Αποστολή 3 - Συνδικαλισμός

Day 3,875, 23:06 • Published in Greece Greece • by Chaos0


Ήρωες

Απλώς, κανείς δεν νοιάστηκε
να μετακινήσει τα πτώματα
και έμειναν έτσι απλωμένα
στα πεδία μιας οικουμένης
πού επιθυμούσε να τα λησμονήσει.

Εμείς όμως οι νεκροσυλλέκτες
οι νοσηροί, οι αποτρόπαιοι, οι ζώντες
που των καιρών το νόημα
δεχόμαστε σαν νάμα
και με τον οίνο των θεών μεθούμε...

Εμείς που των πραγμάτων
βλέπουμε την ζοφερή παράνοια,
αποκηρύττουμε την αλήθεια των ελλόγων
και ότι ψελλίζουν τα χείλη των σαλών
με πάθος υπεράνθρωπο υμνούμε.





Ανήκω σε μια γενιά, που μεγάλωσε και αναπτύχθηκε μέσα από τα πολιτικά - και όχι μόνον - περιοδικά της μεταπολιτευτικής περιόδου. Το "ΑΝΤΙ" του Χρήστου του Παπουτσάκη, την "ΕΠΟΠΤΕΙΑ" του Γιώργου του Δρακόπουλου, τα "ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ" του Λουκά του Αξελού, τον "ΛΕΒΙΑΘΑΝ" του Γιώργου του Μερτίκα, την "ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ" του Λευτέρη του Ριζά, τον "ΠΟΛΙΤΗ" του Άγγελου του Ελεφάντη. Ακόμα και ο Μάνος ο Χατζηδάκις προσπάθησε σε αυτό το πεδίο με το "ΤΕΤΑΡΤΟ", καθώς και ο Γιώργος ο Καραμπελιάς με τη "ΡΗΞΗ" του και η Λιάνα η Κανέλλη με τη "ΝΕΜΕΣΗ" της.

Το κείμενο που ακολουθεί - και το οποίο θεωρώ ιδιαίτερα επίκαιρο - δεν παρουσιάστηκε σε κανένα από αυτά' αν και διατηρούσα συνεργασία με τα περισσότερα. Φιλοξενήθηκε στον "ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ" του Γιάννη του Μαρίνου. Το περιοδικό αυτό μπορεί να ανήκε στο συγκρότημα Λαμπράκη, διατηρούσε όμως μια σημαντική αυτονομία' και δεν δίσταζε να πολεμά εναντίον του σοσιαλίζοντος προσανατολισμού του φορέα του και να παρουσιάζει φιλελεύθερες απόψεις, που εκείνα τα χρόνια θεωρούνταν αιρετικές και αποτελούσαν περίπου έγκλημα καθοσιώσεως.

