Μια Προφητεία για την Τρέχουσα Ιστορία...
Chaos0
Κάθε ομοιότητα του αποσπάσματος που ακολουθεί με αληθινές καταστάσεις, σχεδιασμούς και υλοποιήσεις προγραμμάτων, είναι απολύτως πραγματική.
(Την ίδια δημοσίευση είχα κάνει και στις 15 / 3 / 2011 κάπου. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω φυσικά τότε' όπως υποψιάζομαι και τώρα)...
🙂
Edward Luttvak
COUP D' ETAT (a practical handbook) - 1968
Μετάφραση: Σπύρος Βέργος – 1975
...
Παράρτημα Α
Η Οικονομική Πολιτική της Καταπίεσης
Από τη στιγμή που θα έχουμε κάνει το Πραξικόπημά μας και θα έχουμε επιβάλλει τον έλεγχό μας πάνω στην γραφειοκρατία και τον στρατό, η μακροχρόνια πολιτική μας επιβίωση εξαρτάται απ' τον τρόπο που θα χειριστούμε την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Η οικονομική ανάπτυξη θεωρείται γενικά “καλό πράγμα” και περίπου όλος ο κόσμος θέλει όλο και μεγαλύτερη, αλλά για μας – τη νεο-εγκατεστημένη κυβέρνηση της χώρας Χ – η επιδίωξη της οικονομικής ανάπτυξης είναι κάτι ανεπιθύμητο, μια και δουλεύει ενάντια στην κυριότερη επιδίωξή μας, την πολιτική σταθερότητα.
Μια οικονομία αναπτύσσεται άμα προεκτείνει και καλυτερεύσει τα αποθέματα που έχει σε ανθρώπινο και φυσικό κεφάλαιο και αυτό απαιτεί επενδύσεις, είτε αυτές είναι η τεχνική εκπαίδευση των ανθρώπων, είτε το χτίσιμο εργοστασίων. Για να γίνουν επενδύσεις, το τρέχον εισόδημα θα πρέπει να αφαιρεθεί απ' τους μελλοντικούς καταναλωτές και να διοχετευθεί κάπου αλλού για να παράγει κεφάλαιο. Είναι ολοφάνερο ότι όσο μεγαλύτερος είναι ο ρυθμός των επενδύσεων, τόσο γρηγορότερη θα είναι και η οικονομική ανάπτυξη, αλλά τόσο χαμηλότερο θα είναι και το καθημερινό επίπεδο ζωής.
Οι κυβερνήσεις των οικονομικά υπανάπτυκτων χωρών – όπου η ανάγκη για οικονομική ανάπτυξη είναι ολοφάνερη – αντιμετωπίζουν κατά συνέπεια την πιθανότητα της σιγανής οικονομικής ανάπτυξης, γιατί αλλιώς θα μειωθεί ακόμα περσότερο το ήδη τραγικά χαμηλό επίπεδο της ζωής. Όσο περσότερο θα φορολογούνται τα τρέχοντα εισοδήματα, τόσο περσότερο θα πλησιάσουμε την ωραία χαραυγή της ευημερίας – ακόμα και αν αυτή είναι η ευημερία της Ισπανίας ή της Ελλάδας και όχι της Δυτικής Ευρώπης ή της Βόρειας Αμερικής.
Αλλά υπάρχουν και όρια στο ποσό των οικονομιών που μπορεί να υποχρεωθεί να κάνει ο πληθυσμός μιας χώρας, της οποίας το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι ήδη πολύ χαμηλό.
Υπάρχει ένα οικονομικό όριο επιβίωσης κάτω από το οποίο ο πληθυσμός – ή ένα μεγάλο μέρος του – θα πεθάνει απλούστατα από την πείνα (ή θα ξαναγυρίσει στην οικονομία όπου ψάχνει κανείς να βρει μόνο τα απαραίτητα προς το ζειν), αλλά πολύ πριν φθάσει μια χώρα σ' αυτό το σημείο, υπάρχει ένα όριο πολιτικής επιβίωσης κάτω απ' το οποίο εμείς, σαν κυβέρνηση, θα ανατραπούμε.
