάρβαρο καί μέ τή μακεδονική σάρισσα τόν πήγαμε στήν κατάσταση τοῦ πολίτη. Στή ρωμαϊκή παρακμή μπολιάσαμε μέ τό πνεῦμα μας τό χριστιανικό μήνυμα, ἁλώσαμε τήν Αὐτοκρατορία ἀπό μέσα, ὁρίσαμε τό Ὑψηλό μέ τέχνη ἰλιγγιώδη. Φωτίσαμε Σλάβους, Βούλγαρους, Ἄραβες, καθέναν πού ἐρχόταν νά ἱκετέψει ἤ νά ληστέψει γνώση καί πνεῦμα. Ἀντέξαμε καί τή φράγκικη λεηλασία καί κατάκτηση, ξαναγεννηθήκαμε.
Μετά ἦρθε τό Κτῆνος. Ἔσφαξε, ἔγδαρε, ἔκαψε, ἀνασκολόπησε… Ἔκανε ἀρμαθιές μέ αὐτιά, τοίχους μέ ἀνδρικά κεφάλια, κομπολόγια μέ γυναικεῖες ρῶγες, ἔστησε παντοῦ τά σύμβολα τοῦ 400χρονου ζόφου πού τόν λένε κάποιοι συγκατοίκηση. Κι ὅμως, βγήκαμε ἀπό τόν ὀθωμανικό τάφο, τοῦ κόψαμε τό εὐρωπαϊκό ποδάρι κι ἄν κάτι πήγαινε λιγάκι ἀλλιῶς πρίν 100 χρόνια, θά ξεβρωμίζαμε τήν ὑφήλιο ἀπό τή σιχαμερή του ὕπαρξη.
Κάπου ἐκεῖ, μέ τήν Καταστροφή, χάθηκε σχεδόν ἡ πνοή μέσα μας. Ἔσβησαν σιγά σιγά τά καντήλια στή Ρωσία, στήν Αἴγυπτο, στήν Πόλη… Τελευταία ἀναλαμπή στήν Πίνδο κι ἡ ἐλπίδα στ΄ ἄλλα τά βουνά… Σκοτωθήκαμε ὅμως μεταξύ μας, μισηθήκαμε μεταξύ μας, ληστευτήκαμε μεταξύ μας. Πάντα ἀπό τήν ἐδῶ μεριά τοῦ Αἰγαίου – μόνο μέ κεῖνο τό “μακρυνό” νησί νά μᾶς θυμίζει τήν ἀρχαία αἴγλη. Οὔτε ἐκεῖ πολεμήσαμε, οὔτε ἀλλοῦ πουθενά θέλουμε μήτε μάχη μήτε μνήμη. Πᾶνε καί οἱ καλλιτεχνικές παρηγοριές τῶν νέων μας δημιουργῶν, αὐτοί φύγανε, κανείς δέν τούς θυμᾶται. Μέσα στἠν παραισθησιογόνα παρακμή πληθαίνουν οἱ Πλήθωνες, οἱ γενιτσαραγάδες καί οἱ ψευδοπροφῆτες. Τό Κτῆνος πού μυρίζει τή σαπίλα μας, τώρα ἀπειλεῖ νά δρασκελίσει καί κατά δῶ μεριά. Ὥς τώρα μόνο ἀλυχτοῦσε καί μᾶς κατάφερνε καμμιά γρατζουνιά, ὅμως νιώθει πιά πώς τό λουρί του κόπηκε. Εἴμαστε μέ τήν πλάτη στόν τοῖχο, αὐταπάτες τέλος, περιθώρια τέλος, ἐφεδρεῖες τέλος. Ἤ θά νιώσουμε τούς προγόνους στίς φλέβες μας καί θά τούς τιμήσουμε ἐμπράκτως ἤ θά ἐξαφανιστοῦμε μέσα στή χαύνωση καί στήν καταισχύνη.
«Ο αληθινά ευτυχισμένος είναι ο ελεύθερος. Μιλώ για εκείνον που μήτε ελπίζει μήτε φοβάται τίποτα.»
Δημώναξ (Δημώνακτος Βίος, Λουκιανός Ζ΄, 20).
Ο Κύπριος φιλόσοφος Δημώναξ δεν είναι γνωστός. Τουλάχιστον όχι όσο ο συντοπίτης του, Ζήνων ο Κιτιεύς, ο ιδρυτής του Στωικισμού. Οι λόγοι είναι πολλοί. Κατ’ αρχάς ο Δημώναξ δεν ίδρυσε κάποιο φιλοσοφικό κίνημα, όπως ο Ζήνων, αλλά ακολούθησε την ήδη υπάρχουσα φιλοσοφία του Κυνισμού. Δεύτερον, η εποχή του (έζησε τον 1ο-2ο αιώνα μ.Χ.) δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο φιλοσοφικά.
