Join the new world

Η έννοια της Αν-αρχίας, έχει να κάνει με την θεώρηση μιας κοινωνικής συγκρότησης που δεν χρειάζεται κανόνες' και ως εκ τούτου και αρχές για να επιτηρούν και να επιβάλλουν την εφαρμογή τους. Και τούτο διότι οι συναποτελούντες τον οργανισμό κατέχουν μία τέτοια αυτογνωσία και μία τέτοια αίσθηση αυτοδέσμευσης, ώστε εξ ιδίας πρωτοβουλίας πληρούν το κατά περίπτωσιν αναγκαίον.
Το πρόβλημα της πολιτικής αναρχίας έγκειται στην πρακτική εφαρμογή μεθόδων που θα κάνουν αυτές τις ιδιότητες κοινό κτήμα απάντων των συμμετεχόντων. Και πρέπει να είναι άπαντες, επειδή αν έστω και ένα άτομο της κοινότητας δεν τις κατέχει, ενδεχομένως θα επιχειρήσει να κυριαρχήσει πάνω στο σύνολο. Εάν το σύνολο είναι παθητικό, το εγχείρημα του θα επιτύχει και θα υπάρξει απολυταρχία. Εάν το σύνολο απαντήσει ενεργητικά, τότε θα χρειαστεί να επιβάλλει τη θέλησή του πάνω στον Ένα διαφωνούντα' και επομένως θα αυτοαναιρέσει την φύση του.
Και στις δύο περιπτώσεις το οικοδόμημα θα καταρρεύσει.
Προκειμένου λοιπόν να καλλιεργηθούν αυτές οι ιδιότητες σε έναν πληθυσμό με διαφορετική κουλτούρα, οι θεωρητικοί της πολιτικής αναρχίας συνήγαγαν το συμπέρασμα ότι απαιτείται μία ενδιάμεση περίοδος με διάφορη της ευκταίας κοινωνική οργάνωση. Και εκεί ξεκίνησαν οι αντιφάσεις που έως και σήμερα ταλανίζουν το πολιτικό αναρχικό ρεύμα, με αποτέλεσμα τον εκφυλισμό του σε κοινό χουλιγκανισμό.
Καθότι - και δικαίως - εκρίθη ότι η διακυβέρνηση που θα καλλιεργούσε αυτές τις ιδιότητες πρώτον: δεν θα μπορούσε να εγκατασταθεί με διαδικασίες εκλογής και δεύτερον: δεν θα μπορούσε να εξαρτά την συνέχιση της προσπάθειας της από τις περιστασιακές αλλαγές διάθεσης ενός εκλογικού σώματος.
Άρα αυτή η διακυβέρνηση θα έπρεπε να επιβληθεί' και να καταστεί μόνιμη έως ότου επιτύχει το προσδοκόμενον.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ένα καθεστώς στο οποίο οι "γνωρίζοντες", αυτοί που έχουν τις καλές προθέσεις να απελευθερώσουν τον κόσμο, θα λένε στους άλλους τι να κάνουν. Και επειδή δεν μπορούν να υπάρχουν διαδικασίες αμφισβήτησης του καθεστώτος, τόσον η αρχική επιβολή όσον και η διατήρησή του για το απαιτούμενο διάστημα προϋποθέτει το σχετικό ζόρι.
Ήδη από το σημείο αυτό οι θεωρητικοί της πολιτικής αναρχίας είχαν διολισθήσει στην θέση κάθε άλλου κινήματος "που γνωρίζει το σωστό" και όσοι δεν θέλουν να το καταλάβουν καλά θα κάνουν να προσέχουν, είτε μιλάμε για τον μεσαιωνικό χριστιανισμό είτε μιλάμε για τον μπολσεβικικό κομμουνισμό είτε μιλάμε για τον εθνικοσοσιαλισμό είτε ακόμη και για τις Ηνωμένες Πολιτείες Εθνικής Ασφαλείας. (Ας μην λησμονούμε και την περίφημη επιστολή του Μπακούνιν προς τους επιστάτες των κτημάτων του, με την οποία τους προέτρεπε να χρησιμοποιούν όσο γίνεται περισσότερο το κνούτο καθότι μόνον έτσι θα μπορούσαν να ξυπνήσουν οι μουζίκοι).