Το όριο της οικονομικής επιβίωσης είναι λίγο ως πολύ άκαμπτο. Στο κάθε περιβάλλον ανάλογα με το δικό του κλίμα, το δικό του σύστημα διατροφής, τα έθιμά του και τις παραδόσεις του, θα υπάρξει ένα κατώτατο όριο ετήσιου εισοδήματος, που χρειάζεται ένας κάτοικος με μέτρια εφευρετικότητα, για να ικανοποιήσει τις υλικές ανάγκες τις δικές του και της οικογένειάς του.
Το “πολιτικό όριο επιβίωσης” είναι όμως πολύ εύκολα προσαρμόσιμο και θα εξαρτηθεί απ' τους ψυχολογικούς, ιστορικούς και κοινωνικούς παράγοντες, αλλά επίσης και από την αποτελεσματικότητα του συστήματος της κρατικής ασφάλειας και του μηχανισμού της προπαγάνδας.
...
Η ξένη οικονομική βοήθεια που πολλοί άνθρωποι στις “δωρήτριες” χώρες πιστεύουν ότι είναι τεράστια, συμβάλλει σ' ένα ελάχιστο ποσοστό μες το γενικό σύνολο των κεφαλαίων που χρειάζονται. Τα περισσότερα απ' αυτά τα λεφτά θα πρέπει να προέλθουν από τα τρέχοντα εισοδήματα... Η αύξηση της φτώχειας αυτών που είναι κιόλας φτωχοί, δεν γίνεται εύκολα ανεκτή – ειδικότερα αν τους είχανε δώσει πολλές ελπίδες.
Το βασικό μας λοιπόν πρόβλημα είναι να πετύχουμε αυτήν την οικονομική ανάπτυξη, για να ικανοποιήσουμε τις φιλοδοξίες των προνομιούχων στρωμάτων κι αυτών που θα γίνουν με τον καιρό προνομιούχοι*, χωρίς όμως να φορολογήσουμε τις μάζες πέρα απ' το όριο που θα είμαστε πολιτικά ασφαλείς, γιατί τότε αυτό μπορεί να οδηγήσει στο ξεσήκωμά τους.
*(Σημ. του Συγγ.: Για τους προνομιούχους, η οικονομική ανάπτυξη συνδυάζει τον εθνικό σκοπό για ένα μοντέρνο κράτος με τα προσωπικά οφέλη όπου θα υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για την καριέρα τους. Για τις νέες γενιές των μορφωμένων πολιτών (τους μελλοντικούς προνομιούχους) η οικονομική ανάπτυξη σημαίνει την σιγουριά ότι θα βρούνε δουλειά – και οι άνεργοι διανοούμενοι είναι μια τεράστια απειλή για πολλά καθεστώτα του Τρίτου Κόσμου).
Υπάρχουνε δυό βασικοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να πείσουμε τις μάζες να παραδεχτούνε να θυσιάσουνε προσωρινά την καταναλωτική τους διάθεση για χάρη ενός μελλοντικού μεγαλύτερου εισοδήματος. Η προπαγάνδα και η καταπίεση, ή ακόμα καλλίτερα, ένα μείγμα και απ' τα δύο.
Με τη λέξη προπαγάνδα εννοούμε ολόκληρη την ακτίνα δράσης των ενεργειών εκείνων που εμπεριέχουν πληροφόρηση ή διασκέδαση του πλήθους και που η δουλειά τους σ' αυτήν την περίπτωση είναι: α) να αποσπάσουν την προσοχή του πλήθους από τις καθημερινές δυσκολίες και β) να δικαιολογήσουν αυτές τις δυσκολίες εν ονόματι μιας μελλοντικής ευτυχίας. Αυτές οι μέθοδες μπορούν να παρουσιάζουν τον έξω κόσμο σαν κάτι χειρότερο, αλλά θα πρέπει να παρουσιάζουν σχεδόν πάντοτε ότι το περασμένο επίπεδο ζωής ήταν πολύ πιο κατώτερο.