Δεν υπάρχει η έκρηξη της φιλοσοφικής σκέψης των Προσωκρατικών και ο θάνατος του Σωκράτη έχει κάνει εμφανείς τις συνέπειές του με την ίδρυση των μεγάλων φιλοσοφικών σχολών (Κυνισμός, Επικουρισμός, Σκεπτικισμός, Στωικισμός). Στον Δημώνακτα δεν παραπέμπουν όπως στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ούτε υπομνηματίζουν. Δε θα γνωρίζαμε ούτε την παρουσία του, αν δεν υπήρχε ο Λουκιανός να γράψει τον βίο του. Ίσως να μην στοχαζόμασταν για την ελευθερία του, αν ο Νίκος Καζαντζάκης δεν επέλεγε να βάλει στον τάφο του το επίγραμμα:
«Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος».
Έτσι ξεκινάει η σχέση τους. Ο Καζαντζάκης είναι δεινός αναγνώστης, λάτρης των αρχαίων και της φιλοσοφίας. Διαβάζει το έργο του Λουκιανού που έχει μεταφράσει ο Κονδυλάκης. Η ιδέα της ελευθερίας του Δημώνακτος φαίνεται να είναι ελκυστική για τον Κρητικό λογοτέχνη. Το 1922 ξεκινάει να γράφει την «Ασκητική», όπου διαβάζουμε:
«Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή, μήτε θάνατος. Κοιτάζω την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα ερωτικά φαντάσματα να κυνηγιούνται, να σμίγουν, να γεννούν και ν΄ αφανίζουνται, και λέω: «Αυτό θέλω!»
Ο Δημώναξ, ο Κύπριος Κυνικός φιλόσοφος του 2ου μ.Χ. αιώνα ξεχάστηκε. Μαζί και η Κυνική φιλοσοφία, μία αξιοθαύμαστη στάση ζωής, ελεύθερη από τεχνητές συμβάσεις και φαινομενικές ανάγκες. Το επίγραμμα του Καζαντζάκη, αυτό που ο ίδιος επέλεξε να μας τον θυμίζει, είναι αυτό που και ο Δημώναξ θα ήθελε να κρατήσουμε από τη ζωή του. Μικρή σημασία έχει το ότι ο Καζαντζάκης δεν αναφέρει τον Κύπριο φιλόσοφο. Άλλωστε ούτε ο Δημώναξ θα επιθυμούσε κάτι τέτοιο. Ίσως ο Καζαντζάκης σεβόμενος την κυνική ζωή του Δημώνακτος, να τον απάλλαξε από μεταθανάτια φήμη. Ακόμα και οι Αστρονόμοι ονόμασαν έναν κρατήρα στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης «Δημώναξ», προς τιμήν του.
Είναι ευτυχία η ελευθερία; Όσο είμαστε υπόδουλοι των «αναγκών» μας δε θα το μάθουμε ποτέ.
Comments
απο τα καλύτερα άρθρα που έχουν γραφτεί εδώ μέσα, εδώ και χρόνια!
θα συμφωνησω. εξαιρετικο αρθρο!
Παίδες μην τρελαθούμε κιόλας,αυτά είναι έτοιμα και μεταφέρονται από τά πρωτότυπα, σαν αντιγραφή επικόλληση , τα βάζουμε και σε μια σειρά κι αυτό είναι όλο . Συγνώμη για την διαχρονικότητα της αλήθειας .
καταπληκτικο αρθρο, φιλτατε vanzel!
μπραβο σας για το οτι αναλυσατε την ενδοξη, ηρωικη αλλα και πολυπαθη ιστορια του ελληνικου πολιτισμου, αλλα και παραθεσατε τις ρησεις μεγαλων φιλοσοφων, οπως του δημωναξ/δημωνακτος, ο οποιος δεν ειναι δυστυχως πολυ γνωστος ή οσο γνωστος του αξιζει να ειναι.
επισης μου αρεσε που βαλατε ρησεις του φιλοσοφου-βασιλια (του μαρκου-αυρηλιου, ο οποιος ηταν αριστος στοχαστης, αλλα και μελος των στωικων φιλοσοφων), του μεγαλου οδυσσεα ελυτη, του ποιητη της ανθρωπινης ψυχης, τον καζαντζακη, και μαζι με αυτον, μας συνδεσατε με τον δημωναξ...
ευγε, μονο μπραβο εχω να σας πω για το εξαιρετικο σας αρθρο, το οποιο ωθει τον αναγνωστη στον στοχασμο, και στην λογικη.
συνεχιστε ετσι, θα ηθελα να δω και αλλα τετοια αρθα απο εσας στο κοντινο μελλον.
