Join the new world

Ένα..Δύο...Τρία..
o θάνατος έμοιαζε σαν εναν κατάκοπο γέρο με σκαλισμένο και γεμάτο απέχθεια πρόσωπο..Φορούσε ενα μακρύ σκονισμένο μαύρο μανδύα που άφηνε ακάλυπτα μόνο τα χέρια του τα οποία κρατούσαν ενα μακρύ γεμάτο κόμπους ροζάριο.
Τον έβλεπες να περπατάει σιγά παλεύοντας το ενα βήμα να ακολουθήσει το επομενο..
Μπορούσες να ακούσεις ψίθυρους να βγαίνουν απο το στόμα του αλλα κανείς δεν ήταν τόσο γενναίος ωστε να πλησιάσει αρκετά για να κατανοήσει τι ακριβώς λέει.
Το μόνο που καταλάβαινες ήταν οταν αποφάσιζε να πάρει κάποια ψυχή.
Tότε σήκωνε το ένα του χέρι το ακουμπούσε στο ώμο του ανθρώπου που ήθελε να πάρει και τον ακουγες αργά και καθαρά να λέει.
Ένα..Δύο..Τρία..
Στο ένα τον άνθρωπο τον διαπέρναγε ένας τρομερός πόνος σε όλο του το σώμα ένιωθε την καρδιά του να πάλλεται πιο γρήγορα, τον κεφάλι του να τον σφίγγει και η αναπνοή να είναι τόσο βαριά που μετά βίας κρατιόταν απο κάποιες κλεφτές ανάσες.
Στο δύο ο άνθρωπος γονάτιζε.Αυτή ήταν η καλύτερη στιγμή για τον θάνατο, να βλέπει την αδυναμία του ανθρώπου να πολεμήσει, να σηκωθεί, να υποτάσσεται στην θεληση του.Η όραση του ανθρώπου χανότανε, ήταν τότε που ο άνθρωπος αντιλαμβανόταν πόσο καλό η πόσο κακό έχει κάνει στην ζωη του.
Είναι στην φύση του ανθρώπου να αναλογίζεται τις πράξεις του στις πιο δύσκολες στιγμές παρά όταν τις πράττει.Και πάντα υπάρχει μια δικαιολογία για κάθε στιγμή που προκάλεσε τον πόνο και την λύπη.
Ο χάρος έβλεπε τις σκέψεις του ανθρώπου και σε καθε σκέψη που προσπαθουσε να δικαιολογήσει εκείνος χαμογέλαγε μονο και μόνο για να εμφανίσει την ανεπάρκεια του ανθρώπου έστω και την τελευταία στιγμή να αναλάβει τις ευθύνες πόνου και λύπης που προκάλεσε.
Στο τρία ο άνθρωπος μετά βίας μπορούσε να αισθανθεί τα άκρα του και μια αύρα κρύου αέρα τον περιτύλιγε.Έχανε την ικανότητα της σκέψης και βυθιζόταν ολοένα σε εναν βυθό απο χάος.Ύστερα ο άνθρωπος εξαφανιζοταν.
Είναι ειρωνικό το πόσο εύκολο χανόταν ένας άνθρωπος που αγάπησε πόνεσε και έζησε μια ζώη γεμάτη στιγμές.
Ο χάρος κατέβαζε το χέρι του για να βρει πάλι το ροζάρι του και συνέχιζε το κατάκοπο περπάτημα του
Το πόσο θα κρατούσε η κάθε κατάσταση απο τις τρεις που έδινε ο θάνατος εξαρτιόταν μόνο απο αυτόν.Ο πόνος η περισυλλογή και ο οριστικός θάνατος εξαρτιόταν απο εκείνον και μόνο.Όσο και αν τα τρία στάδια δείχνουν την σήψη της ψυχής το καθένα έδινε και ένα μάθημα.
Και όσο οδυνηρό και αν ήταν αυτο το μάθημα πάντα ο άνθρωπος θα καταλάβαινε πως η ανικανότητα του να κατανοήσει την απλότητα της υπόστασης του είναι αυτή που τον κάνει να έχει και τα πιο οδυνηρά μαθήματα στο τέλος.
Αλλά τότε είναι αργά.Και τότε αντιλαμβάνεσαι οτι όσο δυνατός πιστε.υεις οτι είσαι, είναι οι στιγμές που θα σε κρίνουν για το πόσο αληθινά είσαι.