Ένας εξίσου σπουδαίος σκοπός για την προπαγάνδα μας είναι η παρουσίαση της καινούργιας ηγεσίας σαν τους πιο ικανούς εγκέφαλους που θα καταφέρουν να εκσυγχρονίσουν τη χώρα. Αυτό μπορεί να γίνει με λογικές μέθοδες χρησιμοποιώντας διάφορα στατιστικά γεγονότα ή με παράλογο τρόπο παρουσιάζοντας την ηγεσία σαν υπερανθρώπους.
Με την λέξη καταπίεση εννοούμε όλη την ακτίνα δράσης των πολιτικών ενεργειών της αστυνομίας που έχουν για σκοπό: α) να εμποδίσουν την ατομική πολιτική δραστηριότητα με τον αστυνομικό έλεγχο και τις φυλακίσεις, β) να εκφοβίσουν τις μάζες με την επίδειξη της δυνάμεώς μας και γ) να εμποδίσουν την κυκλοφορία της αντίπαλης προπαγάνδας ελέγχοντας τα μέσα της επικοινωνίας και απαγορεύοντας τις συζητήσεις.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι κληρονομήσαμε μια χώρα με υπανάπτυκτη οικονομία που οι κυριότερες στατιστικές της είναι αυτές που δείχνουμε στον Πίνακα 16:
(Σημ. Αντί του Πίνακα παρατίθενται τα σχετικά του στοιχεία):
Εθνικά Λογιστικά Δεδομένα, Χώρα Χ
(Υποθετικός ισόμερος καταμερισμός εισοδήματος)
Ετήσιο κατά κεφαλή εισόδημα
Λίρες 100 (Το τωρινό πραγματικό επίπεδο κατά κεφαλή)
Λίρες 90 (Το εναπομένον διαθέσιμο, με το επίπεδο φορολογίας που γινόταν ανεκτό κατά το παρελθόν).
Λίρες 45 (Το όριο για την οικονομική επιβίωση).
Έτσι στο παρελθόν σ' αυτήν την φτωχή (αλλά όχι και τόσο φτωχή) χώρα το χοντρικό κατά κεφαλή εισόδημα ήταν Λίρες 100 τον χρόνο κι απ' αυτό 10 πληρώνονταν στους διάφορους φόρους ενώ 90 ξοδεύονταν στην τρέχουσα κατανάλωση ή αποταμιεύονταν.
Ξέρουμε όμως ότι μονάχα Λίρες 45 κατά κάτοικο τον χρόνο, είναι το απαραίτητο ποσό για την οικονομική του επιβίωση και το πρόβλημά μας είναι να βάλουμε στο χέρι ένα ποσό απ' αυτήν τη διαφορά για να μπορέσουμε να χρηματοδοτήσουμε τα σχέδια της οικονομικής ανάπτυξης – και φυσικά να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο χωρίς να μας ανατρέψουν.
Εάν απλούστατα αυξήσουμε την φορολογία υπάρχουν πολλές πιθανότητες ότι μια μερίδα του πληθυσμού θ' αρνηθεί να πληρώσει τους φόρους, και αν χρησιμοποιήσουμε διοικητικά μέτρα για να τους επιβάλλουμε να πληρώσουν, μπορεί να προκαλέσουμε βίαιες αντιδράσεις.
Θα πρέπει λοιπόν να αποσπάσουμε ένα μερίδιο από τους μέτριους φόρους που εισπράττουμε τώρα (Λίρες 10) απ' τη χρήση τους για άλλα πράγματα και να το ξοδέψουμε για την προπαγάνδα μας και την αστυνομία.
Κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει μια παρόμοια κατάσταση σαν κι αυτήν που δείχνουμε στον Πίνακα 17:
Εθνικά Λογιστικά Δεδομένα, Χώρα Χ
(Μετά απ' τα έξοδα για την προπαγάνδα και την αστυνομία)
Ετήσιο κατά κεφαλή εισόδημα
Λίρες 100 (Το τωρινό πραγματικό επίπεδο κατά κεφαλή)
Λίρες 90 (Το εναπομένον διαθέσιμο, με το επίπεδο φορολογίας που γινόταν ανεκτό κατά το παρελθόν).