Παίδες μην τρελαθούμε κιόλας,αυτά είναι έτοιμα και μεταφέρονται από τά πρωτότυπα, σαν αντιγραφή επικόλληση , τα βάζουμε και σε μια σειρά κι αυτό είναι όλο . Συγνώμη για την διαχρονικότητα της αλήθειας .
Ναπολέων Λαπαθιώτης, Επίγραμμα του “Κώτσου”…
Κώτσος, ο ρήγας ο τρανός, λεβέντης και ντερβίσης,
καμάρι της Ανατολής και βδέλυγμα της Δύσης,
σκεφθείς ότι, μετ’ ου πολύ, μέλλει να μπει στην Πόλη,
(έτσι, τουλάχιστον, δηλούν οι χασικλήδες όλοι…)
κι ιδών την Πόλην Κών/πολιν να γράφουν στας ‘ειδήσεις’,
και προσπαθών και εις αυτό ν’ αρμονισθεί επίσης,
θέλησε συντομότερα να γράφεται κι εκείνος,
και τ’ όνομά του συνταμών, καλείται τώρα: Κ/τίνος…
14/2/1922
Στωικισμός.
Δύσκολο πράγμα.
Όσο δύσκολο είναι για κάποιον άνθρωπο να δαμάσει τα πάθη και τα ζωώδη ένστικτα του.
Αλλά πολλές φορές σκέφτομαι.
Τι θα ήταν ένας άνθρωπος χωρίς πάθη και χωρίς ένστικτα;
«Θεός»;
Και στην τελική, αν (όλοι) αποδεχτούμε τη ζωή χωρίς πάθη και τους πειθαναγκασμούς που μέσω αυτών τα ικανοποιούμε θα γίνουμε όντως «Θεοί» ή απλώς μια ομάδα ζώων που περιμένει ένα τυχαίο γεγονός για να εξαφανιστεί από αυτό που ονομάζουμε ύλη, γη, φθαρτή ζωή;
Η εξέλιξη που έρχεται μέσω του πειθαναγκασμού των συστημάτων που δημιούργησε η ανθρωπότητα δίνει τροφή για να προχωρήσει παραπέρα. Να δώσει τη μάχη για να καλύψει ζητήματα όπως η συνέχεια της ανθρωπότητας κ.α.
Άνθρωποι όπως ο Μάρκος Αυρήλιος σίγουρα για τη εποχή τους ήταν σκεπτόμενοι άνθρωποι, αλλά και ο ίδιος πέτυχε πολλά στη διάρκεια της φθαρτής του ζωής χρησιμοποιώντας το σύστημα (σκοτώνοντας Γερμανούς στα σύνορα, αποδεχόμενος τη αυτοκρατορική εξουσία και των πλεονεκτημάτων αυτής κ.α.). Επίσης από ότι φαίνεται τα έργα του ίδιου καταγράφτηκαν και πέρασαν σε εμάς μέχρι σήμερα, οπότε εν τέλει δεν αποποιήθηκε ποτέ τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά (ή αν θέλεις κουσούρια).
Αντιλαμβάνομαι απόλυτα τη λογική του άρθρου, όμως σε ρωτώ. Μετά από όλη αυτή τη διαδρομή τελικά έχεις βρει τις απαντήσεις για το ποιος πραγματικά είσαι, σε τι πραγματικά πιστεύεις και κατά πόσο εφαρμόζεις αυτά που πιστεύεις στη ανθρώπινη καθημερινότητά σου; Γιατί εγώ το μόνο που βλέπω είναι ένα σύνολο ανθρώπων που παίζει θέατρο 9/10 φορές και που εν τέλει, παρ όλες τις διαμάχες (ιδεολογικές κτλ) στο τέλος καταλήγουν όλοι να επιζητούν τα ίδια πάνω κάτω πράγματα. Φθαρτά πράγματα, που αναπληρώνουν τις ανάγκες των παθών και των αδυναμιών τους ως ανθρώπων.
Για πολύ καιρό προσπαθούσα να βγάλω και εγώ άκρη. Προσπαθώντας να βγάλω συμπεράσματα και να τα ακολουθήσω. Στο τέλος καταλήγεις μόνος, προσπαθώντας να κυνηγήσεις κάτι για το οποίο δεν είσαι φτιαγμένος να το αντιμετωπίσεις εξαρχής. Τουλάχιστον σε αυτή τη ζωή. Και η υπόλοιπη ανθρωπότητα τραβάει κανονικά το δρόμο της. Πότε με τα καλά και πότε με τα άσχημα. Προχωρά. Και μάλιστα όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αναφέρεις δεν σταμάτησαν ποτέ να ακολουθούν την ανθρωπότητα (ίσως με μια πιο σκωπτική ματιά) και δεν σταμάτησαν ποτέ να είναι μέρος του συστήματος, όπως και δεν ζήτησαν ποτέ να μην είναι μέρος αυτού, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Άρα επιστρέφουμε στη αρχή και ρωτάμε αναμεταξύ μας. Είμαστε όλοι έτοιμοι να δεχτούμε τις συνέπειες της αποτίναξης των ανθρώπινων παθών μας, ή απλώς υποκρινόμαστε ότι τα αποτινάσουμε για να ικανοποιήσουμε την αξίωση ή αν θέλεις την ανάγκη να νοιώσουμε «Θεοί»;
Εγώ από σήμερα δηλώνω πως κρατάω μερικές «πισινές».