Συνδικαλιστική Μικρόνοια

Την Τρίτη 18-2-1986 δημοσιεύθηκε στα «ΝΕΑ» μία επιστολή της κας Μ.Π. από την Αρχ. Ολυμπία, που έγραφε πάνω κάτω τα εξής: Το παιδί της, ο Γ.Π., στάλθηκε σύμφωνα με τους νόμους του Κράτους και τις απαιτήσεις της Κοινωνίας να παρακολουθήσει την πρώτη τάξη του 4/θέσιου Δημοτικού Σχολείου του χωριού της. Η υποδοχή του από την διδασκάλισσα, υπήρξε άψογη και σύμφωνη με τις ευγενείς παραδόσεις του διδασκαλικού σώματος. «Βόδι», «βλάκας», «ζώον», ήσαν μόνον μερικά από τα λόγια στοργής και τις παραινέσεις για μάθηση που άκουσε. Στην διαμαρτυρία των γονέων παρεναίβει η αστυνομία, για να τους επιπλήξει. Είχαν παρενοχλήσει την διδασκάλισσα στο διδακτικό της έργο…
Μετέγραψαν το παιδί σε σχολείο άλλου χωριού, όπου διαπιστώθηκε η ευφυΐα του αλλά και οι ελλείψεις του στα μαθήματα καθώς και η τάση του να διαβάζει ανάποδα. Οι εξετάσεις που ακολούθησαν στην Αθήνα έδωσαν σαν διάγνωση τον τρομερό όρο «δυσλεξία». Λέξη παράξενη, εντυπωσιακή, «βαριά» στην εκφορά και το άκουσμά της. Η διδασκάλισσα την αγνοούσε φυσικά, ως σοφή όμως ήταν ανεπίτρεπτο να αγνοεί κάτι. Διέδωσε λοιπόν στο χωριό ότι το παιδί ως προβληματικό και «δύσκολο» θα έπρεπε να κλειστεί σε ίδρυμα ή να πάει σε «ειδικό σχολείο». Το «διέδωσε» είναι μια λέξη πολύ συμβατική, πολύ λίγο αποδίδουσα το νόημα, όταν κάτι τέτοιο αναφέρεται σ’ ένα μικρό χωριό και την κλειστή του κοινωνία, όπου κατά τεκμήριο ο διδάσκαλος είναι ο παντογνώστης. Οι μεν άλλοι γονείς έσπευσαν να απαιτήσουν την απομάκρυνση του «ανώμαλου» παιδιού από τα «φυσιολογικά» δικά τους, τα δε «φυσιολογικά;;;» αυτά παιδιά, βρήκαν αντικείμενο ενδιαφέροντος για τα διαλείμματα…
Φυσικά οι διδάσκαλοι των άλλων χωριών δεν είχαν καμιά πρόθεση να αποδείξουν ότι μία διακεκριμένη συνάδελφός τους έπεσε έξω στην κρίση της. Η συναδελφική τους αλληλεγγύη και το συνδικαλιστικό τους καθήκον, επέβαλλε την υποστήριξη της εκλεκτής αυτής κυρίας με κάθε θυσία… ‘Άλλωστε στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρχε ανάγκη για «κάθε» θυσία. Αρκούσε εκείνη του εξάχρονου Γ.Π. Έτσι, απλώς δεν ήτο πλέον δεκτός σε κανένα σχολείο της περιοχής. Ευτυχώς για μια φορά το παιδί αυτό γλύτωσε. Βρέθηκε κάποιος όχι τόσο καλός συνδικαλιστής διδάσκαλος που το δέχτηκε και είχε επαρκή γνώση και αγάπη ώστε να το βοηθήσει. Για το χωριό όμως όπου κατοικούσε, για τους πατριώτες του και - ακόμη χειρότερα - για τα παιδιά τους, ήταν πάντα ο «ανώμαλος», ο «δύσκολος», ο ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ για να ειπωθεί η υποκρυπτόμενη λέξη. Και η εκλεκτή αυτή κυρία, η διακεκριμένη - κατά την ανακοίνωση του σωματείου της – διδασκάλισσα, παρέμεινε στο πόστο της και το επιστημονικό της έργο, ενώ ο συνάδελφός της τιμωρήθηκε από το ίδιο όργανο με μομφή. Εδώ τελειώνουν τα στοιχεία που η κα Μ.Π. παρέθετε στην επιστολή της.