Λίρες 80 ( Το εναπομένον διαθέσιμο, με το επίπεδο φορολογίας που έγινε αποδεκτό μετά, ας πούμε, που ξοδεύτηκε Λίρα 1 κατά κεφαλήν τον χρόνο, για την προπαγάνδα και την αστυνομία).
Λίρες 45 (Το όριο για την οικονομική επιβίωση).
...
Έτσι, ξοδεύοντας Λίρα 1 κατά κεφαλή τον χρόνο, για προπαγάνδα και ένα αποτελεσματικό αστυνομικό σύστημα, καταφέραμε να μειώσουμε το όριο για την πολιτική μας επιβίωση κατά Λίρες 10 και μετά που θα αφαιρέσουμε το ποσό που ξοδεύτηκε στο σύστημα της καταπίεσης και της “πειθούς”, θα έχουμε ακόμα Λίρες 19 περίσσευμα.
Εάν ξοδέψουμε ακόμα Λίρα 1 κατά κεφαλή τον χρόνο υπάρχει η πιθανότητα να καταφέρουμε να “απελευθερώσουμε” ακόμα ένα ποσό από απ' το πιθανό περιθώριο που έχουμε πάνω απ' το περιθώριο επιβίωσης, αλλά καθώς θα ξοδεύουμε όλο και περισσότερα λεφτά για την καταπίεση, το πιθανότερο είναι ότι θ' ανακαλύψουμε ότι αυτό μειώνει το όριο ασφαλείας μας όλο και περσότερο.
Και φυσικά καθώς θα ξοδεύουμε όλο και περσότερα για την αστυνομία και την προπαγάνδα θ' ανακαλύψουμε ότι ενώ οι πρώτες Λίρες 10 στην παραπάνω φορολογία μας κόστισαν Λίρα 1 για να τις κερδίσουμε χωρίς κινδύνους, οι επόμενες θα μας κοστίσουν, ας πούμε, Λίρες 2.
Και τελικά φτάνουμε σ' ένα σημείο όπου αν κάνουμε κι άλλα έξοδα αυτό πια δεν μας φέρνει πιότερους φόρους. Σ' αυτό το σημείο θα ξοδεύουμε Λίρα 1 ακόμα παραπάνω τον χρόνο αλλά δεν θα μπορούμε να κερδίσουμε ούτε μια πένα παραπάνω από φόρους, που να μπορούμε φυσικά να εισπράξουμε χωρίς κίνδυνο.
Πριν όμως φτάσουμε σε αυτό το σημείο, θα υπάρξει ένα στάδιο πρωτύτερα όπου θα ξοδεύουμε, ας πούμε, ακόμα Λίρα 1 παραπάνω από τον μηχανισμό της καταπίεσης και της “πειθούς” και θα παίρνουμε πίσω ακριβώς τα ίδια από την φορολογία.
Ακριβώς πριν από αυτό το σημείο είναι το ανώτερο όριο αποτελεσματικότητας που μας επιτρέπεται να ξοδεύουμε για τον μηχανισμό της αστυνομίας και της προπαγάνδας.
Στο επόμενο κεφάλαιο:
Ανώτατο όριο ασφαλείας και οικονομική ανάπτυξη μηδέν.
Καλόν ύπνο!
🙂
Comments
ΝΙ
Voted!
Πάρε 100 λίρες και μην παίζεις με τανκς πλιζ.... 😛
9 μέρες πριν μπω δηλαδή...
Ουαου ανάλυση πάντως
Ουπς. Ρουμανος ο τυπάς.
Παντως εχει πολλα points.
Αν έχω μάθει κάτι από τις ακαδημαϊκές μου τσάρκες που ήταν,είναι και θα είναι πολλές,
είναι ότι η στατιστική είναι η επιστήμη της παραπλάνησης και τα οικονομικά δεν αποτελούν επιστήμη.