Είμαι τόσο πλήρης από το άρθρο αλλά και τον σχολιασμό που θεωρώ "ασέβεια" την παράθεση κάποιων δικών μου σχολίων ή απόψεων. Αντ΄αυτού θα διατυπώσω ένα σύντομο ερώτημα σχετικά με την τελευταία παράγραφο του GeorgeIV. Τα ένστικτά μας δεν είναι μέρος της Ανθρώπινης Φύσης μας και τα πάθη μας δεν εδράζονται στα ένστικτα μας? Συνεπώς μήπως είναι αδύνατον να "αποσείσουμε" τα πάθη μας ει μη μόνον να τα "χαλιναγωγήσουμε"? Ο φόβος, η ελπίδα, η αγάπη, το μίσος, κλπ. η Αρετή και η Κακία εν γένει, μήπως είναι η ορχήστρα την οποία εμείς διευθύνουμε συνθέτοντας -άλλοτε σε allegro και άλλοτε σε adagio- τον "χορό των φαντασμάτων που συγκρούονται και σμίγουν" ο οποίος αντιστοιχεί στο μοναδικό ενός εκάστου αποτύπωμα στον δρόμο πρός -ίσως- την "Ελευθερία"?
Πολύ πιθανόν.
Φοβάμαι όμως πως η λέξη «ελευθερία» παραπέμπει σε διάφορες ερμηνείες που κρύβει ανά καιρούς αυτή η λέξη.
Παίδες μην τρελαθούμε κιόλας,αυτά είναι έτοιμα και μεταφέρονται από τά πρωτότυπα, σαν αντιγραφή επικόλληση , τα βάζουμε και σε μια σειρά κι αυτό είναι όλο . Συγνώμη για την διαχρονικότητα της αλήθειας .
o/
Σε πολλούς θα χαλασει τα αφηγήματα
Ψήφος!!!
Υπέροχος, όπως πάντα άλλωστε!!!
ekseretiko arthro kai ekserretika ta prota scholia pou ekanan. anevasmeno epipedo efiferidas en antithesi me ti diki mou..
Δυστυχώς δεν φταίει μόνον το Κτήνος για όλα τα κακά της φυλής μας και βεβαίως το ξέρεις τεράστιε Vanzel. Μέσα στο όποιο μεγαλείο μας εκκολάπτουμε το σπόρο του κακού, της έριδας, της φιλαρχίας και του εγωισμού από την αρχή της ύπαρξης μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που γεννήσαμε και την Τραγωδία και την Κωμωδία. Εξίσου προφανές είναι ότι η σύγχρονη νεοελληνική εκδοχή μας φορτώθηκε από την αρχή με εξαρτήσεις από ξένες δυνάμεις και περιορίστηκε σε ρόλο κομπάρσου που θα πάλευε να αποδείξει μάταια ότι η Ιωνία και το Αιγαίο είναι η κοιτίδα του Ελληνισμού. Είναι τόση η παθογένεια που σχεδόν απορώ πως καταφέραμε να ελευθερώσουμε Μακεδονία, Ήπειρο, Κρήτη και Δυτική Θράκη τον 20ο αιώνα. Είτε το θέλουμε είτε όχι, το Αιγαίο είναι η ρίζα και η πατρίδα μας και διασπάστηκε η ενότητά του το '22. Έτσι και τόσο ανάπηροι συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε τη βοήθεια από το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό κόμμα. 200 χρόνια μετά.
Παίδες μην τρελαθούμε κιόλας,αυτά είναι έτοιμα και μεταφέρονται από τά πρωτότυπα, σαν αντιγραφή επικόλληση , τα βάζουμε και σε μια σειρά κι αυτό είναι όλο . Συγνώμη για την διαχρονικότητα της αλήθειας .
Διαχρονικά ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο εαυτός μας... Αλλά είναι αρκετός.
Η απόστασή μας από τη δικαιοσύνη τη διαφάνεια και την αξιοκρατία, ορίζει το μέγεθος της παρακμής μας.