Δεν θα υπάρξει στο σημείο αυτό αναλυτική έκθεση του ζητήματος της δυσλεξίας. Αρκεί να λεχθεί σε χοντρές γραμμές ότι πρόκειται για «απόρροια μιας διαφοράς στη δομή του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου» ή σε μικρότερο βαθμό σχετίζεται με «αντιξοότητες του κοινωνικού περιβάλλοντος» ή ακόμη με «ανωμαλίες οπτικές ή ακουστικές» σύμφωνα με την σχετική βιβλιογραφία. Εδώ ακριβώς, στην έρευνα που ακολούθησε την δημοσίευση της επιστολής, οι συνδικαλιστές διδάσκαλοι ανέκραξαν: «Μα αυτό ακριβώς είπαμε και μείς. Το παιδί έχει διαφορές στον εγκέφαλό του. Είναι ανώμαλο διανοητικά. Η συνάδελφος ορθά έπρεπε να το απομακρύνει από τα άλλα, τα φυσιολογικά».
Η Marion Diamont, νευροανατόμος στο πανεπιστήμιο Berkley California, δημοσίευσε αρθρογραφία επί των ερευνών της πάνω στον εγκέφαλο του μάλλον γνωστού και μη εξαιρετέου Αλβέρτου Αϊνστάιν. Σημειώνει λοιπόν ότι κατά τις σχετικές τομές που πραγματοποίησε εντόπισε την ύπαρξη 73% περισσότερων νευρογλοιακών κυττάρων από τον συνήθη μέσο όρο του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ανώμαλος λοιπόν και ο Αϊνστάιν. Ίσως θα έπρεπε να έχει κλειστεί σε ειδικό σχολείο, δεδομένων μάλιστα των γνωστών από τις βιογραφίες του μαθησιακών δυσκολιών που αντιμετώπιζε ως παιδί.
Σύμφωνα πάντα με την βιβλιογραφία, η προαναφερθείσα διαφορά στην δομή του εγκεφάλου των δυσλεξικών παιδιών εντοπίζεται στο αριστερό ημισφαίριο, το οποίο ελέγχει την ομιλία και τις λειτουργίες της επαγωγικής λογικής. Η μελέτη δειγμάτων δυσλεξικών παιδιών κατέδειξε πενιχρά αποτελέσματα σε τεστ σχετικά με γλωσσικές ικανότητες ή αριθμούς. Αντιθέτως έδωσε φυσιολογικά ή και άνω του μέσου όρου αποτελέσματα σε τεστ που αφορούν την κατανόηση, ομοιότητα ή συναρμολόγηση αντικειμένων.
Σε μελέτη σχετική με το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου, το οποίο χειρίζεται αυτές τις δεύτερες δεξιότητες, αναφέρεται: «… Το εντελώς αντίθετο του διαισθητικού καλλιτέχνη, είναι ο καθαρός διανοούμενος που ρηματοποιεί τα πάντα. Πολλοί από τους «σχολαστικούς» επιστημονικούς κλάδους, όπως η λογοτεχνική κριτική, η εκπαίδευση και η φιλοσοφία παρέχουν καταφύγιο στους τύπους του αριστερού εγκεφάλου. Ενώ οι πραγματικοί εργάτες σε αυτούς τους κλάδους συνδυάζουν ενόραση και διορατικότητα στις ρηματικές και λογικές τους ικανότητες, ένας τρομακτικός αριθμός διανοουμένων έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Και ενώ τα λόγια και η λογική είναι ισχυρά εργαλεία, μερικοί άνθρωποι φαίνεται να λησμονούν πως είναι χρήσιμα μόνον σαν σύμβολα της πραγματικότητας. Πολλές «διανοητικές» συζητήσεις δεν είναι άλλο από φιλονικίες για την σημασία των λέξεων. Το πραγματικά δημιουργικό άτομο, χρησιμοποιεί την λογική και τα λόγια σαν εργαλεία, ξέρει όμως και τους περιορισμούς τους…».

Φυσικά η εκλεκτή διδασκάλισσα και οι συν-συνδικαλιστές της δεν ήσαν υποχρεωμένοι να γνωρίζουν τα περί δυσλεξίας, τα περί δεξιού και αριστερού εγκεφάλου, τα περί της πιθανότητας το συγκεκριμένο παιδί να ήταν απλώς μια ιδιοφυΐα με διαφορετική διανοητική κατεύθυνση από την δική τους μικρόνοη μετριότητα. Οι περσινές όμως «κινητοποιήσεις» του κλάδου τους και οι φετινές των ανάλογων κλάδων δείχνουν ότι γνωρίζουν άριστα τα «δικαιώματα» και τις «καταχτήσεις» τους. Υπάρχουν ειδικές συναντήσεις και σεμινάρια όπου ενημερώνονται για αυτά... Για τις «δύσκολες» περιπτώσεις αρκεί να ξέρουν ότι πρέπει να τις στείλουν στα «ειδικά σχολεία», να απαλλαγούν από την ενόχληση, να μην χρειαστεί να καταβάλλουν κόπο πέρα από το Ωράριο και την Συλλογική Σύμβαση. Κάτι τέτοιο θα ήταν αντισυνδικαλιστικό…