Δεν υπάρχει σχεδόν καμία βάση σε τίποτα από όλα αυτά,καθώς το ceteris paribus που είναι το σημείο αναφοράς κάθε μελέτης απλά δεν υφίσταται στην πραγματική ζωή (βλέπε το λάθος το ΔΝΤ στο πρόγραμμα της Ελλάδας),
το όριο φτώχειας,χαράς και δεν ξέρω εγώ τι άλλης βλακείας θα σκαρφιστούν οι αυλικοί των τάχα μου επιστημών είναι οι δείκτες που έχουν φέρει τον πλανήτη στο παρά 5 από το να εκραγεί κοινωνικά,πολιτικά και οικονομικά.
Και τι είναι τελικά αποδεκτό? 10% να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και 40% να είναι χαρούμενοι?Ποιος το καθορίζει αυτό?
Μιλάμε για το gold digging που υπάρχει αυτό τον καιρό στις startup και την πληροφορική αλλά μεγαλύτερη μπιζνα από την παγκόσμια ''έρευνα'' δεν υπάρχει και αν τελείωνε εκεί θα ταν μικρό το κακό,έλα όμως που αυτή την έρευνα χρησιμοποιούν οι διοικητές των κρατών για να καθορίζουν την καθημερινότητα του ανθρώπου.
Τα mind games των πολιτικών και η επιβολή των λίγων στους πολλούς δεν είναι προϊόν διάνοιας ούτε ενός ανώτερου σχεδίου,άλλωστε με τους περισσότερους πολιτικούς αλλά και επιτελικούς δεν μπορείς να μιλήσεις ούτε για βασικά πράγματα σαν μορφωμένος άνθρωπος,είναι απλά η συνήθεια που έγινε λατρεία ανά τους αιώνες.
Συγνώμη για την λαϊκή γλώσσα,αλλά αναγουλιάζω με την ακαδημαϊκή ξύλινη γραφή 🙂
Ceter paribus δεν υφίσταται, από την άλλη όμως δημόσια διοίκηση 'κατά περίπτωση' και ad hoc είναι κομματάκι περίεργο κι εκεί μπαίνουν τα νούμερα (η στατιστική, η έρευνα, κτλ). Οι 'δείκτες' όλο και κάτι δείχνουν. Και καλύτερα να υπάρχουν αυτά τα δεδομένα, παρά να μην υπάρχουν. Το πώς από τα δεδομένα θα φτάσεις να δεις κάτι 'φρέσκο και χρήσιμο' (insights) είναι ακριβώς στο επίκεντρο του gold digging που λες πως πέφτει τώρα στην πληροφορική και όχι χωρίς λόγο.
Νομίζω, η στρέβλωση πιο πολύ προέρχεται από το καθεστώς πρόσβασης στα δεδομένα, πάρα από οτιδήποτε άλλο. Οι παραλήπτες των δεδομένων (είτε μιλάμε για 'εθνικές δημόσιες διοικήσεις' σε πρώτη φάση, είτε για άτομα/πολίτες των διοικήσεων έπειτα) σπάνια έχουν πρόσβαση στα ακατέργαστα δεδομένα (ή/και την κατάρτιση να τα επεξεργαστούν και να παρακολουθήσουν τους συλλογισμούς μέχρι τα δεδομένα που τους παρουσιάστηκαν) ώστε να μπορεί να τα αξιολογήσουν και να τα αξιοποιήσουν.
Φυσικά μαγική συνταγή δεν υπάρχει. Κι όποιος λέει πως κατέχει μία μάλλον είτε ψεύδεται, είτε πλανάται. Και τα δεδομένα δε θα το αλλάξουν αυτό.
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ένα.
Δεν έχει αποφασίσει αν θέλει να είναι στην ανατολή ή στην δύση.
Και οι δύο δρόμοι δεν είναι δυνατόν να ακολουθηθούν μαζί. Μετά την καταστροφή του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν υπάρχει και η απαραίτητη δικαιολογία για αυτό το ιδιότυπο μπαλατζάρισμα.