Και επειδή το κίνημα της πολιτικής αναρχίας ουδέποτε απέκτησε αρκετούς οπαδούς ώστε να επιχειρήσει μια επανάσταση όπως εκείνη που εγκατέστησε το καθεστώς της Δούμας στη Ρωσία ή έστω τόσους ώστε να πραγματοποιήσει ένα πραξικόπημα όπως αυτό με το οποίο ανέτρεψε το προηγούμενο ο Λένιν, αναγκαστικά στράφηκαν σε άλλες "μορφές πάλης". Βόμβες, δολοφονίες και εν γένει καταστροφές.
Και αν το κλίμα της Ευρώπης του 19ου αιώνα μπορούσε να δώσει μία έστω και θεωρητική αιτιολόγηση αυτών των ενεργειών, σήμερα τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για την συγκρότηση ακόμη και αυτής.
Ως εκ τούτου, οι τρέχοντες "αναρχικοί" έχουν εγκαταλείψει κάθε τέτοια προσπάθεια' και το μόνον που λένε είναι απλά:
"Ακούστε μάγκες, εμείς αυτά πιστεύουμε. Εφόσον εσείς δεν φαίνεται να θέλετε να αλλάξετε τη γνώμη σας με τη δική μας, θα σας αλλάζουμε εμείς τα φώτα για όσο διάστημα μας γουστάρει"...







Η λέξη "Δημοκρατία" στην σύγχρονη πολιτική ορολογία, δεν αποτελεί παρά την επίφαση συγκεκαλυμμένης μοναρχίας με υποτιθέμενα αιρετούς αλλά στην πραγματικότητα διορισμένους περιοδικούς μονάρχες. Και μάλιστα χωρίς την ανάληψη ευθύνης που βαρύνει τους δεδηλωμένους τέτοιους' την οποία ευθύνη πλήρωναν με το κεφάλι τους όταν αποτύγχαναν.
Το αρχικό πρόβλημα της συζήτησης, είναι ότι θεωρούμε την "Δημοκρατία" ή και οποιοδήποτε άλλο πολιτειακό μόρφωμα, ως ξεχωριστό είδος πολιτεύματος. Μία προσεκτικότερη μελέτη των πραγματικών ιστορικών δεδομένων, ισχυροποιεί - κατά την άποψή μου - μία ριζικά διαφορετική υπόθεση. Ισχυρίζομαι δηλαδή ότι σε όλη τη διαδρομή της γνωστής καταγεγραμμένης ιστορίας και σε κάθε χωρική ή χρονική υποδιαίρεσή της, υπήρξε ένα και μόνο πολίτευμα, με πολυποίκιλες παραλλαγές και εκφράσεις.
Τούτος ο ισχυρισμός, δεν αποτελεί ούτε εισήγηση, ούτε πρόκριση περί "ιδανικού πολιτεύματος", ούτε προσωπική ιδεολογική επιλογή. Είναι απλή διαπίστωση, που νομίζω ότι τεκμηριώνεται από τα γεγονότα.
Το πολίτευμα αυτό είναι η κοινοβουλευτική μοναρχία, ή μοναρχικός κοινοβουλευτισμός, όποια διατύπωση προτιμά ο καθένας.
Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, από τις πρώτες μικρές ομάδες πρωτογόνων μέχρι τις πλέον περίπλοκες και λεπτομερειακές συνταγματικές δομές, ανεξαρτήτως των προβλέψεων, των θελήσεων και των θεωριών των νομοθετών, ανεξαρτήτως των ιδεολογικών ή (και) θρησκευτικών πεποιθήσεων και προκαταλήψεών τους, το δίπολο της ηγεσίας υπήρξε και εξακολουθεί να είναι, ο Ηγεμών και η Συνέλευσή του.
Η ανωτέρω δομή, δεν φαίνεται να αφορά μόνον - και στενά - τα πολιτειακά συστήματα, αλλά και και κάθε άλλη κοινοτική ή κοινωνική συγκρότηση, από τις Μεγάλες Επιχειρήσεις μέχρι τις παρέες και τις συντροφιές, από τους Δημόσιους Οργανισμούς μέχρι τις Εθελοντικές Ομάδες, από την Εκκλησιαστική Οργάνωση των θρησκειών μέχρι τους Αθλητικούς Ομίλους της γειτονιάς, από τις Οικογένειες των διαφόρων Μαφιών μέχρι τις μικροσυμμορίες ανηλίκων.