Τα Σχολεία, τα Γυμνάσια, τα Λύκεια, τα Πανεπιστήμια, είναι Δημόσιες Υπηρεσίες. Δεν υφίστανται δηλαδή για την παροχή έργου πάνω στο αντικείμενό τους, αλλά για την παροχή μισθών στους υπαλλήλους τους. Δεν υφίστανται για την παροχή αγάπης, γνώσεων και Γνώσης στα παιδιά και τους νέους που φοιτούν σε αυτά, αλλά για την αναπαραγωγή στρατιών από Δημοσίους Υπαλλήλους. Και οι λέξεις αυτές άλλωστε (αγάπη, γνώσεις και Γνώση), είτε αντηχούν σαν ρομαντικές ιδεοληψίες, είτε χρησιμοποιούνται σαν κενές νοήματος παραινέσεις στις αρχές κάθε σχολικής χρονιάς και κατά τας Εθνικάς Επετείους…
Το μάθημα αυτό γίνεται πολύ καλά κατανοητό από τους προαναφερθέντες νέους. Αρχίζει απλά. Γιατί να βασανίζονται με την κατανόηση όταν αρκεί η αποστήθιση; (Θυμηθείτε: Δεξιό ημισφαίριο = Αφομοίωση. Αριστερό ημισφαίριο = Ρηματική απόδοση). Κατόπιν βεβαίως υπεισέρχονται άλλοι παράγοντες, ανώτερου επιπέδου. Στη Μέση Εκπαίδευση το Ερώτημα είναι διαφορετικό. Τι νόημα έχει η ενασχόληση με την ξεραΐλα των μαθημάτων όταν μερικά έξυπνα λόγια και μια κομματική σημαία αρκεί για την αναγνώριση και την συμπαθή αντιμετώπιση από τον άμεσο και τον παραπέρα κοινωνικό περίγυρο; (Συνάδελφους Μαθητές, Συλλόγους Γονέων, Τοπικούς Φορείς, Μ.Μ.Ε., Κοινή Γνώμη, κλπ); Και πιο μακριά στο Πανεπιστήμιο. Δεν είναι πιο γοητευτική η συνδικαλιστική δράση (ωραία λόγια και δύσκολες λέξεις, από το στρυφνό περιεχόμενο των βιβλίων και τις άχαρες παραδόσεις; Στο κάτω – κάτω ο καθηγητής που «κόβει» είναι φασίστας από χέρι και πρέπει να απομονωθεί και να εκδιωχθεί…
Με την Έξοδο, το άτομο έχει έτοιμη και ολοκληρωμένη άποψη για τη ζωή: Ποιος λόγος υπάρχει για δουλειά ή έρευνα ή επιτυχία σε μια κοινωνία που ανταμείβει μόνον τις «έξυπνες λεξούλες» και την χρυσή μετριότητα της βαθμολογικής ανέλιξης; Το Δημόσιο έδωσε τα διπλώματα, άρα στοιχειώδης αναγνώρισή τους είναι η επαγγελματική εξασφάλιση των κατόχων τους. Άλλωστε η Δημόσια Αναγνώριση δεν χρειάζεται ιδιαίτερους κόπους, επιστημονικής ή επαγγελματικής δραστηριότητας. Η συνδικαλιστική ένταξη και δράση αρκεί. Αν υπάρχει και κομματική τοιαύτη, ακόμη καλύτερα. Τα μόρια αυξάνονται αρκετά…
Αυτές οι διαταραγμένες προσωπικότητες, αυτή η στρεβλή διανοητική πορεία, είναι που δημιουργούν την παρανοϊκή, όπως αποκαλείται από άλλους ειδήμονες, κοινωνία του παρόντος χρόνου και τόπου.
Και – είτε θέλει κανείς να το δεχθεί είτε όχι – σημαντικό, ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, ποσοστό της ευθύνης της δημιουργίας της, έχει το πρώτο «βόδι», το πρώτο «βλάκα», το πρώτο «ζώον» που κάποια εκλεκτή κυρία και εξαίρετη διδασκάλισσα, εκφωνεί σε κάποια αίθουσα, κάποιου δημοδιδασκαλείου, σε κάποιες ιστορικές πλην λησμονημένες γωνιές της Παρούσης Πατρίδος.