Η πολιτική στην Ελλάδα χρησιμοποιείται καταχρηστικά εναντίον αυτών που δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν σε αυτή με τον λάθος τρόπο. Ο Τσίπρας χρησιμοποιώντας τους καμένους Έλληνες και κάνοντας την τούμπα απλώς διέλυσε κάθε ελπίδα στους ανθρώπους που πίστευαν ότι υπάρχει ακόμη η ιδέα του μπαλατζαρίσματος. Ο Μητσοτάκης το μόνο που θα κάνει είναι να μεταμορφώσει την χώρα σε μια αντίστοιχη των Φιλλιπίνων στην καλύτερη περίπτωση, βολεύοντας ταυτόχρονα όλα τα παιδιά της μεσαίας τάξης που έστειλε τα παιδιά της έξω και έκανε ό,τι μπορούσε για να επωφεληθεί των συνθηκών που υπήρχαν την εποχή των παχιών αγελάδων. Είναι πάνω κάτω οι ίδιοι που τώρα που έφυγαν από τις θέσεις τους διαμαρτύρονται εναντίον αυτών που τους αντικατέστησαν.
Όσο ο αυτοματισμός θα αντικαθιστά χέρια, τόσο οι χώρες του τρίτου κόσμου θα χάνουν έδαφος και ευκαιρίες για να αναπτυχθούν και να προφτάσουν τον 1ο κόσμο. Τότε θα πρέπει η ανθρωπότητα, ως συλλογικότητα να αποφασίσει τι θα κάνει με τον παραγόμενο πλούτο της.
Θα τον μοιράσει δίκαια, δίνοντας ίσες ευκαιρίες σε όλους τους ανθρώπους της γης να δημιουργήσουν και να ζήσουν καλά, ή θα κλείσει τα σύνορα βάζοντας τείχη και διεξάγοντας ειρηνικούς πολέμους στις χώρες που δεν έχουν αποδεχτεί την δική τους άποψη για την δημοκρατία; Βέβαια υπάρχει και η λογική της οικονομικής ευγονικής από αρκετούς πετυχημένους της εποχής μας. Το πως δηλαδή άνθρωποι που δεν είναι σε θέση να παράγουν πλούτο δεν θα πρέπει να έχουν πρόσβαση σε πολλά από τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας και του ύστερου καπιταλισμού. Μου θυμίζει τα λεγόμενα του Μπάφετ, για το πόσο τυχερός νοιώθει που γεννήθηκε αμερικανός, λευκός, άνδρας κτλ.
Καλό είναι που αναγνωρίζουμε ως άνθρωποι τα σφάλματά μας. Το θέμα είναι να τα αλλάζουμε, αποδεχόμενοι το ποσοστό τς ευθύνης που μας αναλογεί.
Καλημέρα.
Καλά τα λέει...
Σε έναν κόσμο που άλλαξε μετά την εξαφάνιση του αντίπαλου δέους (κουμουνισμός) η αναλογία των εύπορων πολιτών (εφόσον οι πλούσιοι θέλουν να γίνουν πλουσιότεροι) θα μειωθεί.
Και οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι (π.χ. με ενίσχυση μετανάστευσης από τις φτωχότερες χώρες, λόγω της μείωσης της κατανάλωσης που μειώνει και την παραγωγή και την εργασία, με εισαγωγές φτηνών προϊόντων από φτωχότερες χώρες, με αύξηση κόστους βασικών προϊόντων νερό, ρεύμα, ασφάλεια (με ανοχή στις ομάδες ληστών που συμβαίνει να έχουν και πολλούς μετανάστες) εφόσον ΔΕΝ ενισχύουν την αστυνόμευση παρά τις ομάδες καταστολής, θα είναι αγαθό μόνο των πλουσιότερων που πληρώνουν γι αυτήν.
.ν.
Όχι και προφητεία,γνωστό “γεράκι” ο mister.Δεν προφητεύω ότι διαμορφώνω