Σε κάθε τέτοια περίπτωση οργάνωσης θα δούμε έναν νομικά κατοχυρωμένο ή άτυπο ηγήτορα και μία συνέλευση επιβοηθητική ή ελεγκτική του έργου του, που η σύνθεσή της μπορεί να φθάνει να αποτελείται από την ολομέλεια των συμμετεχόντων μέχρι έναν πολύ στενό κύκλο συμβούλων.
Σημειωτέον ότι το φύλλο ή η καταγωγή του ηγήτορα και των συμβούλων πολύ μικρό ρόλο παίζουν τελικά, αν η ματιά μας φτάσει σε αρκετό βάθος χρόνου ή αν είναι αρκετά διεισδυτική σε κάθε τύπο κοινωνικής οργάνωσης.
Ενίοτε χρησιμοποιούνται προκειμένου να κρατηθεί μικρός ο αριθμός των υποψηφίων για τις θέσεις εξουσίας, είτε στην μοναρχική είτε στην βουλευτική πλευρά της, τούτο όμως είναι μάλλον παράπλευρη συνέπεια παρά πρωτογενής παράγων.
Το πλέον καθαρό και άνευ περιπλοκών μοντέλο του Γενικού Πολιτεύματος, μπορούμε να το ανιχνεύσουμε στην ευλογημένη αναρχία της προκλασσικής - προομηρικής - Ελλάδας.
Τότε που ένα εκ των μέτρων της αξιοσύνης του βασιλέως ήταν το κατά πόσο μπορούσε ο ίδιος να ζέψει τα βόδια του και να οργώσει τα χωράφια του.
Σε εκείνη την ιστορική περίοδο, που η χρονική διάρκειά της είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα των κλασσικών και των ελληνιστικών χρόνων, ο Βασιλεύς δεν μπορούσε να εξουσιάσει στην καθημερινότητα τίποτε και κανέναν, έξω από τα κτήματά του, τα ζώα του, τους δούλους και τον οίκο του.
Τα καθήκοντά του ήταν κυρίως ιερατικά και τελετουργικά. Επίσης προέδρευε της Συνέλευσης (Εκκλησίας αργότερα) των πολιτών, κατά την οποία παρέδιδε το σκήπτρο* σε κάθε έναν που επρόκειτο να ομιλήσει και όσο ο τελευταίος το κρατούσε δεν μπορούσε να τον διακόψει κανείς. Αυτή η Συνέλευση ήταν που αποφάσιζε για κάθε τι σχετικό με τα ζητήματα του κράτους.
Τα πράγματα όμως άλλαζαν αυτόματα και ριζικά σε περιπτώσεις κινδύνου, είτε από εξωτερικές είτε από ενδογενείς αιτίες. Τότε ο Βασιλεύς καθίστατο Άναξ, με απόλυτη και αδιαμφισβήτητη ισχύ να παίρνει κάθε είδους απόφαση είτε μόνος του είτε διαβουλευόμενος με τους συμβούλους του ή τον Λαό, φέροντας όμως ο ίδιος την απόλυτη, καθολική και πλήρη ευθύνη για τις συνέπειες και τα αποτελέσματα των Πράξεων ή (και) των Παραλήψεών του.
Επίσης, κατά τους Θεσμούς, ήταν αυτός που έπρεπε να πολεμήσει πρώτος για την αποτροπή αυτών των κινδύνων και αν το απαιτούσε η Ανάγκη να θυσιαστεί για την απομάκρυνσή τους.

Θα ψηφίσω λοιπόν υπέρ της Αναρχίας, αλλά έτσι όπως περιγράφεται στην ανωτέρω τονισμένη παράγραφο' και όχι όπως έχει επιβληθεί τους τελευταίους τρεις αιώνες, ως εξουσία του τραμπουκισμού και της ανευθυνότητας.







Κατά την (όχι και τόσο ταπεινή) άποψή μου, το όλο ζήτημα έγκειται στο γεγονός ότι το μέγιστο ποσοστό του παρόντος σήμερα στη Γη πληθυσμού αποτελείται από απελευθέρους. Πρόκειται δηλαδή για ανθρώπους στους οποίους έχουν επιβληθεί κάποια δικαιώματα, κάποιες ποσοστώσεις ελευθερίας (ούτε καν νομικά κατοχυρωμένης), με την οποία δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Τα ίδια τα ελάχιστα δικαιώματα τα οποία απορρέουν από την μεσοβέζικη νομική τους θέση, τους φέρνουν σε αμηχανία. Το όλο στόρυ, τους ωθεί σε μία ημισχιζοφρενική συμπεριφορά αποδοχής πρακτικών ζημιογόνων για τους ίδιους και εξέγερσης απέναντι σε άλλες οι οποίες θα μπορούσαν να τους αποφέρουν έστω και ένα ελάχιστο όφελος. Ουσιαστικά, εξεγείρονται κατά καιρούς ενάντια στο ίδιο το γεγονός της Δοτής Απελευθέρωσής τους' και εκ τούτου εγκαθιστούν κάθε φορά στην εξ-ουσία αφέντες απολυταρχικότερους των προηγουμένων.
Σε τελική ανάλυση, δεν απέχει και πολύ από την τρέχουσα πραγματικότητα το ρηθέν:
"Τα πρόβατα απεργούν: ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής".
Η - ουχί θλιβερή αλλά απλώς απλή - πραγματικότης είναι ότι ο άνθρωπος είναι "Εκ Φύσεως" δούλος. Τούτο, δεν αποτελεί Γονιδιακό, αλλά (ιστορικά) Κοινωνικό γεγονός. Με ενάμισι περίπου εκατομμύρια χρόνια ιστορίας κατά την οποία το σύνολο του κοπαδιού ακολουθούσε τυφλά τον εκάστοτε αρχηγό και τους εξ αυτού προκριθέντες υπαρχηγούς (για όσον καιρό ο αρχηγός είχε επαρκή ρώμη ώστε να διατηρεί την ηγεσία), ας μην απαιτούμε από το ανθρώπινο είδος να αποκτήσει μέσα σε 15.000 χρόνια Κριτικού Λόγου νέους κοινωνικούς και ψυχολογικούς αυτοματισμούς' και πολύ περισσότερον να μην χρειάζεται καθόλου τέτοιους αυτοματισμούς.
Γιατί, αν δεν το γνωρίζετε ήδη, αυτό το τελευταίο ΕΙΝΑΙ η Ελευθερία.
Και τώρα, το φλέγον ερώτημα: Τι κάνουν οι Διανοούμενοι επί του προβλήματος; Ιδού η απορία! Έ' δεν είμαι και ΤΟΣΟ κακός ώστε να μην παραθέσω την απάντηση:
Πολλοί εξ αυτών ανά τους αιώνας, διέγνωσαν την προηρρηθήσα Ανάγκη' και την εκμεταλλεύτηκαν δεόντως ώστε να καταστούν ιδρυτές παντοειδών "απελευθερωτικών" ιδεολογιών και θρησκειών. Στη συνέχεια τα ιδρυόμενα σχήματα ανελάμβαναν να πληρώσουν την ανάγκη τούτη, με την υποδούλωση και διαχείριση των ανθρώπων. Όταν αυτή η διαχείριση καθίστατο αναποτελεσματική, πάντοτε υπήρχαν πρόθυμοι καινούργιοι Διανοούμενοι για να επαναλάβουν τη διαδικασία. (Ιδιαίτερη επιτυχία και μακροβιότητα σημείωσαν ως γνωστόν τα μωσαϊκά σχήματα).
Υπάρχουν βεβαίως και οι Αναξιοπαθούντες Ονειροπόλοι διανοητές. Αυτοί που - επίσης ανά τους αιώνες - θέλουν να ελπίζουν ότι με την διαρκή επιμόρφωση και επαναμόρφωση του Ανθρώπου, ακόμη και με τον σκληρό τρόπο, με την "σκληρή αγάπη", θα υπάρξει κάποια εποχή στην οποία η μεγάλη πλειοψηφία του Είδους θα αποτελείται από Ειδήμονες της Ελευθερίας. Και σαν τέτοιοι, "Εκ Φύσεως" ΔΕΝ θα Δύνανται να Δουλωθούν' και πολύ περισσότερο να Δουλώσουν. Σε κάποια τέτοια περίπτωση, αυτός θα είναι ο Κοινωνικός Αυτοματισμός. Τότε θα μπορεί να ειπωθεί: "Η Ελευθερία του Καθενός αρχίζει εκεί που αρχίζει και η Ελευθερία του Άλλου". Και τότε επίσης, θα μπορεί να γίνει λόγος για την πλήρωση του τελικού όρου της ελευθερίας:
Της εξάλειψης δηλαδή και αυτού του έσχατου κοινωνικού αυτοματισμού, ως Ανάγκη ιδεολογικοποποίησης μιας αυτονόητης πραγματικότητας...